Mea Wuisman, orthopedagoge, zet zich als familie-ervaringsdeskundige in voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. Klik hier voor meer informatie over Mea.

“Wat zeg ik als mijn zoon ineens voor de deur staat?” Voor de tweede keer komen familieleden bij elkaar.

De eerste workshop “Verbindende gespreksvaardigheden” had hen erg gretig gemaakt.  Een hele zaterdag zitten vijftien Ypsilonleden bij elkaar. Aanvankelijk onbekenden maar al gauw groeit het vertrouwen en komen de verhalen en vooral de problemen los. Hoe houd je contact met iemand die zichzelf niet psychotisch vindt?

Tijdens de eerste workshop leren ouders, broers, zussen en kinderen-van waarom zij hun eigen ideeën, adviezen en  oordelen beter voor zich kunnen houden. Zij leren dat zij hun eigen zorgen beter niet kunnen uiten, de medicatie niet aan de orde kunnen stellen, hun eigen realiteit beter niet kunnen verdedigen. In plaats daarvan leren zij nieuwsgierig te zijn naar dat wat de ander bezig houdt, te luisteren naar de boosheid of de angsten van hun familielid.

Hoe moeilijk blijkt dit telkens weer! “Ja, maar hij moet toch aan de medicijnen, hij moet toch naar zijn afspraken met de hulpverlener?” En weer wordt uitgelegd dat dit aankaarten verwijdering of zelfs ruzie geeft. “Maar wat dan?” kunnen sommigen wanhopig uitroepen. Het antwoord is telkens op de eerste plaats contact zien te houden en met veel, heel veel geduld proberen aan te sluiten bij de ander. Hopen dat de ánder eens gaat vragen: “Maar wat dan?”

Gretig schrijven de familieleden zich  in voor de tweede workshop. Iedereen wordt gevraagd een vraag op te schrijven.

“Ik klap telkens dicht, ik weet niet wat ik dan moet doen.”

“Hij zegt niets, ik zit daar maar…”

“Ik kan telkens niet tot de essentie komen, dan stopt hij met antwoorden… Hoe kan ik hem dan helpen?”

Enkele vragen van radeloze, verdrietige ouders. Het wordt weer hard werken, veel oefenen, verschillende rollenspellen, veel uitleg en dan vermoeid maar voldaan naar huis.

Weer een stapje dichter bij het contact houden met ons familielid, weer een beetje meer hoop dat het gaat lukken.

“Waarom leren we geen gesprekken voeren?”, verzucht een goedwillende vader aan het einde van de cursus Verbindende Gespreksvaardigheden. “Ja, waarom eigenlijk niet. We praten de hele dag, maar leren niet eens hoe je dat het beste doet!” vallen anderen hem bij.