Vakantie, dat blijft een magisch moment. Tijd om uit te slapen (één van mijn grote hobby’s) op de camping in Ermelo (omdat we een nieuw huis hebben gekocht). Tijd om te bezinnen en nieuwe energie en ideeën op te doen, fijn op afstand van de dagelijkse verplichtingen en beslommeringen.
Dan valt het soms echt niet mee om weer te starten … Tot ik onderstaand bericht in mijn mailbox tegen kwam van een collega trajectbegeleiding onder het motto: “Mag ik even delen?”
Ruim een jaar geleden kwam Anne, een jonge vrouw, voor het eerst bij mij op gesprek. Intelligent, VWO opgeleid, maar erg onzeker en afhankelijk. Ze had aangegeven wel interesse te hebben in een IPS-traject, maar had zo haar wantrouwende overtuigingen en gedachten: als je een Wajong hebt, maken ze misbruik van je, ze knikkeren je er overal in no time uit, mensen begrijpen mij niet en ik weet niet hoe met anderen om te gaan. Kortom, ze durfde niet te geloven in haar eigen mogelijkheden tot succes.
We zijn aan de slag gegaan. Anne bleek actief, onderzoekend en zeer gemotiveerd. Lang verhaal kort: sinds april 2019 is ze betaald aan het werk voor 24 uur per week. En het gaat goed. Tegenover mij zit nu een zelfbewuste vrouw die voor het eerst in haar leven vrijheid ervaart, zelfvertrouwen heeft en gelooft in positieve beweging en ontwikkeling. Gelooft in haar eigen kunnen.
Op de vraag hoe het komt dat ze dit nu zo ervaart, zegt ze: “Doordat ik werk! Ik merk dat ik het kan, dat ik gewaardeerd en geaccepteerd word. Eigenlijk dat ik veel meer kan dan ik ooit dacht. Ik doe mee, ik tel mee! Echt iedereen zou moeten kunnen werken!”
Onze collega voegt hieraan toe dat ze hier blij en enthousiast van wordt. En hoe trots ze is op Anne. En tot slot, dit is wat het werk wat wij doen kan betekenen voor mensen!
Ja, dan kan ik niet anders dan me hier bij aansluiten en verheug ik me om maandag weer aan het werk te gaan om dit belangrijke werk te faciliteren, organiseren en dienen. En laten we vooral blijven delen wat ons bezig houdt en waar we dankbaar voor zijn. Doet u mee?