Widel van Son is klinisch psycholoog bij het VIP-team van GGNet in Apeldoorn. Ze is lid van de Commissie Netwerk Vroege Psychose, en van daaruit voorzitter van de werkgroep Rijgeschiktheid bij Psychose. Klik hier voor meer informatie over Widel.

Vorige week volgden we met ons VIP-team de workshop Wat Doe Jij? gegeven door een jonge gz-psycholoog en één van onze ervaringsdeskundigen. Na enthousiaste verhalen van anderen had ik me verheugd op deze bijeenkomst, ook omdat we met een aantal van onze cliënten zouden deelnemen. Ik was benieuwd hoe dat zou werken. De avonden die we met onze cliëntengroep hebben zijn telkens ook zo waardevol, door wat daar allemaal openhartig wordt uitgesproken. Nu zou de openhartigheid van twee kanten komen.

We startten met een rondje met ieders eigen talent en kwetsbaarheid. Vervolgens gingen we uiteen in kleine groepjes om te praten over in welke hokjes we zelf weleens waren geduwd, en hoe we dat hadden gevonden. Verbijsterend eigenlijk om samen vast te stellen hoeveel hokjes er zijn. En hoe we elkaar daar in plaatsen: psychiaters zijn zus, psychologen zijn zo, verpleegkundigen hebben weer andere trekjes… En vervolgens de vooroordelen die er kleven aan jong, aan oud, aan alto’s, gabbers, nerds, hipsters.

In hokjes denken we allemaal, het helpt de wereld te ordenen. Aan de andere kant voelen we ons in ons eigen hokje vaak niet gezien en is er schaamte. Het herstelverhaal van onze ervaringsdeskundige was niet nieuw voor me maar weer mooi om te horen, omdat het enerzijds hoop geeft, maar anderzijds ook zo realistisch is.

De film waarin Kim Helmus laat zien welke projecten er wereldwijd zijn om stigma te bestrijden, raakte ons. Met telkens de vraag die steeds logischer voor me werd: wat doe jij zelf om stigma’s te bestrijden? Je kunt immers ook in het kleine al een verschil maken. In deze bijeenkomst begon dat al met de gelijkwaardigheid tussen de deelnemers: cliënt of hulpverlener. Kwetsbaar voelen we ons allemaal weleens, in hokjes zitten en denken we ook allemaal weleens.

Maar voor mij de belangrijkste conclusie uit deze workshop: mensen zouden zich niet moeten schamen als ze een ggz-behandeling hebben gehad, maar juist trots zijn op hun veerkracht, dat ze zoiets heftigs als bijvoorbeeld een psychose hebben overwonnen!