Suzan Vos

  • Coronablog Suzan Vos: Psychische kwetsbaarheid vraagt juist nu extra aandacht

    Joyce Huls 12-05-2020 3402 keer bekeken 0 reacties
    Bericht Coronablog Suzan Vos: Psychische kwetsbaarheid vraagt juist nu extra aandacht bekijken

    Suzan Vos heeft last van psychoses, depressies, manieën en PTSS. Zij heeft zich ontwikkeld tot ervaringsdeskundige in de GGZ. Zij werkt voor het UMC Groningen als onderzoeksadviseur bij het RGOc en UCP en schrijft blogs op haar eigen website www.suzanheeftervaring.nl.

    Alles verliep redelijk soepel. Ik had leuke therapeuten en een goede band met ze opgebouwd. We hadden ritme in onze ontmoetingen en ik was zelfs begonnen met traumatherapie - voor de zoveelste keer in mijn leven.

    Maar het mocht niet zo zijn, want toen we net alle afspraken in mijn agenda hadden gezet, werd ik afgebeld. Alle therapiesessies worden stopgezet, was de boodschap. Alleen mijn psychiatrisch verpleegkundige belt nog wekelijks, als ze niet op vakantie is.

    Het is van alles naar niks. Ook de oppas thuis voor de kinderen liep net lekker. Elke week kwam ze twee keer. Nu helemaal niet meer. Ik zat ineens met de kinderen de hele dag thuis, terwijl dat juist is wat ik niet aan kan. En mijn man is door de Corona maatregelen thuis gaan werken en heeft z’n PC op onze slaapkamer geinstalleerd, dus mijn middagslaapjes kunnen ook niet meer doorgaan.

    In het begin van de coronacrisis is het overleven en doorgaan, maar naarmate het langer duurt moeten er toch structurele oplossingen worden bedacht, anders houd ik het niet vol. Ik heb mijn psychiater gebeld en gezegd dat het niet gaat, dat ik meer rust wil en slaappillen voor de nacht. Hij zei terecht: ‘Het gaat in drie stappen’. Als eerste oppas voor de kinderen, ten tweede overleggen met je man en ten derde extra medicatie.

    Dat heb ik gedaan. De kinderen hebben het niet goed thuis, dus heb ik contact gezocht met de teamleiders van school en na veel praten kon mijn dochter opgevangen worden. Mijn zoon die op de middelbare school zit helaas niet, omdat mijn man tegen ze zei dat we het wel redden thuis. Dus dat gesprek met mijn man had eigenlijk op nummer 1 moeten staan.

    Het lichtpuntje van elke dag is onze verhuizing. Aan het eind van elke werkdag gaan mijn man en ik kijken wat er die dag door de verschillende klusjesmannen is gedaan. Het is telkens weer een cadeautje als er een muur is geschilderd of de keuken is geplaatst. Ook genieten we van ons buitenverblijf, een groot dakterras. We hebben daar al heel wat kopjes koffie gedronken.

    In deze tijd is het van belang dat ik voldoende rust krijg en dat de mensen om me heen rekening houden met mijn psychische kwetsbaarheid. En dat blijft lastig. In welke crisis dan ook...

  • Suzan Vos: Hoort dit bij mijn herstelproces?

    Joyce Huls 27-11-2019 1994 keer bekeken 0 reacties
    Bericht Suzan Vos: Hoort dit bij mijn herstelproces? bekijken

    Suzan Vos heeft last van psychoses, depressies, manieën en PTSS. Zij heeft zich ontwikkeld tot ervaringsdeskundige in de GGZ. Zij werkt voor het UMC Groningen als onderzoeksadviseur bij het RGOc en UCP en schrijft blogs op haar eigen website www.suzanheeftervaring.nl.

    Ik durf er eindelijk voor uit te komen dat ik niet meer die hard werkende ingenieur ben in de Waterwereld, maar een vrouw en moeder met een psychische kwetsbaarheid, namelijk een schizoaffectieve stoornis. Die kwetsbaarheid heeft mij ook veel gebracht. In plaats van het halen en brengen van mijn kinderen naar de crèche, kan ik ze nu elke ochtend uitzwaaien en met een goed humeur naar bed toe brengen.

    Op Social Media ben ik er voor uitgekomen dat ik de nieuwe Suzan ben met een kwetsbare kant. Omdat de reacties op mijn openheid zo geweldig waren kan ik er nu beter mee omgaan. Ik ben wie ik ben en ik verstop mij niet meer achter die ambitieuze vrouw. Iedereen mag het weten dat ik speciaal ben in negatieve en positieve opzicht. Het herstelproces is ingezet. Met acceptatie en ‘ervoor uitkomen’ als belangrijkste ingrediënten.

    Ik ben als ervaringsdeskundige aan de slag gegaan bij het RGOc, omdat mijn werk in het netwerk voor psychotische stoornissen (OPS) zo goed ging. Ik wilde meer… Er werd mij een kans geboden bij het RGOc en ik kon meewerken aan een aantal mooie projecten. Vol enthousiasme ben ik begonnen. Een dag in de week op kantoor zitten viel mij tegen, dus ben ik twee halve dagen gaan werken. Dat leek erg goed te gaan.

    Mijn werk ging als een speer en ik kreeg leuke opdrachten. Een fotoserie voor het UMCG over mentale gezondheid, een interview op TV over ECT, een presentatie voor de landelijke dag voor de patiëntenvereniging en ga zo maar door. Ik viel van het ene in het andere en ik voelde mij er geweldig bij. Ook was ik nog bezig met het uitgeven van mijn eigen boek en het onderhouden van mijn eigen website. Twee halve dag werken werd al gauw meer. Ik vulde elke vrij uurtje in met mijn leuke projecten.

    Ik lette goed op stress-signalen, die mijn grenzen moeten aangeven. Maar ik had geen last van psychotische verschijnselen, dus zolang ging het goed. Maar ik kreeg van alle leuke dingen een opgewonden gevoel ik mijn buik die niet meer wegging. En mijn nachtelijke uren werden steeds korter, want ik had toch nog zoveel te doen. Dus ik ging er om vijf uur in de ochtend uit om vast te beginnen met mijn belangrijke werk.

    Toen ik mijn laatste presentatie had gehad en rust zou krijgen voelde ik dat mijn opgewonden gevoel bleef aanhouden en ik begon ook te zweten. Ik dacht te kunnen vliegen en voelde mij ongeremd op alle vlakken. Ik kon de hele wereld aan en zij konden niet zonder mij, dacht ik. Plotseling gingen mijn herinneringen terug naar 2012, toen ik manisch verklaard werd, Ineens wist ik het. Ik ben weer manisch. Die kwetsbaarheid heb ik ook nog.

    De ziekte heeft mij toch weer in zijn greep en heeft mij weer verrast. Heb ik een terugval of kan ik dit tot mijn herstelproces rekenen. Ik ga voor het laatste…

  • Suzan Vos: Een nieuw begin

    Joyce Huls 04-02-2020 2974 keer bekeken 0 reacties
    Bericht Suzan Vos: Een nieuw begin  bekijken

    Suzan Vos heeft last van psychoses, depressies, manieën en PTSS. Zij heeft zich ontwikkeld tot ervaringsdeskundige in de GGZ. Zij werkt voor het UMC Groningen als onderzoeksadviseur bij het RGOc en UCP en schrijft blogs op haar eigen website www.suzanheeftervaring.nl.

    Na een periode met afwisselend depressieve en psychotische episoden ben ik aan het herstellen. Het herstel heb ik kunnen inzetten, doordat ik een elektroshock behandeling heb gehad. Een zware tijd, met veel geheugenklachten tot gevolg, maar gelukkig ligt de zware depressie nu achter me. Een nieuwe start met nieuwe kansen. Ik heb de wereld opnieuw moeten ontdekken en dus nieuwe verbindingen gemaakt in mijn hoofd. Als eerste moest ik de weg naar ons huis terug vinden en daarna de weg naar mijzelf. Dat was niet gemakkelijk, maar ik voel me wel als herboren. Het leven lacht mij zelfs weer een beetje toe. Ik ben begonnen met kleine stapjes. Boetseren deed ik tijdens mijn opname in het Universitair Centrum Psychiatrie (UCP). Dat heb ik naderhand verder opgepakt. Het was een hele stap, maar wel een hele goede. Mijn zelfvertrouwen werd hierdoor weer wat groter. Ik kon weer iets zelf...

    Na de cursus boetseren ben ik mijn werk binnen het Rob Giel Onderzoekcentrum (RGOc) weer op gaan pakken. Het ging mij voor de wind. Ik zetten mijzelf op de kaart als ervaringsdeskundige en allerlei aanvragen kwamen op mij af. Ik werd zelfs gevraagd voor een presentatie op de landelijke dag van Anoiksis en daarna ook nog op TV in de PSYCHO show. Het voelde allemaal heel erg goed. Iets te goed, dat wel. Maar ik vertoonde geen psychotische kenmerken en ik was zeker niet weer depressief, dus het ging gewoon lekker. Totdat ik mijn laatste optreden had gehad en ik me nog steeds dag en nacht zenuwachtig voelde. Dat was niet goed en het zweten al helemaal niet. Ik was manisch geworden.

    Nu ben ik inmiddels twee maanden weer thuis en heb even alle werkzaamheden stop gezet. Dat was een goede beslissing. Ik was bang dat er weer een depressie achteraan kwam, maar dat is gelukkig niet gebeurd en daar ben ik erg blij om. Je zult denken dat ik nu heel rustig mijn werkzaamheden weer oppak en op signalen let. Dat doe ik ook, maar er is iets tussen gekomen. Ik ga namelijk verhuizen. Je zult denken verhuizen dat is een heftige stap en dat is het ook. Maar het was een kans die maar 1 keer voorbij komt: de buurman gaat verhuizen. Ik was bang voor de reactie van mijn begeleiders, maar het gaf mij ook veel positieve energie. Toen mijn begeleidster positief reageerde voelde ik een enorme opluchting.

    Verhuizen…ik heb er zoveel zin in. Even een nieuwe wending in mijn leven en de oude plek waar ik zolang psychotisch en depressief ben geweest laat ik achter mij. Dat voelt goed. Even wat anders. Het geeft mij heel veel positieve energie. Zeker omdat we de mogelijkheid hebben om het hele huis opnieuw in te richten. Alles nieuw. Een nieuwe start.

  • Suzan Vos: Op tv met mijn coming out!

    Joyce Huls 24-09-2019 2159 keer bekeken 0 reacties
    Bericht Suzan Vos: Op tv met mijn coming out! bekijken

    Suzan Vos heeft last van psychoses en depressies en heeft zich ontwikkeld tot ervaringsdeskundige in de GGZ. Zij werkt voor het UMC Groningen als onderzoeksadviseur bij het RGOc en UCP en schrijft blogs op haar eigen website www.suzanheeftervaring.nl.

    Sinds kort gaat het als een trein, mijn ‘coming out’…

    Jaren zat ik alleen te stoeien met mijn psychotische aandoening

    Als puber zag ik rare beelden in de nacht (hallucinaties weet ik nu) en was ik bang voor kleine ruimten. Angst domineerde mijn stemming. Ik was mijzelf niet meer en mijn ouders konden er geen kant mee op. Ze begrepen mij niet. ‘Ik zie ook wel eens rare beelden in de nacht, dat is normaal,’ aldus mijn moeder.

    In mijn pubertijd wist ik niet wat ik had en mijn behandelend therapeuten ook niet

    Na een lange zoektocht bleek ik een schizoaffectieve stoornis te hebben. Ik was blij met de diagnose. Eindelijk erkenning. Nog jaren heb ik alleen achter mijn bureautje gezeten en geschreven hoe ik mij voelde. Niemand wist ervan en ze merkten niets aan mij.

    Mijn ouders dachten nog steeds dat ik overspannen was en dat ik snel weer de ‘oude’ zou worden

    Na een opnameperiode van vijf maanden in de psychiatrische kliniek en een intensieve elektroconvulsie behandeling had ik veel om aan de buitenwereld te laten zien en te vertellen. Ik had foto’s gemaakt van mijn eenzaamheid tijdens de opname en daarna een tiental blogs erover geschreven. Ook heb ik jarenlang aan een boek geschreven.

    Mijn website werd gelanceerd, nadat ik een collega gevraagd had wat zij ervan vond

    Wat eerst voor familie en vrienden bedoeld was en wat ik in mijn eentje had zitten maken, werd nu openbaar. Zij zette een link op LinkedIn en ik werd gevraagd voor een radio-interview op Psychose Awareness Day. Toen ging het als een speer. Mijn website werd gelanceerd en er werd ook nog een filmpje gemaakt voor op tv, omdat ik blijkbaar goed overkwam op de radio en bij het redactieteam.

    Zijn psychotische mensen raar en onverzorgd?

    Soms is het lastig dat het mij niet aan te zien is, maar nu werkte het in mijn voordeel. Toen de radio-interviewer begon met de opmerking: “Wordt je niet altijd als ‘gek’ aangezien als je ergens binnenkomt?”, moest ik even schakelen. Nee, dat heb ik eigenlijk nooit. Konden ze het soms maar aan mij aflezen! Geregeld ben ik in de kliniek gevraagd of ik de psychiater was en ze hebben mij bij de crisisdienst twee keer weer naar huis gestuurd. Het werkt dus ook wel eens tegen me.

    Reacties uit alle hoeken van de maatschappij zijn hartverwarmend

    Niet alleen mensen met een psychiatrische aandoening reageren op mijn verhalen en foto’s van de website en mijn radio- en tv opname, maar ook hulpverleners, moeders en naastbetrokkenen. De belangstelling is groot en het opent vele deuren.

    Waar ik altijd zo alleen mee was, is nu de verbinding naar de maatschappij geworden.

    Al bij de NVP-nieuwsberichten gelezen dat Suzan op woensdag 25 september om 20:25 uur in de Psycho Show van BNN VARA op NPO3 te zien is? Mis het niet!

  • Suzan Vos: Mijn coming out

    Joyce Huls 20-08-2019 2375 keer bekeken 0 reacties
    Bericht Suzan Vos: Mijn coming out bekijken

    Suzan Vos heeft last van psychoses en depressies en heeft zich ontwikkeld tot ervaringsdeskundige in de GGZ. Zij werkt voor het UMC Groningen als onderzoeksadviseur bij het RGOc en UCP en schrijft blogs op haar eigen website www.suzanheeftervaring.nl.

    Tijdens mijn pubertijd veranderde ik van een vrolijk meisje in een stille bange puber. Mijn ouders wisten niet wat er aan de hand was: “Ze zit niet lekker in haar vel.” Ik ging naar de RIAGG. Daar kwam ik met mijn problemen in een warm badje terecht. Veel begrip en erkenning voor wat ik vroeger had meegemaakt.

    Mijn psychotische klachten, daar sprak ik niet over

    Jarenlang heb ik alleen geworsteld met mijn psychotische aandoening. Ik had wel last van hallucinaties, maar ik wist niet wat dat was. Ik zag soms beelden die er niet waren. Dus ik kreeg ook geen diagnose in die tijd. Er werd aandachtig naar me geluisterd dat wel, maar niemand wist waar ik in mijn eentje mee worstelde. Angst en achterdocht.

    De volgende psychiater zat achter zijn kladblokje te schrijven terwijl ik uit mijn lichaam trad

    Hij hoorde mijn verhaal aan, maar kon daar niks mee. Ik kreeg antidepressiva, dat wel. Ondertussen lag ik hele dagen in mijn bed op mijn studentenkamer. School liet ik grotendeels vallen. Totdat ik het echt niet meer zag zitten. Ik was psychotisch en erg depressief. Ik dacht dat de boodschap op TV voor mij was en dat ik opgenomen zou worden. Daar stak ik een stokje voor.

    Ik gooide mijn pillen weg en belde mijn psychiater af

    Ik pakte het leven weer op en maakte mijn HBO studie af en ging zelfs een universitaire studie doen. Het leven lachte mij weer toe. En de periode achter mij had ik volledig geblokt. Ik kreeg een vriend, een goede baan als ‘adviseur water’ bij een ingenieursbureau en een mooi huis. Daar hoorden ook kinderen bij vonden wij.

    Tijdens de helse bevallingen ging het weer mis

    Bij beide geweldige kinderen ging het bijna mis. Bloedingen deden mij bijna de das om en mijn kraampsychose viel in het niet bij mijn lichamelijke gesteldheid. Ik kreeg een pilletje Haldol en daar zou ik wel van opknappen, aldus mijn klinisch psychiater. Met een baby en een peuter werd ik naar huis gestuurd. Aan mijn lot overgelaten en nog steeds onbekend met de term psychose en depressie.

    Na een lange zoektocht van hulpverleners en ziekenhuizen kreeg ik toch een diagnose

    Schizoaffectieve stoornis, een aandoening met psychoses en depressies. Daar ben ik dolblij mee. Eindelijk de erkenning die ik zo nodig had. Het klinkt vreemd maar mijn vriendinnen en ik dronken er zelfs een glaasje op. 

    Na jarenlang te leven met psychoses en depressies kom ik er nu voor uit

    Nu ik eindelijk weet wat ik heb en wie ik ben, mag iedereen het weten. Het heeft wel even geduurd om die knop om te zetten, omdat een aantal naasten hoopten dat ik weer de ‘oude’ zou worden. De ambitieuze werkende moeder.

    Maar nu ben ik de nieuwe Suzan, die toch nog een mooi leven heeft ondanks haar psychische kwetsbaarheid.

     

Cookie-instellingen