Johan Stegeman

  • Johan Stegeman: Vertrouwen op wat de toekomst gaat brengen

    19-05-2020 2079 keer bekeken 0 reacties

    Johan Stegeman werkt als ervaringsdeskundige in een VIP-team van GGNet. Verder leest en schrijft hij graag en heeft een spirituele zienswijze. 

    Dit is het laatste blog van Johan. Hij heeft op deze plaats veel mooie verhalen met ons gedeeld waarvoor wij hem erg dankbaar zijn. We wensen Johan heel veel succes op de nieuwe weg die hij inslaat. We zullen zijn verhalen missen!

    Eigenlijk heb ik sinds de door onze overheid gehanteerde maatregelen in verband met het Corona virus geen enkele ervaringsdeskundige taken meer kunnen verrichten. Precies op het moment dat de maatregelen van kracht werden, hadden mijn vriend en ik vakantie. We zouden een weekje naar Gran Canaria gaan, maar de touroperator cancelde de reis. Thuis zittende realiseerden wij ons des te meer hoe dankbaar wij met ons huidige leven mogen zijn. De lieve mensen op anderhalve meter afstand maar nog wel met telefoon bereikbaar en Bommel en Bobo, onze hond en kat nog geen millimeter van ons verwijderd. Ons voorrecht dat we een huis met tuin hebben maar ook gebruik kunnen maken van moderne technieken zoals een smartphone, muziek kunnen luisteren en zelfs onbeperkt films en series kunnen kijken. Ik realiseer me dat er ook mensen zijn die zwaar getroffen zijn door Corona, lichamelijk, financieel of overspoeld door eenzaamheid. De onzekerheid en angst regeert de wereld voor een groot deel en aan de andere kant wordt de lucht schoner en komen veel mensen tot stilstand waarbij anderen zich uit de naad werken. Hoe dubbel kan het leven zijn?

    Tijdens de eerste week van mijn vakantie opende ik uit gewoonte steeds mijn werktelefoon en ook mijn werkmail. Alle mails aangaande Corona en de extra hulp die er werd gevraagd kwamen heftig bij mij binnen. Mede omdat ik thuis zat vanwege vakantie voelde ik me schuldig dat ik mijn steentje niet bijdroeg, juist nu niet. Mijn vriend werkt in een bloemenzaak, maar hij is tijdens onze vakantie zijn collega’s toch gaan helpen. Het was zo druk en hij wilde ze niet in de steek laten. Dat zelfde wilde ik ook doen, maar ik kreeg het benauwd en voelde me gesloopt bij alleen al het idee om weer klaar te staan voor anderen. Ik was zo ontzettend moe en mijn stemming wisselde in recordtempo alle kanten op. Ik had mij in tijden niet zo instabiel gevoeld. Ik kon onmogelijk hoop bieden terwijl ik zelf zo aan het worstelen was. Het idee om mijn eigen ervaringen te moeten delen, trok het laatste beetje energie uit mijn lijf…

    Ik concludeerde dat ondanks het ongelukkige moment, voor mij toch de tijd is gekomen om mijn ervaringsdeskundige taken (voorlopig) te laten voor wat het is en met open armen te vertrouwen op wat de toekomst mij gaat brengen.

    Ik hoop op een luchtig, energievol leven met een flinke dosis humor voor mij en uiteraard ook voor jou!

    Dit was mijn laatste blog en ik wil bij deze de redactie en lezers bedanken.

  • Johan Stegeman: Een verhelderende droom.

    28-01-2020 2028 keer bekeken 0 reacties

    Johan Stegeman werkt als ervaringsdeskundige in een VIP-team van GGNet. Verder leest en schrijft hij graag en heeft een spirituele zienswijze. Klik hier voor meer informatie over Johan.

    Toen ik vanochtend wakker werd, was ik eerst geschokt en verbaasd, maar al snel maakte mijn verbazing plaats voor een gevoel van opluchting.

    Ik had nogal intens en heftig gedroomd. Een droom die zo echt leek. Ik was op bezoek bij mijn ouders in hun huidige woning. In detail beleefde ik, dat ik aan kwam rijden met mijn bordeauxrode Renault en de auto op de oprit van hun bungalow parkeerde. Ik  liep naar binnen via de achterdeur en in de huiskamer trof ik mijn moeder aan. Ik herkende haar bijna niet. Waar ze normaal gesproken glimlachend en blij naar me toe komt lopen, bleef ze nu stoïcijns stil staan met een verwarde blik. Ze sprak maar ik kon er geen touw aan vast knopen. Het leek wel of ze dronken was. Ik riep naar mijn vader maar kon hem in eerste instantie niet vinden. Ik voelde de verantwoordelijkheid om mijn moeder geen seconde uit het oog te verliezen en wilde het liefst zo snel als mogelijk met haar naar de huisarts of een ziekenhuis gaan. Ze werd opstandig en ik hield haar stevig vast. Ik probeerde haar gerust te stellen, maar ze werd boos en onder haar boosheid zag ik een enorm verdriet, wat mij pijn deed. Ze wurmde zich van mij los en liep weg. Ik zocht overal maar kon haar nergens vinden. Na een tijdje zag ik haar verstopt achter een struik zitten. Vervolgens liep ik weer achter haar aan en toen ik haar uiteindelijk te pakken kreeg, hield ik haar opnieuw stevig vast. Toen kwam mijn vader aangelopen. Ik wenkte hem en probeerde hem duidelijk te maken dat het niet goed ging met ma en we samen wat moesten ondernemen. Mijn vader probeerde even te helpen maar was zijn concentratie al snel kwijt en liep weg. Ik begon me te realiseren dat er ook met hem geen normaal gesprek te voeren was. Hij leek ook wel dronken of van een andere planeet. Ik probeerde contact te leggen met de buren. Ik zag de buurvrouw door het raam staren en ik probeerde oogcontact te krijgen en toen we elkaar in de ogen keken, liet ze snel het rolgordijn voor haar keukenraam zakken. De andere buren zaten ook achter het raam te gluren, maar als ik hun kant op keek, draaiden zij direct hun hoofd om. Ik was ten einde raad en wist niet wat ik met deze situatie aan moest en voelde me diep en diep ellendig…

    En toen werd ik godzijdank wakker. Die enorme verdrietige machteloosheid ten opzichte van mijn ouders die ik in mijn droom ervoer, was gelukkig een droom. Maar ik geloof dat ik deze droom onbewust heb willen meemaken. Deze ervaring heeft mij misschien een glimp van de machteloosheid willen laten voelen, die mijn ouders hebben ervaren toen ik verward was…

  • Johan Stegeman: over de impact van schildkliermedicatie

    12-11-2019 1238 keer bekeken 0 reacties

    Johan Stegeman werkt als ervaringsdeskundige in een VIP-team van GGNet. Verder leest en schrijft hij graag en heeft een spirituele zienswijze. Klik hier voor meer informatie over Johan.

    Het zit in batterijen, in moderne auto’s en vanaf 2006 zit het ook in mij.

    Ik heb het natuurlijk over het veel besproken en inmiddels voor de gebruiker dure medicijn lithium. Ik vraag me eigenlijk af of je wel van een geneesmiddel kunt spreken omdat het niet voor genezing zorgt. En niet precies bekend is hoe het werkt, alleen maar dàt het werkt. Tot op de dag van vandaag heeft me dat gestoord aan dit middel. Anderzijds ben ik al wel 14 jaar psychosevrij en ik kan niet bewijzen of ik dat ook zou zijn geweest als ik geen lithium had geslikt.

    Datzelfde lithium heeft er voor gezorgd dat mijn schildklier niet meer goed werkt. Om dit probleempje op te lossen slik ik nu ook al zo’n 10 jaar een schildkliermedicijn. Voor beide soorten medicatie moet ik bloed prikken om te checken of de waardes nog goed zijn. Mijn schildklier werd 1 x per jaar gecontroleerd en dat gebeurde ongeveer 4 maanden geleden ook. De waardes waren enorm gestegen en voor mij was dat een verklaring voor mijn depressieve gevoelens die ik ervoer. Omdat de waardes nog binnen een bepaalde bandbreedte vielen, kreeg ik niet het advies om bijvoorbeeld extra schildkliermedicatie in te nemen. Ik heb me hier erg over verbaasd, helemaal toen ik me inlas over de enorme impact van het schildklierhormoon op de stemming.

    Wat mij duidelijk werd is, dat psychiaters niet altijd veel van schildkliermedicatie afweten. Mij werd dan ook aangeraden om naar de huisarts te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. In de tussentijd had ik op eigen houtje mijn schildkliermedicatie verhoogd, omdat ik eindelijk een verklaring had voor mijn sombere stemming. Mijn huisarts was daar helaas niet zo blij mee, maar ze begreep dat ik ten einde raad was.

    Vanaf de zomer check ik nu om de 6 weken mijn bloed en overleg met mijn huisarts over de hoogte van de dosering van mijn medicatie. Waar ik bij de psychiater jarenlang op 100 mg functioneerde, functioneer ik nu tussen de 125 mg en de 137,5 mg. Mijn stemming is veel beter en het geeft een veilig gevoel dat er zo goed naar gekeken wordt.

    Wat ik echt niet snap is dat veel psychiaters die gespecialiseerd zijn in stemmingsziekten, weinig weten van de impact van een juiste dosering schildkliermedicatie. Of dat ze dit niet even heel goed overleggen met een huisarts of schildklierspecialist. Want de werking van een schildklier luistert heel, heel nauw. Dat kan je maken of breken…

  • Johan Stegeman: Kies de therapie waar je in gelooft!

    17-09-2019 1131 keer bekeken 0 reacties

    Johan Stegeman werkt als ervaringsdeskundige in een VIP-team van GGNet. Verder leest en schrijft hij graag en heeft een spirituele zienswijze. Klik hier voor meer informatie over Johan.

    Met een betekenisloze depressieve blik, zat ik afgelopen zomer doodvermoeid in onze veranda over de uiterwaarden te kijken. De vrachtschepen en pleziervaartuigen voeren langs. Mussen, kraaien en zelfs ooievaren vlogen heen en weer. Vlinders dartelden in het rond en bijen, hommels en wespen waren druk in onze bloementuin. Onze mooie schapen met zwarte koppen, de geiten, kippen, duiven en loopeendjes amuseerden zich in ons weiland. Bommel, onze Goldendoodle, zat nog geen halve meter van mij verwijderd te genieten van het uitzicht en ik zag het ook… maar het deed me niets.

    Ik was leeg, moe en gevoelloos. Het interesseerde me allemaal niets meer. Dat het mij niet zou uitmaken dat alles ter plekke op zou houden te bestaan, kwam regelmatig in mijn gedachten terug. Compleet energieloos en nergens zin in hebbend, zat ik stoïcijns voor me uit te staren. Dit was dus een depressie. Het was erg lang geleden dat ik dat had gevoeld. Toen was er een reden voor, maar nu? Ik had toch alles? Ik mocht me niet depressief voelen van mezelf en voelde me daar ook nog eens enorm schuldig over. Het was net alsof ik als ervaringsdeskundige nog even extra moest voelen en ervaren hoe heftig een depressie is…

    Gelukkig is de depressie weer over, maar zeker niet vanzelf en ook niet bepaald dankzij mijn hulpverleners, want ik werd niet volledig begrepen en gehoord. Dankzij mijn eigen keuze voor een therapie waar ik in geloof, is er een positieve verandering in gang gezet. Ik heb “Touch of Matrix” therapie gevolgd en na 1 sessie voelde ik me al beter.

    Wat ik hiermee wil zeggen is dat het niet uitmaakt voor welke hulp of therapie je kiest, als je maar kiest voor een vorm waar je vertrouwen in hebt. Jammer dat dergelijke, niet reguliere therapieën niet door zorgverzekeraars vergoed worden. Voor mij werkte het goed, ondanks dat het niet wetenschappelijk bewezen is dat het werkt. Maar hoe vaak is wetenschappelijk bewijs later weer achterhaald? En het is ook niet altijd wetenschappelijk te verklaren waarom een niet-reguliere therapie niet zou helpen. 

  • Johan Stegeman: Eindelijk is het gedrukt, mijn boek!

    18-06-2019 1285 keer bekeken 0 reacties

    Het was vrijdagmiddag 12 april 2019 en ik wist niet hoe gauw ik naar huis moest komen. Ik had een enorme spanning, want wat was ik benieuwd naar het resultaat van “Het waait wel weer over”, zoals ik de titel van mijn autobiografie had genoemd. Toen ik alle dozen in de keuken zag staan, pakte ik een mesje en sneed heel voorzichtig het plakband door. Ik pakte een boek eruit en voelde me intens gelukkig en trots. Het was nog mooier dan ik had gedacht. Tranen van ontroering druppelden over mijn wangen.

    Inmiddels is het al weer weken later. Mijn wereld stond de afgelopen weken totaal op zijn kop. Positieve reacties zorgden steevast voor tranen. Anderzijds maakte een enorme tijdsdruk weer meester van me. De spanning of mensen het wel willen kopen, de reacties van velen, maar ook het zo snel mogelijk af willen leveren van de bestellingen. Het was zo overweldigend dat ik er een tijd lang niets anders meer bij kon hebben.

    Wat ben ik blij dat mijn levensdoel verwezenlijkt is. Maar ook: wat wens ik vanuit de grond van mijn hart dat ik met dit boek mensen kan bewegen tot het doorbreken van hun eventuele eigen schaamte. Ook hoop ik dat ik verduidelijk hoe een psychose soms beleefd wordt. Dat mensen na het lezen van mijn boek ook daadwerkelijk meer begrijpen van een psychose en wat de negatieve consequenties van oordelen op een mens kunnen zijn. Maar ook hoe helpend het is als mensen je blijven steunen, ongeacht wat er is gebeurd!

  • Johan Stegeman en Marieke Pijnenborg: Even bijpraten - na 25 jaar

    21-05-2019 4677 keer bekeken 0 reacties

    Het verhaal van Johan Stegeman

    Johan Stegeman werkt als ervaringsdeskundige in het VIPteam van GGNet. Verder leest en schrijft hij graag en heeft een spirituele zienswijze. 

    Ongeveer een half jaar geleden las ik op de site van Netwerk Vroege Psychose een blog over een werkbezoek van twee professionals aan Indonesië. In het blog wordt uitvoerig verslag gedaan van hoe de psychische hulp daar is en het verschil ten opzichte van hier. Ook de eigen ervaringen en belevingen van de professionals komen in de blog naar voren. De conclusie: op het gebied van psychische zorg kan er nog veel van elkaar geleerd worden. Ik was enthousiast, wellicht mede omdat ik zelf een aantal keren in Indonesië ben geweest en wel wat heb meegemaakt daar. Als reactie op het artikel heb ik iets geschreven in de trant van “Mooi initiatief”.

    Ik weet het nog goed. Het was volgens mij een zondagavond. Ik lag lekker in bad en keek even op mijn telefoon om te zien hoe laat het was, toen ik een inkomend persoonlijk berichtje op LinkedIn zag van Marieke Pijnenborg. Functie: professor. Ik dacht: “Wat moet een professor nu met mij?” Wat bleek? Ze kende mij van vroeger en toen ging er bij mij een lampje branden. Ik kende haar namelijk ook van vroeger. We komen beiden uit een klein plaatsje in de achterhoek en ik zat bij vriendinnen van haar op de Mavo, zij zat op het Atheneum. We hebben vervolgens een paar berichtjes op LinkedIn heen en weer gestuurd en daar bleef het tot voor kort bij.

    Een aantal weken geleden, mijn boek was net uitgekomen, besloot ik een berichtje te sturen met de vraag of ze interesse had in mijn boek. Mijn aanbod werd hartelijk ontvangen en ze benaderde mij of ik misschien samen met haar geïnterviewd zou willen worden in het kader van Psychose Awareness Day 2019. Zonder daar over na te hoeven denken heb ik volmondig “Ja!” gezegd. Beiden streven we naar een eerlijker beeld over psychose. Beiden vinden we dat een normaal leven zeker mogelijk is na een dergelijke ontwrichtende gebeurtenis.

    Vervolgens hebben we een belafspraak gemaakt. Ik zou haar de volgende dag om 11 uur bellen. Zo gezegd zo gedaan, maar de verbinding werd verbroken. Ik dacht nog, ach ze zal het wel druk hebben. Ik probeer het over 10 minuten nog eens. Wederom werd echter de verbinding verbroken en ook de derde poging mislukte. In de tussentijd belde ik mijn moeder, die ik gewoon aan de lijn kreeg. Op LinkedIn Marieke een bericht gestuurd dat ik haar niet kon bereiken omdat de verbinding werd verbroken. Schreef zij mij terug dat zij het ook tot 3 keer toe geprobeerd had en dat zij ook haar moeder had gebeld om te checken of het aan haar telefoon lag. Om een lang verhaal kort te maken: ik ben naar mijn buurman gelopen en heb Marieke gevraagd hem te bellen. Toen we elkaar uiteindelijk toch spraken, grapte ik dat ik me als gevolg hiervan wel wat psychotisch begon te voelen. Marieke antwoordde dat het erop leek dat de kosmos zich tegen ons keerde.  We moesten er beiden om lachen. We kunnen alleen via LinkedIn contact leggen hebben en dat is tot op de dag van vandaag het geval. Vreemd toch…

    We hebben een leuk telefoongesprek gehad waarbij we het ook gehad hebben over de mensen die we nog van vroeger kenden. Het voelde zo vertrouwd! En vandaag dan het dubbelinterview met het Dagblad van het Noorden. Wauw, ik ben blij dat we elkaar weer ontmoeten.

    Het verhaal van Marieke Pijnenborg

    Marieke Pijnenborg is hoogleraar psychotische stoornissen aan de Rijksuniversiteit Groningen en GZ-psycholoog/ cognitief gedragstherapeut en hoofd onderzoek Langdurige Zorg bij GGZ Drenthe. Ze houdt zich o.a bezig met bestrijden van stigma en bevorderen van inclusie van mensen met psychische stoornissen en van psychose in het bijzonder.

    Stikzenuwachtig zat ik vanmorgen in de trein. Dat overkomt me niet zo vaak meer. Vandaag staat een bijzondere ontmoeting gepland. In het kader van Psychose Awareness Day op 24 mei word ik geïnterviewd door een journalist van het Dagblad van het Noorden. Maar goed, een interview: ‘been there, done that’. Waarom ik dit specifieke interview zo spannend vind, is omdat het een dubbelinterview is met een jongen uit mijn oude woonplaats. Of jongen, een veertiger is het inmiddels, net als ikzelf.

    Een paar maanden geleden schreef ik een blog voor het Netwerk Vroege Psychose, over een werkbezoek aan Indonesië. Daarop kwam een reactie van een van de leden van dat netwerk. ‘Mooi project’ of iets van die strekking, met naam en foto. Bekende naam, bekend gezicht. Na even nadenken herken ik Johan, we zaten op dezelfde middelbare school. We groeiden op in een klein stadje in de Achterhoek, waar iedereen elkaar kende. We zijn even oud, Johan zat bij een paar vriendinnen van mij in de klas. En ineens zijn daar ook weer de herinneringen. Zestien waren we toen Johan ineens heel veel kilo’s afviel. “Johan denkt dat hij Jezus is”, zeiden mijn vriendinnen. “Hij komt niet meer naar school. Hij is teveel afgevallen en nu is hij in de war”. Labels gaven we niet, die kenden we toen nog niet. Het was hoe het was, en ach, mensen deden wel vaker raar. Pas veel later realiseerde ik me dat wat Johan toen meemaakte een psychose was, de aandoening waar ik me nu al jarenlang mee bezig houd.

    Ik klik op zijn naam onder mijn blog en zie dat hij ook blogs schrijft voor hetzelfde netwerk en dat hij als ervaringsdeskundige werkt bij GGNet. Via LinkedIn komen we aan de praat en Johan stuurt me zijn autobiografie die net verschenen is. Terwijl mijn gezin Ajax de halve finale van de Champions League ziet spelen, lees ik in één adem zijn boek uit. Herkenning, vervreemding en ontroering wisselen elkaar af. Ik weet over welk dorp dit gaat, herken ook sommige mensen. Ik voel weer hoe het daar was als puber in de jaren 90, het erbij willen horen, de juiste broek willen dragen, het beklemmende van een kleine woonplaats, de muziek, en ja, ook het jointje en het ‘brommers kieken’. Ook lees ik over zijn twee psychosen, aangrijpend, maar ook met veel humor en relativeringsvermogen beschreven. Ik lees over hoe hij zijn leven weer op de rails krijgt, verliefd wordt en nu samenwoont met zijn droomprins. Net voor Ajax in de laatste seconden het wedstrijdbeslissende doelpunt tegen krijgt, sla ik het boek dicht.

    Johan en ik besluiten samen een verhaal te gaan vertellen, hij vanuit zijn ervaring, ik vanuit mijn professionele kennis. In de eerste plaats willen we laten horen hoe willekeurig psychose is, dat het iedereen kan treffen en dat het op basis van je achtergrond niet te voorspellen is wie er psychotisch zal worden en wie niet. We spreken af met journalist Arend van Wijngaarden, een afspraak waarvoor ik vanmorgen de trein naar Zwolle nam. Ik ben te laat, zoals wel vaker, en de heren zitten al op me te wachten. Na 25 jaar herken ik Johan meteen. Hij ziet er goed uit. Dan volgt een mooi gesprek, over Johan’s leven, over risicofactoren voor psychose, over zingeving. Het resultaat van dit interview komt deze week in het Dagblad van het Noorden.

  • Johan Stegeman: Ik ben geen sneltrein meer

    11-04-2019 1218 keer bekeken 0 reacties

    Johan Stegeman werkt als ervaringsdeskundige in het VIPteam van GGNet. Verder leest en schrijft hij graag en heeft een spirituele zienswijze. Klik hier voor meer informatie over Johan.

    Het is nog geen week geleden dat ik met grote letters STOP in mijn dagboek schreef. STOP omdat ik intens moe was. Stop omdat ik me somber en verdrietig voelde.

    Ik kon het verklaren. Er was nogal wat gebeurd de laatste tijd. In oktober van 2018 heb ik mijn rechteroog laten amputeren vanwege steeds erger wordende klachten. Vanaf januari 2019 heb ik mijn werkzaamheden in het VIP-team weer opgepakt. Mijn oogklachten zijn aanzienlijk verminderd en als gevolg daarvan voelde ik me even heel blij, misschien zelfs wel een tikkeltje euforisch. Ik hoopte dat ik mijn werkzaamheden qua aantal uur snel zou kunnen uitbreiden omdat ik me zo goed voelde, maar helaas merkte ik al snel dat mijn belastbaarheid helemaal niet is toegenomen. Sterker nog, het is afgenomen. Weliswaar met minder pijn, maar nu met een enorme vermoeidheid.

    Misschien is mijn leven wel het beste te vergelijken met een sneltrein. Steeds maar weer doordenderen, even stoppen op het station om de tegenslag te verwerken, en dan direct weer doorgaan. Op naar weer een nieuwe bestemming, een nieuw station en wederom heel even stoppen om weer een nieuw probleem te verwerken en vervolgens weer voorwaarts. En dat alles zo snel als mogelijk.

    Ik heb regelmatig moeten stoppen als gevolg van een fysieke of mentale ervaring. Altijd heb ik me weer kunnen hervatten en ook nu probeer ik dat weer. Maar ik zal moeten accepteren dat ik geen sneltrein ben. Ik probeer mijn beperkte belastbaarheid te accepteren en me ervan bewust te worden dat de sneltrein overbelast is geraakt en alleen nog maar verder kan als stoptrein.

    Rustig aan, zonder tijdsdruk, verwachtingen van anderen of van mezelf…

  • Johan Stegeman: Ik neem verantwoordelijkheid voor mijn eigen gedrag!

    20-02-2019 1154 keer bekeken 0 reacties

    Johan Stegeman werkt als ervaringsdeskundige i.o. in het VIPteam van GGNet. Verder leest en schrijft hij graag en heeft een spirituele zienswijze. Klik hier voor meer informatie over Johan.

    Het scheelde maar een haar of ik had de dood van een hele goede  vriend op mijn geweten gehad.

    Ik was 18 jaar en zat achter het stuur van mijn rode Mitsubishi Colt. Ik reed met hoge snelheid over een zandweg en verloor als gevolg daarvan de macht over mijn stuur. Mijn auto botste frontaal tegen een dikke boom. Gelukkig had de brandweer net nieuw gereedschap waardoor ze mijn vriend en mij konden bevrijden. “ Je hebt het toch niet met opzet gedaan!” waren de lieve woorden van mijn ouders, die mij jarenlang hielpen om niet aan een enorm schuldgevoel kapot te gaan. Het feit dat ik zelf ook ernstig in de kreukels zat, hielp mij mijn schuldgevoel enigszins te verzachten. Ik mocht me als gevolg daarvan ook slachtoffer voelen, ondanks dat het mijn eigen daad was geweest.

    Tijdens mijn tweede psychose ben ik met een heel goede vriendin naar een open dag geweest van een opleiding voor regressietherapeuten. Ik onderging daar een sessie waarbij ik met trommels en didgeridoo’s in tranche werd gebracht. Ik kwam al vrij snel in een enorm heftige herbeleving van mijn auto-ongeluk terecht, wat mij vervolgens totaal overstuur maakte. Naast de euforie die ik ervoer tijdens mijn psychose, voelde ik op dat moment meer dan ooit mijn schuldgevoel jegens mijn vriend. De herbeleving wilde me wat duidelijk maken, denk ik. Mijn stemming wisselde in rap tempo tussen verdriet, euforie en boosheid.

    Dankzij de herbeleving heb ik verantwoordelijkheid kunnen nemen voor mijn gedrag, heb ik mijn aandeel gevoeld en een plek kunnen geven. In het VIP-team worden tegenwoordig behandelingen van opgelopen trauma’s als onderdeel van de zorg aangeboden. Nog maar een paar jaar geleden dachten hulpverleners dat mensen die een psychose hadden meegemaakt het niet aankonden om naar hun trauma’s te kijken. Maar juist dat is volgens mij het meest helend, want dan pak je de oorzaak aan!

  • Johan Stegeman: Is mijn diagnose overbodig geworden?

    11-12-2018 908 keer bekeken 0 reacties

    Johan Stegeman werkt als ervaringsdeskundige i.o. in het VIPteam van GGNet. Verder leest en schrijft hij graag en heeft een spirituele zienswijze. 

    Met een zelf in elkaar geprutste surprise en een gedicht ging ik bij mijn schoonfamilie Sinterklaas vieren. Als we met z’n allen samen zijn, zijn we met 8 volwassenen en 5 kinderen. Van te voren had ik anderhalf uur geslapen en we hebben ook vooraf een grote wandeling gemaakt om fris en fruitig aan te komen. Met voldoende energie kwam ik dan ook vrolijk binnen en vond het fijn om iedereen weer te zien. Ik wist vooraf ook al dat er diezelfde middag meer decibellen de huiskamer zouden rondvliegen dan ik als gevoelig persoon kan verwerken. Geluiden komen bij mij zeer intens binnen, waardoor ik naderhand nog lang last heb van de drukte. Iets wat eigenlijk heel gezellig en leuk is, is voor mij eigenlijk te zwaar en toch wil ik ook mee doen en er bij zijn. Een vaak terugkomend dilemma.

    Ik heb besloten om het dit keer anders te doen. Ik had oordopjes meegenomen. En zodra iedereen door elkaar ging praten heb ik mijn oren voorzien van oordopjes. Het was een verademing om de harde mannenstemmen, de schelle vrouwen stemmen en de kinderstemmen te dempen. Ik zat erbij en ving flarden op van de gesprekken, maar ik kon het aan. Af en toe als ik zelf in gesprek was deed ik mijn oordopjes even uit en zodra het geluid weer ontoelaatbaar werd gaf ik mijn oren weer de rust die zij verdienden.

    Ik neem mij voor altijd oordopjes mee te nemen en het maakt mij helemaal niet uit wat iemand daar van zou kunnen vinden. Want daar gaat het niet om.

    Door het erkennen van mijn gevoeligheid en door mezelf continu vragen te stellen (of ik iets wel echt wil, hoe ik mij echt voel), maar ook door het observeren van mijn gedrag en het reflecteren daarop, leer ik mijn grenzen steeds beter kennen.

    Door het erkennen en herkennen van mijn hooggevoeligheid is mijn diagnose misschien wel overbodig geworden?????????

  • Johan Stegeman: Als….

    25-10-2018 1607 keer bekeken 0 reacties

    Johan Stegeman werkt als ervaringsdeskundige i.o. in het VIPteam van GGNet. Verder leest en schrijft hij graag en heeft een spirituele zienswijze. Klik hier voor meer informatie over Johan. 

    Als ik nooit die angst had gehad of ik wel goed genoeg was? Of ik wel slim, knap, stoer, aardig of eerlijk genoeg was?

    Als ik nooit hard had moeten werken, me nooit aan had hoeven passen aan het mogelijk ideaalbeeld van een ouder, leraar, vriendenkring of werkgever, maar als ik de moed had gehad mijn eigen weg te bewandelen?

    Als ik mijn hart had gevolgd en me niet druk had gemaakt om de mogelijke oordelen, verwachtingen en meningen van anderen, maar het lef en de kracht had gehad om te zijn wie ik was? Was mijn leven dan niet veel eenvoudiger geweest?

    Ik denk het wel. Ik zou me niet vol hebben gevreten uit onvrede met mijzelf. Ik zou in plaats van op mijn 29e al op mijn 13e uit de kast zijn gekomen. Ik zou geen maskers op hebben hoeven zetten om een typetje te spelen. Als ik geen negatieve zelf slopende gedachten had gehad. Als er geen vooroordeel was geweest op spiritualiteit, maar als het onderdeel was geweest van het scholingsprogramma. Als er geen vooroordeel was geweest op mediteren en mindfulness, had ik dan juist niet steviger op de grond gestaan?

    Ik denk het wel. Als ik me als kind al bewust was geweest, dat mijn omgeving veilig was om te zijn wie ik was. Als ik alles wat mij interesseert en wat ik vanuit het diepst van mijn hart wilde, gewoon had kunnen doen…

    Was ik dan niet in psychoses terecht gekomen?

    Ik ben me er steeds meer van bewust dat psychoses mijn deur misschien wel voorbij waren gegaan. Maar het is gegaan zoals het is gegaan en mijn manische psychoses hebben mij ook veel gebracht. Ik heb leren voelen. Mijn angst voor de dood is dankzij die ervaringen compleet verdwenen. Het heeft ervoor gezorgd dat ik nu werkzaam ben als ervaringsdeskundige in een team gericht op psychoses. Een keuze volledig uit mijn hart gemaakt. Mijn psychotische ervaringen zijn niet voor niets geweest, maar hebben mij geholpen bij het overwinnen van mijn angsten en bij het kunnen en mogen zijn wie ik ben! 

Cookie-instellingen