Widel van Son is klinisch psycholoog bij het VIP-team van GGNet in Apeldoorn. Ze is lid van de Commissie Netwerk Vroege Psychose, en van daaruit voorzitter van de werkgroep Rijgeschiktheid bij Psychose. Klik hier voor meer informatie over Widel.

Wat is de wereld heerlijk rustig geworden: de snelwegen stil, het tempo naar 100 km/u, op het werk is er altijd een overlegruimte te vinden zonder reservering en de zon schijnt elke dag! En tegelijkertijd: hoe onheilspellend is dit allemaal.

Mijn stemming wisselt van tevredenheid met al dit moois tot angst voor de massale gevolgen die niet kunnen uitblijven. Van blijdschap met alle zegeningen, tot verdriet omdat ik mijn dierbaren geen knuffel meer kan geven. Dat trieste gevoel kan ik tot nu toe omzetten naar dankbaarheid door het besef dat mijn leed klein is vergeleken met anderen. De angst krijg ik weg met het voornemen in dit moment te leven. We weten toch niet wat er komen gaat.

Op het werk is iedereen druk met de nieuwe orde. Hoe gaan we het doen zonder face-to-face contacten? Wat is veilig voor onze cliënten, wat is veilig voor ons? Dat hoesten, moeten we daarvoor thuisblijven of niet? Welk beeldbel-programma werkt bij welke cliënt? Wat is er vandaag in de richtlijnen aangepast?

Ook hierbij wisselt mijn stemming. Er worden gelukkig dingen uitgezocht, zodat we ons werk toch zo goed en zo kwaad mogelijk kunnen doen. Het is stilletjes, maar de aanwezigheid van de vertrouwde goedgemutste secretaresses is een troost.

Binnen ons team zijn de verschillen groot en ook hier ben ik dankbaar: we respecteren dat van elkaar. Er zijn enkele zieken, sommige collega’s zitten in de risicogroep, sommigen zijn bang, anderen zijn nergens bang voor. We doen allemaal wat we kunnen en durven. Elders zal het niet anders zijn.

En toch…

Bij de supersnelle uitrol van alle eHealth oplossingen en de richtlijnen voor gezamenlijke veiligheid van cliënten en hulpverleners, zijn we nog zo weinig toegekomen aan de vraag: wat gaan we structureel bieden aan de minst weerbare mensen in onze caseload? Aan de zieke jongeman die niet met ons durft te bellen omdat hij zo gehorig woont, aan het kleinbehuisde gezin met explosieve kinderen, aan de angstige jonge vrouw die geen internet kan betalen door schulden, aan de familie die het water aan de lippen heeft staan door het bizarre gedrag van de zoon? Wat gaan we wél bieden aan juist diegenen die al moeilijk in zorg komen, bij wie de problematiek te complex is voor enkelvoudige ggz-hulp, als corona-veiligheid prioriteit krijgt?

Richtlijnen zijn moeilijk te bedenken als we recht willen doen aan alle individuele omstandigheden van hulpvragers en hulpverleners. Maar laten we in ieder geval de vraag blijven stellen, aan onszelf, aan onze werkgevers, aan de ketenpartners, aan de beleidsmakers: hoe gaan we de zorg voor de meest kwetsbaren weer vormgeven?

Hoe doen jullie dat? Wat zijn jouw ideeën? Reageer op dit blog en deel je ervaringen.