Widel van Son: NECT, oftewel de magie van verhalen

Kristien Harmsen 09-01-2018 1227 keer bekeken 0 reacties

Widel van Son is klinisch psycholoog bij het VIP-team van GGNet in Apeldoorn. Ze is lid van de Commissie Netwerk Vroege Psychose, en van daaruit voorzitter van de werkgroep Rijgeschiktheid bij Psychose. Klik hier voor meer informatie over Widel.

Op het Phrenos Psychosecongres bezocht ik een workshop over Narrative Enhancement and Cognitive Therapy (NECT). Er stond een leuke vrouw uit Israël voor de groep, prof. Ilanit Hasson-Ohayon, zoekend naar Engelse woorden. Het was best een klus voor haar om zich goed uit te drukken en voor ons om haar goed te begrijpen. Marieke Pijnenborg zat naast haar en vertaalde op haar relaxte manier als de woorden even stagneerden.
Er waren veel mensen afgekomen op deze veelbelovende nieuwe interventie. NECT is gericht op het werken aan (zelf)stigma, een kernprobleem waar mensen met en na een psychose vaak mee kampen. Schaamte, negatief zelfbeeld, negatieve verwachtingen over hoe anderen naar je kijken als je ‘niet spoort’. Het is één van de factoren die leiden tot het allergrootste probleem van eenzaamheid. Hoe meer handvatten we krijgen om dit probleem effectief aan te pakken hoe beter.
Na de uitleg over de verschillende onderdelen van het draaiboek van NECT kregen we de opdracht om elkaar een verhaal te vertellen uit ons leven, zoals dat ook in het laatste gedeelte van de groepstherapie gebeurt. Vervolgens zouden we napraten en feedback geven over wat het verhaal bij ons opriep en wat we opmerkelijk vonden aan het verhaal. In groepjes van vijf schoven we wat onwennig bij elkaar, vreemden over het algemeen, of anders niet persoonlijk bekend met elkaar. Een verhaal, ja, waarover? Alles was goed… 
We begonnen gewoon maar, en daar gebeurde het. We vertelden verhalen die we zelf best neutraal vonden. Niet beladen, met een begin en een eind. De luisteraars zaten al gauw op het puntje van hun stoel, ook in de andere groepjes in de behoorlijk grote zaal. De feedback was verrassend, over de gevoelens en vragen die de verhalen opriepen, over de open eindjes die gewoon open mochten blijven en de harmonie die anderen erin hoorden. 
Langzaam begon het te schemeren. We deden het haardvuur en de kaarsjes aan en we hielden allemaal van elkaar. O nee, dat is niet waar. Dat haardvuur en die kaarsjes waren tl-balken. Maar een groep onbekenden had samen iets waardevols meegemaakt in een zaal in de schemering.
Wat zit er toch telkens weer een prachtige energie in groepen, in het vertellen van het eigen verhaal en daar samen naar te luisteren. Wat troostend en bemoedigend. Wat een kracht komt daar uit.
Laat maar komen die NECT! 

0  reacties

0  reacties

Cookie-instellingen