Widel van Son

  • CORONA BLOG Widel van Son: Wat doen we met de zorg voor de meest kwetsbaren?

    21-04-2020 985 keer bekeken 0 reacties
    Bericht CORONA BLOG Widel van Son: Wat doen we met de zorg voor de meest kwetsbaren? bekijken

    Widel van Son is klinisch psycholoog bij het VIP-team van GGNet in Apeldoorn. Ze is lid van de Commissie Netwerk Vroege Psychose, en van daaruit voorzitter van de werkgroep Rijgeschiktheid bij Psychose. Klik hier voor meer informatie over Widel.

    Wat is de wereld heerlijk rustig geworden: de snelwegen stil, het tempo naar 100 km/u, op het werk is er altijd een overlegruimte te vinden zonder reservering en de zon schijnt elke dag! En tegelijkertijd: hoe onheilspellend is dit allemaal.

    Mijn stemming wisselt van tevredenheid met al dit moois tot angst voor de massale gevolgen die niet kunnen uitblijven. Van blijdschap met alle zegeningen, tot verdriet omdat ik mijn dierbaren geen knuffel meer kan geven. Dat trieste gevoel kan ik tot nu toe omzetten naar dankbaarheid door het besef dat mijn leed klein is vergeleken met anderen. De angst krijg ik weg met het voornemen in dit moment te leven. We weten toch niet wat er komen gaat.

    Op het werk is iedereen druk met de nieuwe orde. Hoe gaan we het doen zonder face-to-face contacten? Wat is veilig voor onze cliënten, wat is veilig voor ons? Dat hoesten, moeten we daarvoor thuisblijven of niet? Welk beeldbel-programma werkt bij welke cliënt? Wat is er vandaag in de richtlijnen aangepast?

    Ook hierbij wisselt mijn stemming. Er worden gelukkig dingen uitgezocht, zodat we ons werk toch zo goed en zo kwaad mogelijk kunnen doen. Het is stilletjes, maar de aanwezigheid van de vertrouwde goedgemutste secretaresses is een troost.

    Binnen ons team zijn de verschillen groot en ook hier ben ik dankbaar: we respecteren dat van elkaar. Er zijn enkele zieken, sommige collega’s zitten in de risicogroep, sommigen zijn bang, anderen zijn nergens bang voor. We doen allemaal wat we kunnen en durven. Elders zal het niet anders zijn.

    En toch…

    Bij de supersnelle uitrol van alle eHealth oplossingen en de richtlijnen voor gezamenlijke veiligheid van cliënten en hulpverleners, zijn we nog zo weinig toegekomen aan de vraag: wat gaan we structureel bieden aan de minst weerbare mensen in onze caseload? Aan de zieke jongeman die niet met ons durft te bellen omdat hij zo gehorig woont, aan het kleinbehuisde gezin met explosieve kinderen, aan de angstige jonge vrouw die geen internet kan betalen door schulden, aan de familie die het water aan de lippen heeft staan door het bizarre gedrag van de zoon? Wat gaan we wél bieden aan juist diegenen die al moeilijk in zorg komen, bij wie de problematiek te complex is voor enkelvoudige ggz-hulp, als corona-veiligheid prioriteit krijgt?

    Richtlijnen zijn moeilijk te bedenken als we recht willen doen aan alle individuele omstandigheden van hulpvragers en hulpverleners. Maar laten we in ieder geval de vraag blijven stellen, aan onszelf, aan onze werkgevers, aan de ketenpartners, aan de beleidsmakers: hoe gaan we de zorg voor de meest kwetsbaren weer vormgeven?

    Hoe doen jullie dat? Wat zijn jouw ideeën? Reageer op dit blog en deel je ervaringen.

  • Widel van Son: De ggz in crisis? Een betere ggz dient zich aan!

    Joyce Huls 14-01-2020 1707 keer bekeken 0 reacties
    Bericht Widel van Son: De ggz in crisis? Een betere ggz dient zich aan! bekijken

    Widel van Son is klinisch psycholoog bij het VIP-team van GGNet in Apeldoorn. Ze is lid van de Commissie Netwerk Vroege Psychose, en van daaruit voorzitter van de werkgroep Rijgeschiktheid bij Psychose. Klik hier voor meer informatie over Widel.

    In ggz-land laait de discussie op of we VIP-teams moeten behouden dan wel dat we VIP-zorg moeten opnemen in FACT- of algemene teams. Of juist in laagdrempelige inloopvoorzieningen waar geen diagnose nodig is en alles gericht is op de hulpvraag, van welke aard dan ook.

    De discussie komt voort uit de enorme worsteling die de ggz doormaakt om het huidige systeem betaalbaar te maken, het zoeken van medewerkers naar hoe je te verhouden tot productiedruk, registratiedruk, de nieuwe wvggz, het werken binnen organisaties die het financieel bijna niet meer redden.

    De ggz kraakt, oude waarden staan op het spel: hoe gaan we diagnosticeren? Kiezen we voor classificatie-, dimensionele- of wellicht netwerkdiagnostiek? Hoe willen we de beste behandeling bieden binnen de kaders die ons worden opgelegd? Hoe blijven we overeind bij het huidig personeelstekort?

    Het is volkomen duidelijk dat er grondige veranderingen nodig zijn, de ggz kan op deze manier niet verder. Er is een evenwicht ontstaan dat niet meer werkt. Misschien is er wel een crisis nodig om weer beweging te krijgen in wat vastgelopen is.

    Ik vraag me weleens af: zijn onze cliënten zich hiervan bewust? Krijgen ze dit mee als ze een eerste of tweede psychose hebben? Laatst reageerde een groepje cliënten geschokt op de beschrijving hoe we onze activiteiten moeten registreren. Ze hadden er iets over gehoord en wilden weten hoe het zat. Of we daar niet super gestresst van raken? Eigenlijk proberen we nu met zijn allen onze cliënten niet te laten lijden onder een financieringssysteem dat de zorg onder grote druk zet.

    Ik popel om te zien wat er uit deze crisis gaat groeien, de veranderingen mee te maken. De contouren laten zich op zoveel manieren zien! Meer aandacht voor dimensionele en netwerkdiagnostiek; het persoonlijk verhaal en de context; positieve gezondheid; maatschappelijk en persoonlijk herstel; destigmatisering; samenwerking met naasten en ketenpartners. Netwerkpsychiatrie, de nieuwe ggz, Redesigning Psychiatry. Hoop op een betere ggz dient zich aan.  

    En ja, dan geloof ik er heilig in dat cliënten daar de vruchten van plukken, baat bij hebben, weer grip krijgen op hun leven, op wat ze beweegt en het leven zin geeft.

    Een VIP Nieuwjaar!

  • Widel van Son: Wat zou jij doen: informeren of zwijgen?

    Joyce Huls 27-08-2019 1424 keer bekeken 0 reacties
    Bericht Widel van Son: Wat zou jij doen: informeren of zwijgen? bekijken

    Widel van Son is klinisch psycholoog bij het VIP-team van GGNet in Apeldoorn. Ze is lid van de Commissie Netwerk Vroege Psychose, en van daaruit voorzitter van de werkgroep Rijgeschiktheid bij Psychose. Klik hier voor meer informatie over Widel.

    Twee weken geleden kwam een psychiater van een VIP-team naar me toe, een beetje ontsteld over het dilemma waar hij voor stond. Zojuist had hij zijn wettelijke plicht gedaan en een jonge cliënt verteld dat deze niet mocht autorijden na een eerste psychose.

    Die psychose had slechts drie weken geduurd en de jongeman was aan het herstellen van een aantal heftige incidenten die de psychose hadden geluxeerd. De aanleiding voor deze incidenten was inmiddels verdwenen en vrij snel was de cliënt voldoende in evenwicht om weer geleidelijk aan het werk te kunnen. Verantwoordelijk werk, waar hij door de bedrijfsarts en werkgever weer toe in staat werd geacht. Gelukkig maar, want hij had net een nieuwe baan. Hij blij en ook zijn ouders blij dat alle ellende achter de rug was. En toen kwam de psychiater met het bericht dat hij gedurende een half jaar niet mocht autorijden.

    De jongeman had de auto nodig om naar zijn werk te kunnen, dat kon namelijk niet/nauwelijks met het OV en zou daardoor een extra stress geven. Daar zit je niet op te wachten na een psychose.

    Het bericht riep heftige reacties op bij cliënt en naasten. Bij hemzelf somberheid over zijn toekomst, bij zijn ouders woede. Dus door deze diagnose kan onze zoon niet werken?! En bij bijvoorbeeld  PTSS na de incidenten, had dat wel gemogen? Maar dan hoefde hun zoon ook geen VIP-hulp, als hij dan deze diagnose kreeg, dat was toch maar alleen van de wal in de sloot. En inderdaad, hun zoon voelde ook niet meer veel voor contact met ons.

    De psychiater voelde zich klemgezet tussen informatieplicht en goede zorg. Moest hij in de toekomst  wel met deze informatie over rijgeschiktheid aan komen zetten? Wat doe je, als het gevolg van je informatie is dat je daardoor cliënten in hun herstel belemmert, terwijl ze juist zo op de goede weg zijn? De diagnose wordt dan een soort straf, in plaats van een ingang naar goede behandeling. Kun je dan beter zwijgen en er vanuit gaan dat er net zoveel risico is als bij een gemiddelde chauffeur, en de kans op incidenten klein?

    Het wachten is op een aanpassing in de regeling Rijgeschiktheid bij psychose, de REG2000, (https://wetten.overheid.nl/BWBR0011362/2018-07-01) maar dit proces kost nog wel even tijd helaas.

    Maar in de tussentijd: wat zou jij doen als je in de schoenen van de psychiater stond? Reageer!

  • Widel van Son: Weet de gemiddelde hulpverlener genoeg van psychose?

    Joyce Huls 23-04-2019 974 keer bekeken 0 reacties
    Bericht Widel van Son: Weet de gemiddelde hulpverlener genoeg van psychose? bekijken

    Widel van Son is klinisch psycholoog bij het VIP-team van GGNet in Apeldoorn. Ze is lid van de Commissie Netwerk Vroege Psychose, en van daaruit voorzitter van de werkgroep Rijgeschiktheid bij Psychose. Klik hier voor meer informatie over Widel.

    Laatst gaf ik een klinische les aan basispsychologen, waaronder veel collega’s die al langere tijd ervaring, maar nog geen GZ-diploma hebben. Mijn informatie over hoe vaak stemmen horen voorkomt en hoe psychotische belevingen vaak een logisch gevolg zijn op wat mensen meemaken, verraste de groep. De cijfers over herstel, over de verschillende mate van klachten, over beperkingen en mogelijkheden van herstel, het was nieuw voor de meesten. Het gebruik van de PQ-16 om te screenen op UHR of erger? Ook nieuw.

    Van de deelnemers hoorde ik dat hun werkbegeleiders soms informatie overbrengen die een achterhaald beeld geeft van psychose. Waardoor psychologen liever niet de diagnose stellen, onvoldoende stimuleren om te vertellen over de belevingen, en mensen onderbehandeld worden.

    Binnen de psychosebranche vinden we het allemaal de hoogste tijd is dat er iets aan het stigma rond psychose gaat veranderen. De manier waarop het begrip in het nieuws komt is vaak zo ver bezijden de realiteit, dat de gemiddelde burger er alleen maar een zwaar negatief beeld van krijgt. Mensen met deze kwetsbaarheid lijden onder dit stigma, durven er vaak niet over te praten. Anderen kunnen immers al snel denken dat ze gek zijn…

    En dan hopen wij dat de gemiddelde hulpverlener beter weet. Niet dus. Helaas bestaat er zelfs onder veel werkers in de ggz nog datzelfde idee: een psychose is altijd heel erg, heel invaliderend en heeft een slechte prognose.

    Maar dan besef ik dat ik van andere specialismen binnen de ggz ook niet meer weet dan wat de ontwikkelde leek. Ik kan het collega’s echt niet kwalijk nemen. Maar wel valt er veel te verbeteren aan de voorlichting. Want psychose kan een ernstige aandoening zijn, maar ook een lichte. Net als andere aandoeningen.

  • Widel van Son: Het mag weer!

    Joyce Huls 08-02-2019 1892 keer bekeken 1 reacties
    Bericht Widel van Son: Het mag weer! bekijken

    Widel van Son is klinisch psycholoog bij het VIP-team van GGNet in Apeldoorn. Ze is lid van de Commissie Netwerk Vroege Psychose, en van daaruit voorzitter van de werkgroep Rijgeschiktheid bij Psychose. Klik hier voor meer informatie over Widel.

    Begin januari kreeg ik een blij appje van één van de cliënten die betrokken is geweest bij de adviesnota Herziening Rijgeschiktheid bij Psychose. Met foto’s erbij: zijn nieuwe rijbewijs met code 101 erop! Nu mag hij ook weer voor zijn werkgever rijden, met een maximum van 4 uren per dag. Tussen 2016 en 2018 was er de overheidsregeling REG2000 (Regeling eisen geschiktheid 2000), die alleen privégebruik toestond vanaf een half jaar na remissie van de psychose.

    We hebben er als werkgroep RijP (Rijgeschiktheid bij Psychose, in opdracht van de NVvP) een tijdje over gedaan om de regeling hiervoor aangepast te krijgen, na twee jaar is het in de zomer van 2018 gelukt. Het CBR en het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat stonden er welwillend tegenover, snapten goed dat het verschil tussen privégebruik en rijden tijdens werkuren niet zo groot was. Maar de Gezondheidsraad moest daarvoor opnieuw worden geconsulteerd en dat kost tijd. Zeker omdat alle drie de instanties last hebben van een te grote werkdruk en een te lange agenda om een aanpassing als deze snel en toch zorgvuldig te kunnen afwegen.

    In een loopbaan als behandelaar zonder veel activiteiten op het gebied van landelijk beleid heb ik me vaak verbaasd over de uitgebreide procedures, over al die uren van al die mensen om iets te veranderen. Inmiddels heb ik veel geleerd over geduld hebben, helder formuleren, goed onderbouwen. En heb ik vaak gezucht.

    Nu dan dit goede bericht, dat voor de werkgroep staat voor al die andere mensen die hersteld zijn van een psychose, weer aan het werk zijn en de auto daarbij nodig hebben. Code 101, dus het beroepsmatig mogen rijden voor een paar uur per dag, is zoveel waard voor hen, voor ons. Het is een onderdeel van de aanpassingen in de regeling waar we op hopen in de toekomst. Maar nu met het verkrijgen van dit rijbewijs bij deze cliënt alvast een tastbaar resultaat. Hier deden we het voor!

  • Widel van Son: Mensen met een psychose bewuster bezig met rijgeschiktheid

    19-11-2018 1420 keer bekeken 0 reacties
    Bericht Widel van Son: Mensen met een psychose bewuster bezig met rijgeschiktheid bekijken

    Widel van Son is klinisch psycholoog bij het VIP-team van GGNet in Apeldoorn. Ze is lid van de Commissie Netwerk Vroege Psychose, en van daaruit voorzitter van de werkgroep Rijgeschiktheid bij Psychose. Klik hier voor meer informatie over Widel.

    Autorijden is voor veel mensen een wezenlijk onderdeel van het dagelijks leven. Om te komen waar je wezen wilt of moet zijn. Om je werk te doen, om je dierbaren te zien. Probeer je een leven voor te stellen zonder rijbewijs… Voor een meerderheid van ons staat het leven dan bijna stil.

    Maar hoe vaak heb je het met je cliënten over autorijden? Heb je enig idee hoeveel van je cliënten een rijbewijs hebben en regelmatig achter het stuur kruipen? Er is alle reden om het daar eens met hen over te hebben.

    De werkgroep Rijgeschiktheid bij Psychose is zo goed als klaar met haar werk: de adviesnota voor de minister kan bijna worden aangeboden. Maar vervolgens gaan er veel procedures en dus tijd voorbij voordat een regeling wordt aangepast.

    Net zo belangrijk voor onze cliënten vinden we dat we er met elkaar over gaan praten. Want rijgeschiktheid en verkeersveiligheid hangen niet alleen van een regeling af, maar vooral van hoe bewust mensen hiermee bezig zijn. Ben ik vandaag goed in staat om te rijden? Ook als ik een drukke dag heb gehad?

    Ik ging naar een cliënte die niet naar ons toe kon komen. Ze had migraine en wilde zo niet autorijden, met haar zoontje achterin. Heel verstandig. Op zo’n moment ben ik blij dat het onderwerp regelmatig langs komt in gesprekken: “Hoe kom je hier en kun je na een heftig gesprek veilig naar huis rijden?”.

    Zelf had ik die nacht overigens veel te weinig geslapen en was toch in de auto gestapt om op het werk te komen. Dan denk ik beschaamd aan wat er in de focusgroep van cliënten en naasten werd gezegd: “Wij, mensen met een psychotische stoornis, zijn vaak veel bewuster bezig met onze rijgeschiktheid dan mensen zonder die kwetsbaarheid. Die stappen zonder na te denken in de auto, ook als ze hun hoofd er niet bij hebben!”

    Hoe belangrijk is autorijden voor jouw cliënten? Zijn zij zich bewust van hun rijgeschiktheid? Heb je enig idee?

  • Widel van Son: Pas op, niet proberen!

    07-08-2018 1273 keer bekeken 0 reacties
    Bericht Widel van Son: Pas op, niet proberen! bekijken

    Widel van Son is klinisch psycholoog bij het VIP-team van GGNet in Apeldoorn. Ze is lid van de Commissie Netwerk Vroege Psychose, en van daaruit voorzitter van de werkgroep Rijgeschiktheid bij Psychose. Klik hier voor meer informatie over Widel.

    Begin deze zomer zat ik in een bomvolle zaal bij Phrenos voor een training van de Narrative Enhancement & Cognitive Therapy (NECT). Het ging over het verminderen van zelfstigma bij onze cliënten. Mensen durven vaak te weinig omdat ze al verwachten dat de buitenwereld vindt dat ze sukkels zijn. Omdat ze een psychose hebben gehad, of een depressie. Zelf vinden ze dat namelijk ook, of vonden ze dat vroeger in ieder geval. Dus waarom solliciteren of naar een sportvereniging, als je moet vertellen dat je er al een tijdje uit bent, of beschermd woont? In het Engels is daar zo’n treffende retorische vraag voor: Why try?!

    De training werd gegeven door Ilanit Hasson, hoogleraar uit Israël, met sabbatical in Nederland onder andere om NECT ook hier te gaan toepassen. De therapie heeft als doel om de eigen herstelmogelijkheden weer meer in beeld te krijgen, de eigen sterke kanten. Maar toen kwam de vraag uit de groep: maar wat als cliënten nu irreële doelen stellen, waardoor ze weer een mislukking erbij zullen ervaren? Moeten we ze daar niet tegen beschermen?

    Daar ging Ilanit even goed voor zitten. Ze legde ons in alle rust uit dat mensen hun eigen doelen moeten stellen, en soms zijn die niet reëel. Klopt. Maar dat iedereen zijn eigen weg te gaan heeft, zijn eigen leermomenten kiest en daarbij steun kan gebruiken om erover na te denken, in een open dialoog. Dat mislukkingen misschien wel heel waardevol zijn, dat mensen er wijzer van worden. En dat een irreële doelstelling soms ongekende krachten kan losmaken, waarmee mensen iets bereiken dat anderen nooit hadden verwacht. Onze adviezen hebben weinig gewicht als mensen niet zelf de ervaring kunnen of mogen opdoen.

    Ik herinner me een jonge meid die telkens een andere baan had, weer een andere opleiding wilde gaan doen, er telkens 100% voor ging en vervolgens afhaakte. Het team was sceptisch geworden na weer een enthousiast verhaal dat toch niet bleek te werken. Maar na vijf keer was het raak en kreeg ze een parttime baan waarbij haar een opleiding werd aangeboden die ze met succes heeft afgerond. Nu werkt ze met veel plezier en succes in een verantwoordelijke functie.

    In onze zorgzaamheid zijn we soms geneigd om belangrijke ervaringen te voorkomen. “Niet proberen” adviseren we dan. Laten we alsjeblieft gaan zeggen: ”Ja joh, super dat je weet wat je wilt, probeer het, je wordt er altijd wijzer van!”

  • Widel van Son: En wat doe jij om stigma’s te bestrijden?

    01-05-2018 966 keer bekeken 1 reacties
    Bericht Widel van Son: En wat doe jij om stigma’s te bestrijden? bekijken

    Widel van Son is klinisch psycholoog bij het VIP-team van GGNet in Apeldoorn. Ze is lid van de Commissie Netwerk Vroege Psychose, en van daaruit voorzitter van de werkgroep Rijgeschiktheid bij Psychose. Klik hier voor meer informatie over Widel.

    Vorige week volgden we met ons VIP-team de workshop Wat Doe Jij? gegeven door een jonge gz-psycholoog en één van onze ervaringsdeskundigen. Na enthousiaste verhalen van anderen had ik me verheugd op deze bijeenkomst, ook omdat we met een aantal van onze cliënten zouden deelnemen. Ik was benieuwd hoe dat zou werken. De avonden die we met onze cliëntengroep hebben zijn telkens ook zo waardevol, door wat daar allemaal openhartig wordt uitgesproken. Nu zou de openhartigheid van twee kanten komen.

    We startten met een rondje met ieders eigen talent en kwetsbaarheid. Vervolgens gingen we uiteen in kleine groepjes om te praten over in welke hokjes we zelf weleens waren geduwd, en hoe we dat hadden gevonden. Verbijsterend eigenlijk om samen vast te stellen hoeveel hokjes er zijn. En hoe we elkaar daar in plaatsen: psychiaters zijn zus, psychologen zijn zo, verpleegkundigen hebben weer andere trekjes… En vervolgens de vooroordelen die er kleven aan jong, aan oud, aan alto’s, gabbers, nerds, hipsters.

    In hokjes denken we allemaal, het helpt de wereld te ordenen. Aan de andere kant voelen we ons in ons eigen hokje vaak niet gezien en is er schaamte. Het herstelverhaal van onze ervaringsdeskundige was niet nieuw voor me maar weer mooi om te horen, omdat het enerzijds hoop geeft, maar anderzijds ook zo realistisch is.

    De film waarin Kim Helmus laat zien welke projecten er wereldwijd zijn om stigma te bestrijden, raakte ons. Met telkens de vraag die steeds logischer voor me werd: wat doe jij zelf om stigma’s te bestrijden? Je kunt immers ook in het kleine al een verschil maken. In deze bijeenkomst begon dat al met de gelijkwaardigheid tussen de deelnemers: cliënt of hulpverlener. Kwetsbaar voelen we ons allemaal weleens, in hokjes zitten en denken we ook allemaal weleens.

    Maar voor mij de belangrijkste conclusie uit deze workshop: mensen zouden zich niet moeten schamen als ze een ggz-behandeling hebben gehad, maar juist trots zijn op hun veerkracht, dat ze zoiets heftigs als bijvoorbeeld een psychose hebben overwonnen!

  • Widel van Son: NECT, oftewel de magie van verhalen

    Kristien Harmsen 09-01-2018 1225 keer bekeken 0 reacties
    Bericht Widel van Son: NECT, oftewel de magie van verhalen bekijken

    Widel van Son is klinisch psycholoog bij het VIP-team van GGNet in Apeldoorn. Ze is lid van de Commissie Netwerk Vroege Psychose, en van daaruit voorzitter van de werkgroep Rijgeschiktheid bij Psychose. Klik hier voor meer informatie over Widel.

    Op het Phrenos Psychosecongres bezocht ik een workshop over Narrative Enhancement and Cognitive Therapy (NECT). Er stond een leuke vrouw uit Israël voor de groep, prof. Ilanit Hasson-Ohayon, zoekend naar Engelse woorden. Het was best een klus voor haar om zich goed uit te drukken en voor ons om haar goed te begrijpen. Marieke Pijnenborg zat naast haar en vertaalde op haar relaxte manier als de woorden even stagneerden.
    Er waren veel mensen afgekomen op deze veelbelovende nieuwe interventie. NECT is gericht op het werken aan (zelf)stigma, een kernprobleem waar mensen met en na een psychose vaak mee kampen. Schaamte, negatief zelfbeeld, negatieve verwachtingen over hoe anderen naar je kijken als je ‘niet spoort’. Het is één van de factoren die leiden tot het allergrootste probleem van eenzaamheid. Hoe meer handvatten we krijgen om dit probleem effectief aan te pakken hoe beter.
    Na de uitleg over de verschillende onderdelen van het draaiboek van NECT kregen we de opdracht om elkaar een verhaal te vertellen uit ons leven, zoals dat ook in het laatste gedeelte van de groepstherapie gebeurt. Vervolgens zouden we napraten en feedback geven over wat het verhaal bij ons opriep en wat we opmerkelijk vonden aan het verhaal. In groepjes van vijf schoven we wat onwennig bij elkaar, vreemden over het algemeen, of anders niet persoonlijk bekend met elkaar. Een verhaal, ja, waarover? Alles was goed… 
    We begonnen gewoon maar, en daar gebeurde het. We vertelden verhalen die we zelf best neutraal vonden. Niet beladen, met een begin en een eind. De luisteraars zaten al gauw op het puntje van hun stoel, ook in de andere groepjes in de behoorlijk grote zaal. De feedback was verrassend, over de gevoelens en vragen die de verhalen opriepen, over de open eindjes die gewoon open mochten blijven en de harmonie die anderen erin hoorden. 
    Langzaam begon het te schemeren. We deden het haardvuur en de kaarsjes aan en we hielden allemaal van elkaar. O nee, dat is niet waar. Dat haardvuur en die kaarsjes waren tl-balken. Maar een groep onbekenden had samen iets waardevols meegemaakt in een zaal in de schemering.
    Wat zit er toch telkens weer een prachtige energie in groepen, in het vertellen van het eigen verhaal en daar samen naar te luisteren. Wat troostend en bemoedigend. Wat een kracht komt daar uit.
    Laat maar komen die NECT! 

  • Widel van Son: Hè? Mag je niet rijden na een psychose?

    17-10-2017 1553 keer bekeken 0 reacties
    Bericht Widel van Son: Hè? Mag je niet rijden na een psychose? bekijken

    Widel van Son is klinisch psycholoog bij het VIP-team van GGNet in Apeldoorn. Ze is lid van de Commissie Netwerk Vroege Psychose, en van daaruit voorzitter van de werkgroep Rijgeschiktheid bij Psychose. Klik hier voor meer informatie over Widel.

    Met een rijsimulator stonden we begin oktober op het ENMESH-congres om het onderwerp rijgeschiktheid onder de aandacht te brengen. Onderzoekers op het gebied van psychose en schizofrenie uit verschillende landen van Europa, maar ook van verder weg kwamen hier bij elkaar. Heel veel van hen zijn natuurlijk gewoon afkomstig uit Nederland, behandelaars die dagelijks werken met mensen met psychose en daarnaast onderzoek doen.

    We vroegen deze collega’s of ze wisten dat je de eerste maanden na herstel van een psychose niet achter het stuur mag zitten. Wat een onbekendheid bleek er te zijn, en wat een verontwaardiging. “Hè, mag je niet rijden als je van een psychose bent hersteld?!” En vooral dit publiek vroeg natuurlijk onmiddellijk: “Is daar wel bewijs voor? Is het onderzocht dat je dan niet rijgeschikt zou zijn?” Nee, dat bewijs is er niet. En ondanks dat, mag je na herstel van een manische periode met psychose zonder recidiefvrije termijn weer rijden en na een gewone psychose niet. Overigens is ook in dat eerste geval een keuring door een psychiater nodig bij aanvraag van een rijbewijs.

    We hebben er op deze plek al vaker over geschreven: het is in onze ogen niet eerlijk dat dit verbod is gebaseerd op het oordeel over grote groepen, terwijl de individuele verschillen zo groot zijn. Nu de VN-rechten van de mensen met een handicap ook door Nederland zijn geratificeerd, hopen we de kijk die de overheid heeft op herstel, mobiliteit en verkeersveiligheid te veranderen.

    In onze ogen moet worden beoordeeld naar hoe mensen omgaan met hun symptomen. Of ze ernaar kunnen kijken en verstandige beslissingen nemen over hun rijgedrag. Herstellen van een psychose kan al een moeizame weg zijn, maar daarna ook nog eens worden beperkt door onterechte regels, daar moet verandering in komen!

    De werkgroep Rijgeschiktheid bij Psychose brengt binnenkort een nieuwe concept-richtlijn uit. In december zal iedereen die geïnteresseerd is hier commentaar op kunnen geven, zodat er een breed draagvlak zal zijn als we deze richtlijn aan de minister gaan aanbieden.  

    Opdat mensen met een psychose weer mogen rijden als ze het kunnen!

Cookie-instellingen