Gloria Mukemba

  • Gloria Mukemba: Het helpt om uit je comfortzone te stappen!

    12-12-2017 1154 keer bekeken 6 reacties

    Gloria Mukemba is administratief medewerker bij Jobspot, een onderdeel van GGZ Breburg. Tevens is zij receptiemedewerker bij Fameus.

    Toen ik werd gevraagd of ik blogs wilde schrijven voor het NVP, vroeg ik me af of ik dat wel aankon. Ik bedoel: wat zou ik gaan schrijven? Zouden mensen mijn blogs überhaupt gaan lezen? Wat als ik een 'writer’s block’ zou krijgen en opeens niets meer wist wat te schrijven? Nou, dit waren maar een paar vragen die ik mezelf stelde. En als je het nog niet opgemerkt hebt, het waren geen positieve vragen. En ondanks het feit dat ik niet wist of ik het aan zou kunnen, heb ik er toch voor gekozen om het verzoek te accepteren.

    Voor mijn eerste blog wilde ik mezelf voorstellen en omdat het een blog voor het NVP was, heb ik geschreven over mijn geschiedenis in de psychiatrie. Het heeft even geduurd voordat ik mijn eerste blog op papier had, omdat het over iets persoonlijks ging. Maar uiteindelijk heb ik geschreven wat ik wilde schrijven en dat voelde goed.

    De reden waarom ik dit allemaal schrijf is dat ik, door omstandigheden, besloten heb te stoppen met bloggen voor het NVP. Ik vond het heel leuk om te doen, maar helaas komt aan alles een einde. In de periode dat ik de blogs ging schrijven heb ik geen last gehad van een 'writer’s block’, lazen mensen mijn blogs en wist ik vrijwel altijd al snel wat ik voor het volgende blog wilde gaan schrijven. Met andere woorden: ik heb me om niets zorgen gemaakt...

    Als mij 5 jaar geleden was gevraagd om blogs te gaan schrijven, om welke reden dan ook, had ik meteen 'nee' gezegd. Ik zou er niet eens aan durven denken. Het feit dat ik 2 jaar geleden wel ‘ja’ zei, liet mij zien dat ik veel meer aandurfde dan vroeger. 

    Meestal houdt angst ons tegen om de dingen te doen die wij graag willen doen, vooral als het om dingen buiten onze comfortzone gaat. Ik weet dat het moeilijk kan zijn. Ook weet ik dat jezelf overwinnen makkelijker gezegd dan gedaan is. Maar het is meestal de moeite waard om die stap buiten je comfortzone te nemen. Die stap is volgens mij een teken van ontwikkeling en vooruitgang. 

    Ik durf nu, deels door het schrijven van de blogs, meer aan dan vroeger en dat vind ik prettig. Hierbij wil ik alle lezers van mijn blogs bedanken voor het lezen. Ik hoop dat jullie er iets aan hebben gehad. En wie weet, misschien is dit niet het laatste wat jullie van mij lezen.

  • Gloria Mukemba: Voorbij de angst: eindelijk een hond!

    08-11-2017 1042 keer bekeken 0 reacties

    Gloria Mukemba is administratief medewerker bij Jobspot, een onderdeel van GGZ Breburg. Tevens is zij receptiemedewerker bij Fameus.

    Begin dit jaar heb ik er over nagedacht om een hond aan te schaffen. Sinds jonge leeftijd heb ik altijd een hond gewild. Dat was niet voor de hand liggend, omdat in mijn cultuur honden niet gezien worden als huisdieren. Ze worden vooral aangeschaft om het huis te bewaken tegen indringers. Toen ik opgroeide hoorde ik dus alleen maar verhalen over hoe agressief honden zijn en dat ze onbekenden altijd bijten. Dit klopt natuurlijk niet voor alle honden, maar die verhalen zijn me wel bijgebleven.

    Eenmaal in Nederland aangekomen waren mijn gedachten over honden niet veranderd. Ook al zag ik dat honden in Nederland als huisdieren werden gezien, soms zelf als een lid van het gezin of de familie, ik vond ze nog steeds eng. Ik was bang om gebeten te worden door een hond. Terwijl ik nog nooit door een hond ben aangevallen…

    Na een paar jaren alleen gewoond te hebben voel ik nu dat ik aan een hond toe ben. Door de jaren heen ben ik honden minder eng gaan vinden en omdat ik nog nooit door een hond ben aangevallen of gebeten ben, heb ik eigenlijk geen reden meer om bang te zijn.

    Bij het aanschaffen van een hond komt nogal wat kijken. Ten eerst moet er een goede fokker gevonden worden, want er wordt aangeraden om een hond bij een fokker aan te schaffen. Bij een goede fokker zijn de pups gezonder, gechipt en ingeënt. Verder moet de pup zindelijk gemaakt worden, wat soms lang kan duren. Ook neemt het uitlaatschema van een pup meer tijd in beslag dan dat van een volwassen hond. Kortom heel veel om over na te denken.

    Maar het staat vast, ik ga in de toekomst een hond aanschaffen!

  • Gloria Mukemba: Wie vertel ik over mijn kwetsbaarheid?

    04-10-2017 785 keer bekeken 3 reacties

    Over een paar maanden ben ik jarig en ik wilde mijn verjaardag dit jaar vieren. Ik kan me niet herinneren hoe oud ik was toen ik voor het laatst mijn verjaardag heb gevierd. Ik weet dat ik heel jong was. Daarom dacht ik dat het een goed idee zou zijn om mijn verjaardag dit jaar wel te vieren.

    Op een verjaardag worden mensen uitgenodigd en daar ligt mijn dilemma. Ik wil een paar mensen uitnodigen voor mijn verjaardag, maar niet iedereen weet dat ik een psychische kwetsbaarheid heb.

    De reden waarom ik sommige mensen niet heb verteld over mijn psychische kwetsbaarheid is niet zo zeer dat ik het wil verbergen, maar dat ik het te vroeg vind om het nu te vertellen. Het gaat daarbij vooral om mensen die ik dit jaar heb leren kennen. Daarnaast weet ik niet hoe ze erop zullen reageren.

    Als ik mensen op mijn verjaardag wil uitnodigen, dan is er een grote kans dat degenen die niets weten van mijn kwetsbaarheid, erachter zullen komen. En het ergste zou zijn dat zij het van iemand anders horen. Niet van mij.

    Ik wil niet sommige mensen wel uitnodigen en anderen niet. Dat zou niet eerlijk zijn tegenover degenen die niets van de kwetsbaarheid weten. Bovendien zouden de niet-genodigden niet begrijpen dat ik een feest heb gegeven zonder ze uit te nodigen. Dat zou ik zelf ook niet begrijpen als ik in hun schoenen zou staan. Ik zou denken dat ze mij niet mogen of dat zij mij toch niet als vriend zien. En dat is niet waar.

    Daarom begon ik me af te vragen wanneer het beste moment is om te vertellen over mijn psychische kwetsbaarheid. Het antwoord op deze vraag hangt van zoveel dingen af. Bijvoorbeeld van hoe lang ik de persoon ken en of het überhaupt nodig is om het vertellen.

    Even voor de duidelijkheid: als het aan mij lag zou iedereen weten dat ik een kwetsbaarheid heb, maar het punt is dat ik niet weet of iedereen het zou begrijpen. Er rust nog steeds een stigma op psychische kwetsbaarheid!

     

  • Gloria Mukemba: DE VERDIEPING is een erg interessante cursus!

    31-07-2017 1021 keer bekeken 0 reacties

    Sinds april van dit jaar ben ik begonnen met een cursus. De naam van de cursus is 'De verdieping'. Het wordt gegeven in Breda en/of Tilburg, door Fameus. De reden dat ik deze cursus volg is omdat het me werd aangeraden.

    Op dit moment zit de cursus er weer op. Het duurde drie maanden. Ik heb er echt veel aan gehad. Naast de gezellige en leuke medecursisten was elke les weer een 'eyeopener' voor mij.

    Wij leerden onder andere onze herstelverhalen te presenteren. Ook hebben wij een portfolio gemaakt waarin onze doelen, een C.V., behaalde diploma's,  enz. beschreven zijn.

    Naast de gezelligheid die ik heb meegemaakt tijdens de lessen heb ik ook een kijkje kunnen nemen in het werk van een ervaringsdeskundige. Bijvoorbeeld hoe je contact legt met een cliënt die geen contact wilt, hoe de communicatie tussen twee of meerdere personen mis kan of juist goed kan gaan en hoe je een gesprek kan samenvatten.

    De nadruk werd vooral gelegd op de kracht van de cliënt. Iedereen heeft krachten en zwakheden. Bij empowerment gaat het er vooral om de krachten van cliënten naar voren te laten komen.

    Wat ik verder in deze cursus geleerd heb, is dat je als ervaringsdeskundige mensen ondersteunt om zichzelf te helpen. Immers, als ervaringsdeskundige is het niet je taak om het werk van de cliënt over te nemen...

  • Gloria Mukemba: Ik leer mezelf beter kennen door de temperamentenleer

    07-06-2017 1235 keer bekeken 0 reacties

    De laatste tijd heb ik veel zitten lezen over de vier verschillende temperamenten. Ik heb het over het flegmatische, cholerische, sanguinische en melancholische temperament. Dit zijn persoonlijkheid typen.  

    Terwijl ik hierover aan het lezen was ben ik veel over mezelf te weten gekomen. Ik begrijp nu veel beter hoe ik denk en het heeft me ook geleerd hoe ik beter met andere mensen kan omgaan.  

    Ik zal het uitleggen. Er zijn 4 temperamenten en iedereen heeft een combinatie van deze temperamenten. Het percentage van de verschillende temperamenten in een persoon verschilt per persoon. Maar meestal zijn er twee temparementen die het persoonlijkheid type bepalen. Deze twee temperamenten zijn het sterkst in een persoon. Er wordt dan gesproken over primair en secundair temperament. Het primaire temperament is het sterkst binnen een persoon, het secundaire temperament is wat minder sterk.  

    Ik heb een paar testen op het internet gedaan om er achter te komen welk temparement ik ben. Ik ben achter gekomen dat ik een melancholisch temperament heb met als secundaire temperament het flegmatisch type. Ja, ik weet het, je kunt niet alles vertrouwen op het internet. Daarom heb ik meerdere testen gedaan en het melancholische temperament kwam er steeds als primair uit.  

    En als je benieuwd bent naar de vier temperamenten en/of wat jouw temperament is: je kunt er veel over nazoeken. Er is over geschreven op het internet en in boeken en je kunt ook een test maken. Misschien ook wel iets om aan je psycholoog of psychiater te vragen, zij weten er vast wel meer over.  

    Wat ik geleerd heb toen ik over de temparementen ging lezen? Dat het handig is om te weten hoe je eigen persoonlijkheid in elkaar zit en hoe je bij anderen de persoonlijkheid kan herkennen. Daarmee leer je veel over jezelf en de mensen om je heen. Je leert ook beter met elkaar om te gaan doordat je elkaars persoonlijkheid beter begrijpt.  

  • Gloria Mukemba: Soms helpt het als je in het diepe gegooid wordt: je verlegt je grenzen.

    18-04-2017 829 keer bekeken 0 reacties

    Op 18 maart 2017 was er een open dag bij Jan Wierhof, één van de locaties van GGz Breburg in Tilburg. Het was mijn eerste keer in het gebouw en omdat het zo groot is, heeft het een tijdje geduurd voordat ik bij de hoofdingang was.

    Ik was daar niet als bezoeker, maar ik had met een paar collega's een standje. Toen ik het gebouw binnen kwam rond 12.00 uur ’s middags, waren er nog niet zoveel bezoekers. Later bleek dat de meeste mensen waarschijnlijk aan het lunchen waren.

    Na een uur of twee begonnen er meer mensen binnen te komen, en ook naar ons standje, bijvoorbeeld om vragen te stellen. Wij wilden een videocollage maken van een paar bezoekers. In die video werden ze geïnterviewd en konden ze hun mening over onder andere 'stigma' geven. Toen wij beslisten om de video te maken, hadden wij niet afgesproken wie de bezoekers zou gaan interviewen.

    Zoals jullie waarschijnlijk kunnen raden, ben ik degene die de interviews uiteindelijk heeft gedaan. Het ging eigenlijk van zelf. Ik werd eerst gevraagd om aan bezoekers te vragen of ze geïnterviewd en gefilmd wilden worden. Zonder te weten dat ik ze uiteindelijk zou interviewen. Ik wilde dat namelijk niet doen. Ik vond dat eng en ik wist niet precies wat voor vragen ik moest stellen. Ik was gewoon niet voorbereid. Maar, zoals ze dat zeggen: ik ben 'in het diepe gegooid'. En het helpt soms wel om in het diepe gegooid te worden. Voor mij dan toch. Want het ging eigenlijk goed. Ik kreeg complimenten van collega's en geïnterviewden. Het ging zo goed dat ik me afvroeg waarom ik het eerst zo eng vond en niet durfde te doen. Het was juist hartstikke leuk!

    Zo leer je maar weer, dat je soms je grenzen moet verleggen om iets over jezelf en anderen te leren. Natuurlijk, kan het eng zijn. Maar voor mij was het de moeite waard. Ik heb geleerd dat ik het leuk vind om mensen te interviewen en dat ik het graag weer zou doen.

  • Gloria Mukemba: Aanpassen is wat anders dan falen!

    07-03-2017 987 keer bekeken 0 reacties

    Vorige jaar, voor kerst, heb ik besloten om veganist te worden. Voor degenen die niet weten wat een “ veganist'' is: dat is iemand die geen vlees, vis, zuivel of honing eet. Het verschil tussen een veganist en een vegetariër is dat een vegetariër alleen geen vlees of vis eet.

    Ik zeg dat ik besloten heb om veganist te worden, maar daarmee bedoel ik dat ik heb besloten een veganistisch dieet te volgen. Nu hoor je dieet, en sommige mensen denken daarbij direct aan afvallen. Maar wat ik met dieet bedoel, is dat ik enkel eet als een veganist.

    Een echte veganist eet namelijk niet alleen geen dierlijk producten of ander voedsel waarin dierlijke stoffen verwerkt zijn, ze dragen ook geen wol, leer etc. Ze gaan zelfs zover dat zij ook niets gebruiken dat op dieren getest is. Daarom ben ik officieel geen ‘echte veganist’. Dat is, volgens mij, veel te veel wat je dan niet mag gebruiken en eten. Maar dat besefte ik pas een maand na mijn beslissing.

    Toen ik veganist werd dacht ik niet aan de gevolgen van mijn beslissing voor anderen. Bijvoorbeeld als ik uit eten ga of als ik uitgenodigd wordt voor een etentje. Ja, ik kan wel zeggen dat ik veganist ben en wat dat betekent, maar daar kan een “vlees eter” niet veel mee. En dat snap ik ook. Je moet meteen je hele avondeten aan iemand aanpassen of een apart gerecht erbij gaan maken. En dat kan ik niet van iedereen eisen.

    Na een maand heb ik besloot om niet zo streng te zijn met mijn veganistische eetpatroon. Dus heb ik besloten om geen vlees en vis te eten, maar als het niet anders kan wel zuivel. En wat mijn levensstijl betreft probeer ik geen leer en wol te dragen en als het kan geen producten te gebruiken die op dieren zijn getest.

    Soms nemen wij in ons leven beslissingen zonder de gevolgen daarvan voor anderen te beseffen. Dat wil niet altijd zeggen dat wij een foute beslissing hebben gemaakt, maar misschien kunnen wij een paar dingen aan die beslissing(en) aanpassen. Zolang je jezelf blijft en achter je beslissing staat, willen een paar (tijdelijke) aanpassingen niet meteen zeggen dat je gefaald hebt of dat je het moet opgeven.

  • Gloria Mukemba: Be the change!

    11-01-2017 1242 keer bekeken 0 reacties

    Laatst hadden we een uitstapje op mijn werk, waarbij we teambuilding activiteiten deden. Toen ik de e-mail kreeg waarin stond dat wij een teambuilding-dag zouden hebben, had ik geen idee wat we gingen doen. Dat stond niet in de e-mail. Er stond alleen waar het was en dat wij makkelijke kleding aan moesten doen.

    Als ik eerlijk ben: toen ik de woorden teambuilding in de e-mail zag en las dat wij makkelijke kleding aan moesten, dacht ik dat wij in het bos in teams allerlei spelletjes zouden gaan doen. Waarom ik dat dacht weet ik niet. Ik ben blij dat ik fout zat en we niet naar het bos zijn geweest, want het was koud die dag. Wij zijn de hele dag lekker binnen gebleven.

    Iedereen was in een kamer die voor ons gereserveerd was voor de hele dag. Rond half 11 nam een vrouw met een rood T-shirt het woord. Er waren niet alleen collega’s van de locatie waar ik werk, maar ook collega’s van een andere locatie die ik niet allemaal kende. Vandaar dat ik de vrouw met de rode T-shirt niet herkende als de leidster die dag.

    Ze stelde zichzelf voor en vertelde ons dat ze workshops had gevolgd van Be the Change Nederland en dat ze een paar dingen van wat ze in de workshops had geleerd, zou toepassen tijdens onze teambuilding. Ik dacht bij mezelf: “Leuk en aardig, maar wat zegt dat? Ik weet nog steeds niet wat we gaan doen”. Ik had nog nooit van Be the Change gehoord.

    De vrouw in het rode T-shirt liet ons vervolgens vrolijke muziek op de achtergrond horen. Ze gaf ons de opdracht om iemand te zoeken en met elkaar over onze laatste vakantiebestemming te praten. Zo gingen wij de hele dag met elkaar in gesprek. Steeds met een andere persoon en met vragen die steeds persoonlijker werden.

    Mijn Challenge die dag was om op mensen af te stappen die ik nog nooit had gezien of die ik niet goed kende, en een praatje met ze te maken. Dat is mij aardig gelukt, al zeg ik het zelf. Ik heb daar veel complimenten over gehad.

  • Gloria Mukemba: Ik wil mijn ervaring gebruiken om anderen te helpen!

    15-11-2016 838 keer bekeken 0 reacties

    Als vrijwilliger bij de GGz zie ik veel cliënten voorbij lopen en het komt wel eens voor dat ik een praatje met ze maak. Ondanks het feit dat wij niet hetzelfde probleem hebben, hebben wij immers wel wat gemeen. 

    Ook al weet ik dat een praatje best veel kan betekenen voor een cliënt die zich bijvoorbeeld eenzaam voelt, soms vraag ik me af of ik niet meer kan doen dan alleen praten. Ik zou zo graag meer willen betekenen voor mensen die een psychische kwetsbaarheid hebben.

    Na mijn eerste psychose heb ik er over nagedacht om ervaringswerker te worden, maar ik heb geen echte stappen ondernomen om mijn verlangen waar te maken. Ik was weer negatief aan het denken. Ik dacht weer over wat er allemaal mis kon gaan als ik bijvoorbeeld een opleiding begin, of zelfs werk zou vinden als ervaringswerker. Terugval, moeilijke situaties met cliënten, etc... 

    Door de jaren heen kwam het idee om ervaringswerker te worden echter weer terug. Ik geloof dat ik niet voor niks ziek ben geworden en een psychische kwetsbaarheid heb. Ik kan wel een leuke baan vinden buiten de psychiatrie, rekening houdend met de psychische kwetsbaarheid die ik heb, maar daar krijg ik op lange termijn geen voldoening van. Ik geloof dat er geen toeval bestaat in het leven. Daarom geloof ik ook niet dat ik zonder reden ziek ben geworden. Er moet iets positiefs uit mijn ervaring komen.  

    Misschien vinden sommige mensen dat ik overdrijf, maar ik zie het als een voorrecht om mensen met een psychische kwetsbaarheid met mijn ervaring te kunnen helpen bij hun herstel.  

  • Gloria Mukemba: ik heb meer vertrouwen in God dan in de psychiatrie

    20-09-2016 1085 keer bekeken 1 reacties

    Ik ben christelijk op gevoed, in de Pinkstergemeente. Ik heb altijd geloofd dat er een God bestaat en dat Hij zijn zoon Jezus Christus op aarde heeft gestuurd om de mensheid te redden. Ik geloof niet in God omdat ik gedwongen ben om in hem te geloven, maar omdat ik zeker weet dat Hij bestaat en dat Hij van mij houdt.

    Ik heb niet altijd gedacht dat God van mij hield, zeker niet toen ik de eerste psychose kreeg. Opeens vroeg ik me af waarom God mij ziek zou laten worden als Hij van mij hield? Ik worstelde een tijdje met die vraag, tot ik besefte dat mijn psychose ook heel anders had kunnen verlopen. Ik had in het ziekenhuis kunnen liggen, in de gevangenis of erger: ik had dood kunnen zijn. God heeft me beschermd, ook toen ik niks meer van Hem wilde weten.

    Ik geloof dat Jezus alle ziektes kan genezen, of het geneeslijk of ongeneeslijk is. Ik heb mensen gezien en gehoord die genezen zijn van dodelijke ziektes. Een jongen die ook tot mijn kerk hoort, werd ernstig ziek. Hij had een beroerte gehad. Hij lag op de intensive care en de artsen geloofden niet dat hij zou overleven. We hebben voor die jongen gebeden, heel lang. Hij is genezen, zonder bijwerkingen van de beroerte. Als je hem ziet zou je niet geloven dat hij een paar maanden geleden nog in het ziekenhuis lag. Ik geloof dat God mij ook kan genezen met zijn bovennatuurlijke kracht, want voor Hem is niets onmogelijk.

    Deze blog gaat over mijn geloof en over de psychiatrie, omdat ik merk dat die twee voor mij niet goed met elkaar samen gaan. Ik ben niet tegen psychiaters, psychologen of anderen hulpverleners in de psychiatrie. Ik ben zelfs blij dat de psychiatrie bestaat. Maar ik geloof dat alleen God mijn ziel kan genezen. Daarom heb ik meer vertrouwen in God dan in de psychiatrie.

Cookie-instellingen