Mea Wuisman

  • Mea Wuisman: Het verhaal van ouders en naasten doet ertoe

    Eric van den Bosch 22-07-2022 342 keer bekeken 0 reacties

    Mea Wuisman, orthopedagoge, zet zich als familie-ervaringsdeskundige in voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. Klik hier voor meer informatie over Mea.

    “Nooit gedacht dat ik nog eens blij zou zijn dat hij in de gevangenis zit.” Het vriest, er is nauwelijks wind. De zon straalt, de hemel is staalblauw. Zou de moeder hiervan kunnen genieten? Vindt zij dat zij hiervan mág genieten? Haar zoon zit immers in de gevangenis. Er is even rust.

    Maandenlang vechten de ouders al voor hun zoon. Een zoon die zegt dat zijn ouders zijn ouders niet zijn. Een zoon die niemand meer vertrouwt, stemmen hoort en met een mes op zak loopt om anderen onder de grond te werken. Een zoon die bij elke confrontatie met politie of hulpverlening het op kan brengen een uur wilsbekwaam over te komen!

    Ouders kloppen overal aan. De familievertrouwenspersoon mag niet ondersteunen daar de zoon (nog) niet in zorg is. De politie, Zorg en Veiligheidshuis, Veilig Thuis en het Openbaar Ministerie doen hun best. Telkens is het nog niet ernstig genoeg, telkens kan de zoon opnieuw gedurende een uur wilsbekwaam overkomen.

    Een tijdslijn ontbreekt! Ouders wordt aangeraden contact op te nemen met mijn man en mij, familie-ervaringsdeskundigen, voor een uitgebreide heteroanamnese. Op grond van onze eigen ervaringen ondersteunen we ouders bij het opschrijven van hún kijk op de levensgeschiedenis van hun zoon. Het zijn gesprekken waarin emoties van pijn, verdriet, boosheid, moedeloosheid en angst loskomen. Vanuit onze eigen ervaringen, onze leermomenten, geven we handvatten: handvatten om bijvoorbeeld het contact met hun zoon te behouden.

    De gesprekken geven begrip en inzicht over hoe het zover heeft kunnen komen. Aan de hand van de levensgeschiedenis van de zoon komen triggers op een rijtje, worden de aangrijpingspunten voor hulp en een toekomst zichtbaar, wordt het niet meer zo ongrijpbaar, zo wanhopig moedeloos. Al pratende ontstaat een dossier waarin alleen de feiten staan. Het feitelijke dossier dient als hulpmiddel om OM, rechter en GGZ een beeld te geven dat verder reikt dan dat ene moment, waarin zij met de zoon in contact staan en hij zich weet te concentreren.

    Het dossier, de heteroanamnese, heeft geholpen tot een verlengde hechtenis. We zijn er nog niet! Het is een eerste psychose, hij verdient geen hechtenis maar hulp!

  • Mea Wuisman: Klachten en krachten - Pleidooi voor de heteroanamnese

    Eric van den Bosch 24-06-2022 443 keer bekeken 0 reacties

    Mea Wuisman, orthopedagoge, zet zich als familie-ervaringsdeskundige in voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. Klik hier voor meer informatie over Mea.

    Het is 2022! Al tien jaar lang nemen mijn man en ik een heteroanamnese af bij familieleden van iemand die op dat moment in een ernstige psychose verkeert. En nog is het geen gemeengoed om een heteroanamnese af te nemen. Een heteroanamnese afnemen hoorde, vóór ons pensioen, bij ons werk. Na ons pensioen zijn we ermee doorgegaan, daar we zelf werden geconfronteerd met psychotisch lijden en de bijna onmogelijke weg door ggz-land.

    In de vele ervaringsverhalen van ouders zijn we altijd op zoek naar mogelijke ervaringen van hun kind die kunnen leiden tot het niet meer onder controle hebben van de emoties. Ook de ouders zelf denken intensief mee. Het zijn aangrijpingspunten voor herkenning en begrip. Het zijn aangrijpingspunten voor acceptatie en herstel van een psychose. 

    Soms zijn de triggers duidelijk en was er sprake van pesten op school, van een verbroken liefdesrelatie of van een andere traumatische ervaring. Vaak genoeg vinden we geen traumatische ervaring maar wel een erfelijke belasting als depressie of onverklaarbaar vreemd gedrag van een ander familielid. En als we geen traumatische ervaring vinden, geen erfelijke of lichamelijke belasting, leiden mogelijk persoonlijke kenmerken als perfectionisme, ernstige minderwaardigheidsgevoelens of een (te) hoog streefniveau tot psychotisch lijden. 

    Ouders en naasten hopen met een heteroanamnese op de eerste plaats te bereiken dat het goede zorg voor hun familielid oplevert. Maar hiervoor zijn niet alleen de klachten die tot de psychotische ontwrichting leidden, belangrijk. Ook kijken we samen met ouders naar wat er goed ging. Wat zijn de sterke kanten van het familielid, hoe was hij of zij vóór de psychose. Niet alleen de klachten maar ook de krachten van het systeem nemen we serieus! Wat verwachten familieleden en naasten zelf van de toekomst en welke rol kunnen ze daarin spelen. Welke mogelijkheden hebben zij met elkaar en hoe hopen ze dit tezamen tot een succes te maken. Pas na een heteroanamnese van klachten én krachten, na begrip en inzicht, kan begonnen worden aan de vraag hoe nu verder.

  • Mea Wuisman: Gesprekken voeren als basisvaardigheid

    03-06-2020 2329 keer bekeken 0 reacties

    Mea Wuisman, orthopedagoge, zet zich als familie-ervaringsdeskundige in voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. Klik hier voor meer informatie over Mea.

    “Wat zeg ik als mijn zoon ineens voor de deur staat?” Voor de tweede keer komen familieleden bij elkaar.

    De eerste workshop “Verbindende gespreksvaardigheden” had hen erg gretig gemaakt.  Een hele zaterdag zitten vijftien Ypsilonleden bij elkaar. Aanvankelijk onbekenden maar al gauw groeit het vertrouwen en komen de verhalen en vooral de problemen los. Hoe houd je contact met iemand die zichzelf niet psychotisch vindt?

    Tijdens de eerste workshop leren ouders, broers, zussen en kinderen-van waarom zij hun eigen ideeën, adviezen en  oordelen beter voor zich kunnen houden. Zij leren dat zij hun eigen zorgen beter niet kunnen uiten, de medicatie niet aan de orde kunnen stellen, hun eigen realiteit beter niet kunnen verdedigen. In plaats daarvan leren zij nieuwsgierig te zijn naar dat wat de ander bezig houdt, te luisteren naar de boosheid of de angsten van hun familielid.

    Hoe moeilijk blijkt dit telkens weer! “Ja, maar hij moet toch aan de medicijnen, hij moet toch naar zijn afspraken met de hulpverlener?” En weer wordt uitgelegd dat dit aankaarten verwijdering of zelfs ruzie geeft. “Maar wat dan?” kunnen sommigen wanhopig uitroepen. Het antwoord is telkens op de eerste plaats contact zien te houden en met veel, heel veel geduld proberen aan te sluiten bij de ander. Hopen dat de ánder eens gaat vragen: “Maar wat dan?”

    Gretig schrijven de familieleden zich  in voor de tweede workshop. Iedereen wordt gevraagd een vraag op te schrijven.

    “Ik klap telkens dicht, ik weet niet wat ik dan moet doen.”

    “Hij zegt niets, ik zit daar maar…”

    “Ik kan telkens niet tot de essentie komen, dan stopt hij met antwoorden… Hoe kan ik hem dan helpen?”

    Enkele vragen van radeloze, verdrietige ouders. Het wordt weer hard werken, veel oefenen, verschillende rollenspellen, veel uitleg en dan vermoeid maar voldaan naar huis.

    Weer een stapje dichter bij het contact houden met ons familielid, weer een beetje meer hoop dat het gaat lukken.

    “Waarom leren we geen gesprekken voeren?”, verzucht een goedwillende vader aan het einde van de cursus Verbindende Gespreksvaardigheden. “Ja, waarom eigenlijk niet. We praten de hele dag, maar leren niet eens hoe je dat het beste doet!” vallen anderen hem bij.

  • Mea Wuisman: Hoe zet je je eigen waarden en normen opzij?

    25-02-2020 1982 keer bekeken 0 reacties

    Mea Wuisman, orthopedagoge, zet zich als familie-ervaringsdeskundige in voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. Klik hier voor meer informatie over Mea.

    De zoon psychotisch, depotmedicatie en ondanks de medicatie nog steeds waandenkbeelden. Hij woont zelfstandig en heeft een activiteit ontwikkeld, waarin hij zijn hele ziel en zaligheid kan leggen.

    Moeder kan niet accepteren dat zijn huis een rotzooi is. Ze gaat poetsen en komt daarbij dingen tegen die voor haar onacceptabel zijn. Gereedschap in de koelkast, de was overal en nergens, ongestreken overhemden. Ze is erg dankbaar als de zoon haar toestaat binnen te komen en als hij toestaat dat ze een overhemd mag strijken.

    De hulpverlening, daar is ze niet tevreden over: ze gaan met hem mee in zijn wensen, in zijn niet kunnen. De poetshulp doet niets. Ze gaat zelf wat regelen maar al gauw blijkt dat de zoon dat niet accepteert.

    De medicatie is te hoog en dan weer is de medicatie te laag omdat….

    Hij moet beschermd kunnen gaan wonen. Hij kan helemaal niet voor zichzelf zorgen….

    “10 jaar psychotisch en in de 30 jaar oud. Ik houd van hem en hij van mij, we hebben een goede band, ik begrijp hem helemaal!”

    Hij heeft de symptomen van een psychosegevoeligheid: geen overzicht, slechte concentratie, prikkelgevoelig, kleine focus. Geen interesse in de dagelijkse beslommeringen. Wel gelukkig als hij zijn hobby kan uitvoeren.

    Ik heb verschillende gesprekken met moeder. Het kost moeite om een beeld te krijgen van wat er gaande is en wat haar irriteert.

    Uiteindelijk blijkt dat zij boos en verdrietig is dat haar zoon niet kan leven zoals ze zelf leeft, dat ze boos en verdrietig is dat haar familie haar niet steunt, boos en verdrietig dat de zorg niet met haar wensen (eisen?) meegaat. En als dat niet gebeurt, krijgt de hele ggz ervan langs, niemand deugt, niemand snapt het, alleen zij snapt het!

    Moeilijke gesprekken: van de ene kant omdat het bijna onmogelijk is ertussen te komen en van de andere kant, omdat ze zo overtuigd is van haar gelijk. Toch geeft ze aan dankbaar te zijn voor mijn luisterend oor. Maar wat ik doe weet ik eigenlijk niet. Ik hoop haar ééns te kunnen laten zien, dat hij op zijn eigen manier het meest gelukkig is en dat ze beter telkens aan hem kan vragen: “Wat heb je nodig?“ in plaats van: “Lieve zoon je behoort…., doe eens dit en doe niet dat….”

  • Mea Wuisman: Je kunt alleen jezelf veranderen.

    08-01-2020 1988 keer bekeken 0 reacties

    Mea Wuisman, orthopedagoge, zet zich als familie-ervaringsdeskundige in voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. Klik hier voor meer informatie over Mea.

    Je kunt alleen jezelf veranderen. Een ander kun je niet veranderen.

    De leden van de lotgenotengroep hebben weer de gang naar het psychiatrisch ziekenhuis gevonden. Voor de meesten is het confronterend. Hier hebben ze vaak hun naaste in geheel verwarde toestand achter moeten laten. Hier hebben ze vaak zelf verdrietig en verbijsterd zitten wachten, hulpverleners al of niet gesproken en voor vele vragen gestaan. Maar het lijkt te wennen en het vooruitzicht van lotgenotencontact blijkt te motiveren.

    Koffie en thee worden ingeschonken, het weer wordt beoordeeld. Dan vertelt ieder om de beurt hoe het met hem of haar gaat.

    Een moeder zegt dat het prima gaat met haarzelf, terwijl haar dochter al jaren chronisch ziek is en eerder achteruit dan vooruit gaat. Bij sommigen zie je de verbazing op het gezicht. Natuurlijk is zij beschikbaar als zij nodig is, maar zij heeft geleerd dat zij zelf ook nog een leven heeft.

    Een vader vertelt dat hij niet lekker in zijn vel zit. De situatie van zijn dochter verbetert maar niet. Hoewel …. de laatste tijd kan zij haar geld beter beheren. Vader beweegt met de stemmingen van zijn dochter mee.

    Een andere vader vertelt dat het prima met hem gaat. De zoon heeft aangekondigd dat hij binnen een jaar zelfstandig wil gaan wonen. “We zien vooruitgang, zodanig dat we een paar dagen zijn weg geweest. Och ja, het was wel een rotzooi toen we thuis kwamen en de poes en de hamsters waren tekort gekomen, maar onze zoon had het volgehouden en hij vond zelf dat het goed was gegaan. Dus binnenkort gaan we langer weg.” De vragen van de collega-lotgenoten duikelen over hem heen: “Dan bel je hem zeker iedere dag?” “Nee, dat kan niet, we zijn niet bereikbaar.” Maar als het niet goed gaat? Er zijn mensen waar hij op terug kan vallen. En eten, hoe doet hij dat? Hij zal dan boodschappen moeten doen. En de poes en de hamster? Dat zien we wel, dat is zijn verantwoordelijkheid, het zijn zijn beesten!

    Vader heeft er vertrouwen in dat het goed gaat. Bovendien, de zoon zal zelf moeten ontdekken wat hij aankan: "Een ander kun je niet veranderen. Je kunt alleen jezelf veranderen."

  • Mea Wuisman: Ineens begrijp je je kind niet meer

    19-11-2019 1212 keer bekeken 0 reacties

    Mea Wuisman, orthopedagoge, zet zich als familie-ervaringsdeskundige in voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. Klik hier voor meer informatie over Mea.

    Een hulpverlener zei laatst:

    “Wat een familie-ervaringsdeskundige kan bereiken, kan ik nooit bereiken. Als ik zeg dat je hoop en vertrouwen moet geven, komt dat niet aan. De mensen denken dan: Jij hebt makkelijk praten….”

    Je bent moeder van 4 geweldige kinderen en dan ineens die ervaring: je eigen kind niet meer begrijpen, het niet meer kunnen troosten, het niet kunnen beschermen. Emoties rollen over je heen. Vaak wordt het beeld van een rollercoaster gebruikt. Een rollercoaster die voort dendert en onverwachte wendingen maakt. Uitstappen kan niet.

    Wat gebeurt er? Waarom gelooft hij je niet, wil hij je niet meer zien? Wat maakt dat iemand zo anders redeneert of zo anders waarneemt? Wat betekent dit voor de toekomst? Wanhopige vragen, veel vragen. Vragen waarmee vele naasten mij benaderen.

    Ook emoties als schuldgevoel, zelfverwijt, wanhoop, machteloosheid, verdriet en angst ontstaan. Emoties die je gezonde verstand blokkeren. Ik maakte het mee en zie het nu als een kans naasten weer in beweging te brengen. Hoop en vertrouwen in een nieuwe toekomst te bieden. En daarmee ook nieuwe kansen voor de patiënt, het lieve familielid, te creëren.

    In de aanloop naar de psychose blijkt zich meestal een opeenstapeling van duidelijke en minder duidelijke psychische stressoren voor te doen. Daarom gaan we vaak samen met de naasten de levensgeschiedenis van de patiënt na. We vragen naar ziekten in de familie, we vragen naar relaties en emoties in het gezin, naar de ontwikkeling van het zieke familielid en dit alles gezien door de “bril” van de naasten. Een verhaal maken en vertellen, stelt iemand in staat het hoofd te bieden aan iets overweldigends. In deze gesprekken komen vele emoties naar boven. En dankzij het delen van onze eigen ervaringen en opgedane kennis krijgen aspecten uit het levensverhaal van de patiënt betekenis voor de familie. De knik in de ontwikkeling van de patiënt wordt steeds duidelijker en aanvaardbaarder.  De aandoening komt in een nieuw licht te staan, krijgt een nieuwe betekenis. Geleidelijk verdwijnen zelfverwijt, schuldgevoel en stilstand bij de naasten. Geleidelijk leren we nieuwe vormen van contact. Er ontstaat weer hoop op en vertrouwen in nieuwe mogelijkheden voor de patiënt.

    Dat dit proces tijd, geduld en respect van de familie vraagt in het belang van het herstel van de patiënt is een vaak terugkomend thema. Grip op herstel kenmerkt zich door het doorbreken van die ingrijpende ervaring, van de blokkade.

  • Mea Wuisman: Gaat bedrijfsvoering boven stabiele omgeving voor cliënt?

    08-10-2019 1127 keer bekeken 0 reacties

    Mea Wuisman, orthopedagoge, zet zich als familie-ervaringsdeskundige in voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. Klik hier voor meer informatie over Mea.

    Hoor ik het goed? Gaat de bedrijfsvoering van een VIP-team boven adequate nazorg van cliënten?

    Tijdens het contactpersonenoverleg van Netwerk Vroege Psychose (NVP) waren vanuit het hele land Vroege Interventie Psychose (VIP) -teams vertegenwoordigd. De ontvangst was enthousiast en iedereen leek blij om elkaar weer eens in deze  gemoedelijke sfeer te ontmoeten. Voor mij als familie-ervaringsdeskundige getuigden de pitches en presentaties niet alleen van elkaar willen informeren en adviseren, maar ook en vooral van elkaar willen bevragen en inspireren!

    Het betrekken van familie lijkt niet te worden vergeten, maar is helaas nog steeds een sluitstuk. Betrekken is echt niet voldoende! Ook familie maakt herstelfases door, zoekt naar nieuwe identiteit. Ook familie heeft een ervaringsverhaal en moet leren! Familie is meestal dé constant aanwezige rondom de cliënt, die goed moet weten wat voor de cliënt in zijn gehele herstelproces van belang is. Het is niet alleen betrokken worden maar ook participeren, hard werken en veel leren!

    VIP-teams leveren goed werk, zo blijkt uit een meta-analyse waarin 10 buitenlandse studies werden meegenomen. Helaas echter vallen cliënten te vaak erg terug na ontslag uit de VIP-zorg, aldus datzelfde onderzoek.  Zo ook in Nederland. Wat gaat er dan mis, vraag je je af. In ieder geval blijken cliënten nog niet stabiel genoeg om het zonder de bekende vertrouwde begeleiding aan te kunnen en is de begeleiding tijdens de nazorg in de eerste en tweede lijn niet toereikend.

    Langer in VIP-zorg houden blijkt geen optie. De VIP-teams lopen dan vast en de wachtlijst gaat toenemen. Gaat de bedrijfsvoering van een VIP-team boven een veilige stabiele nazorg van een cliënt en zijn omgeving?

    Kiest men eerder voor een VIP-team en een wachtlijst dan voor een cliënt en zijn omgeving, met het risico weer vast te lopen? Weer meer schade op te lopen…?

    Voor mij als familie was het in ieder geval bemoedigend te vernemen dat er stappen zijn ondernomen om de psycho-educatiecursus voor familie te vernieuwen. Tijdens het geven van deze cursus ervaar ik hoezeer de inbreng van een familie-ervaringsdeskundige én een cliënt-ervaringsdeskundige kan bijdragen aan het houden van hoop en vertrouwen in de toekomst!

  • Mea Wuisman: Waar wordt zo lang op gewacht?

    12-08-2019 1902 keer bekeken 0 reacties

    Mea Wuisman, orthopedagoge, zet zich als familie-ervaringsdeskundige in voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. Klik hier voor meer informatie over Mea.

    Hij weet één oplossing: “Laat me naar huis gaan en ik ga meewerken….”  Thuis toont hij enige bereidheid, die echter van korte duur is. Want… hoe eng is het om die boze wereld in te stappen, hoe beangstigend is het om je eigen boontjes te doppen. Systematisch ontwijkt hij de hulpverlening door naar zijn eigen kamer te ontsnappen en niemand toe te laten.

    Zijn ouders daarentegen zoeken wel steun bij de hulpverlening. Zij hebben gedurende een jaar regelmatig gesprekken, waarin ze hulp vragen en hun machteloosheid uiten. Maar … “Het schiet niet op”, zeggen zij, “er verandert niets.”  De ouders voelen zich niet gehoord. Ze krijgen zelfs het gevoel zelf de schuld van alles te zijn. Zij hebben hun zoon immers weer in huis genomen, tegen het advies van de hulpverlening in!

    Inmiddels wordt de zoon steeds psychotischer. Weer alarmeren de ouders de politie. Ze voelen zich niet meer veilig in hun eigen huis. Ze ontvluchten zelfs hun huis en wijken uit naar familie. De politie begrijpt het niet: er is een voorwaardelijke rechterlijke machtiging, de patiënt is gevaarlijk en toch wordt er door de crisisdienst niet ingegrepen.

    Het lijkt wel een patstelling tussen de ouders en de zorginstelling. Muurvast zit het, ieder wachtend op een actie van de ander! De zorginstelling wacht op de ouders, dat zij hun zoon op straat zetten. Alleen dan ziet de hulpverlening kansen, alleen dan gaat de zoon hopelijk meewerken. De ouders wachten op een nieuwe gedwongen opname. Zij wachten op behandeling. Zij weten het niet meer, zij kunnen niet meer. Wanhoop beheerst de ouders: “Onze zoon is ernstig ziek. Je zet toch niet je zieke kind op straat, ook al zijn we soms heel bang!“  

    Waar wordt op gewacht?

    Op weer een nieuwe bedreiging van de ouders door hun zoon? Want hij kan boos, heel boos worden. Hoewel, niet hijzelf wordt boos, zijn stemmen worden boos!

  • Mea Wuisman: Help! Wanneer is er ‘gevaar voor zichzelf’?

    13-06-2019 990 keer bekeken 0 reacties

    Ze heeft enorme vochtophopingen in haar benen en voeten. Haar smetvrees is zo uit de hand gelopen dat ze van haar weekgeld alleen nog maar schoonmaakmiddelen koopt. Ondervoeding, tekorten aan allerlei vitamines, ernstige bloedarmoede en oedeem zijn een feit. Ze ging hiervoor naar de huisarts en hij stelde de ondervoeding vast.

    Thuiszorg wordt geregeld. Zij willen haar benen verzorgen en vitamine-injecties toedienen. Maar de thuiszorg komt niet meer binnen. De eerste verzorgster zette zo maar haar tas op de smetteloze  vloer! De tweede verzorgster heeft ze gewoon buiten laten staan.

    Inmiddels loopt het vocht uit haar benen, omdat de huid kapot is. Het is nu al meer dan een week niet verzorgd. Haar benen zou ze hoog moeten houden maar ze legt ze niet op de bank. Haar bank is schoon en moet kraakhelder blijven. Boodschappen doet ze niet. Haar schoenen zouden vies kunnen worden… Overigens haar schoenen aantrekken zal niet gaan. Misschien lukt het beter met slippers. Maar ook het lopen zal pijnlijk zijn.

    Een broer van haar mailt me ten einde raad:

    “Gisteren heb ik zelf haar huisarts gebeld. Zonder medeweten en dus zonder toestemming van mijn zus. Hij mocht mij niet al te veel vertellen. Dat wist ik. Ik heb wel zelf kunnen zeggen, dat we ons ernstig zorgen maken. Hij begrijpt de situatie goed, zegt hij, maar kan ook niet veel. Op een gegeven moment in het gesprek zei hij, dat hij verwacht dat we haar ooit dood gaan vinden, in haar kamer, vanwege haar vakkundige zelfverwaarlozing…”

    Hij kan niet veel!? 

    Help! Tot hoever moet iemand gaan?

    Wanneer is er sprake van een gevaar voor zichzelf?

    Wat vindt u hiervan?

     

  • Mea Wuisman: Goede pilot, maar mag het wat breder?

    16-04-2019 1248 keer bekeken 0 reacties

    Mea Wuisman, orthopedagoge, zet zich als familie-ervaringsdeskundige in voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. Klik hier voor meer informatie over Mea.

    Als je voor zo’n pilot gevraagd wordt, word je blij. Dit moeten mensen zijn die de opdracht hebben oplossingen te verzinnen, bedacht vanuit en voor mensen. Niet vanuit de regels of instellingen. Maar toch…

    Het was een mond vol en in eerste instantie had ik geen idee wat het inhield: ‘Pilot ketenveldnorm voor de levensloopfunctie en beveiligde intensieve zorg’.

    Ik ben een nieuwsgierig mens en struin heel internet af:

    “De ketenveldnorm beoogt continuïteit van zorg, begeleiding en ondersteuning voor 2000 -3000 cliënten die (potentieel) gevaarlijk gedrag vertonen als gevolg van een psychische stoornis en/of een verstandelijke beperking en/of een niet aangeboren hersenletsel. “

    Blij lees ik dat de levensloopfunctie zich kenmerkt door continuïteit van zorg op alle levensgebieden. Schotten moeten verdwijnen. Vertrouwen in elkaar. Behoeften van cliënt en naasten zijn (mede) bepalend voor de zorg. Altijd zijn er vertrouwde mensen als naasten en professionals om de cliënt heen. Een vertrouwde professional neemt pas afscheid als de volgende professional vertrouwd is geworden. Gemeenten spannen zich in voor een woning  en om de woning beschikbaar te houden bij opname of detentie.

    Teleurgesteld lees ik dat er naast (dreigend) agressief en/of gevaarlijk gedrag ook sprake moet zijn (geweest) van een rechtelijke machtiging of strafrechtelijke titel.

    Teleurgesteld, omdat hiermee nog steeds een (grote) groep mensen tussen wal en schip vallen. Mensen die niet gevaarlijk zijn maar vaak wel zonder huis en haard. Mensen die niet gevaarlijk zijn, maar wel ernstig verward en zonder zorg.  Geen persoonsgerichte aanpak en de instituties blijven naar elkaar (ver)wijzen. Mensen voor wie naasten en professionals geen kant op kunnen door wetten, regels en/of instellingsnormen.

    Maar dan lees ik ergens dat de wens uitgesproken wordt om de ketenveldnorm te verbreden naar hulpverlening aan mensen die primair een gevaar voor zichzelf en niet persé voor de samenleving zijn.

    Ik hoop dat het ooit zover komt.

Cookie-instellingen