Mea Wuisman, orthopedagoge, zet zich als familie-ervaringsdeskundige in voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. Klik hier voor meer informatie over Mea.

Een hulpverlener zei laatst:

“Wat een familie-ervaringsdeskundige kan bereiken, kan ik nooit bereiken. Als ik zeg dat je hoop en vertrouwen moet geven, komt dat niet aan. De mensen denken dan: Jij hebt makkelijk praten….”

Je bent moeder van 4 geweldige kinderen en dan ineens die ervaring: je eigen kind niet meer begrijpen, het niet meer kunnen troosten, het niet kunnen beschermen. Emoties rollen over je heen. Vaak wordt het beeld van een rollercoaster gebruikt. Een rollercoaster die voort dendert en onverwachte wendingen maakt. Uitstappen kan niet.

Wat gebeurt er? Waarom gelooft hij je niet, wil hij je niet meer zien? Wat maakt dat iemand zo anders redeneert of zo anders waarneemt? Wat betekent dit voor de toekomst? Wanhopige vragen, veel vragen. Vragen waarmee vele naasten mij benaderen.

Ook emoties als schuldgevoel, zelfverwijt, wanhoop, machteloosheid, verdriet en angst ontstaan. Emoties die je gezonde verstand blokkeren. Ik maakte het mee en zie het nu als een kans naasten weer in beweging te brengen. Hoop en vertrouwen in een nieuwe toekomst te bieden. En daarmee ook nieuwe kansen voor de patiënt, het lieve familielid, te creëren.

In de aanloop naar de psychose blijkt zich meestal een opeenstapeling van duidelijke en minder duidelijke psychische stressoren voor te doen. Daarom gaan we vaak samen met de naasten de levensgeschiedenis van de patiënt na. We vragen naar ziekten in de familie, we vragen naar relaties en emoties in het gezin, naar de ontwikkeling van het zieke familielid en dit alles gezien door de “bril” van de naasten. Een verhaal maken en vertellen, stelt iemand in staat het hoofd te bieden aan iets overweldigends. In deze gesprekken komen vele emoties naar boven. En dankzij het delen van onze eigen ervaringen en opgedane kennis krijgen aspecten uit het levensverhaal van de patiënt betekenis voor de familie. De knik in de ontwikkeling van de patiënt wordt steeds duidelijker en aanvaardbaarder.  De aandoening komt in een nieuw licht te staan, krijgt een nieuwe betekenis. Geleidelijk verdwijnen zelfverwijt, schuldgevoel en stilstand bij de naasten. Geleidelijk leren we nieuwe vormen van contact. Er ontstaat weer hoop op en vertrouwen in nieuwe mogelijkheden voor de patiënt.

Dat dit proces tijd, geduld en respect van de familie vraagt in het belang van het herstel van de patiënt is een vaak terugkomend thema. Grip op herstel kenmerkt zich door het doorbreken van die ingrijpende ervaring, van de blokkade.