Het was vrijdagmiddag 12 april 2019 en ik wist niet hoe gauw ik naar huis moest komen. Ik had een enorme spanning, want wat was ik benieuwd naar het resultaat van “Het waait wel weer over”, zoals ik de titel van mijn autobiografie had genoemd. Toen ik alle dozen in de keuken zag staan, pakte ik een mesje en sneed heel voorzichtig het plakband door. Ik pakte een boek eruit en voelde me intens gelukkig en trots. Het was nog mooier dan ik had gedacht. Tranen van ontroering druppelden over mijn wangen.

Inmiddels is het al weer weken later. Mijn wereld stond de afgelopen weken totaal op zijn kop. Positieve reacties zorgden steevast voor tranen. Anderzijds maakte een enorme tijdsdruk weer meester van me. De spanning of mensen het wel willen kopen, de reacties van velen, maar ook het zo snel mogelijk af willen leveren van de bestellingen. Het was zo overweldigend dat ik er een tijd lang niets anders meer bij kon hebben.

Wat ben ik blij dat mijn levensdoel verwezenlijkt is. Maar ook: wat wens ik vanuit de grond van mijn hart dat ik met dit boek mensen kan bewegen tot het doorbreken van hun eventuele eigen schaamte. Ook hoop ik dat ik verduidelijk hoe een psychose soms beleefd wordt. Dat mensen na het lezen van mijn boek ook daadwerkelijk meer begrijpen van een psychose en wat de negatieve consequenties van oordelen op een mens kunnen zijn. Maar ook hoe helpend het is als mensen je blijven steunen, ongeacht wat er is gebeurd!