Suzan Vos heeft last van psychoses, depressies, manieën en PTSS. Zij heeft zich ontwikkeld tot ervaringsdeskundige in de GGZ. Zij werkt voor het UMC Groningen als onderzoeksadviseur bij het RGOc en UCP en schrijft blogs op haar eigen website www.suzanheeftervaring.nl.

Ik durf er eindelijk voor uit te komen dat ik niet meer die hard werkende ingenieur ben in de Waterwereld, maar een vrouw en moeder met een psychische kwetsbaarheid, namelijk een schizoaffectieve stoornis. Die kwetsbaarheid heeft mij ook veel gebracht. In plaats van het halen en brengen van mijn kinderen naar de crèche, kan ik ze nu elke ochtend uitzwaaien en met een goed humeur naar bed toe brengen.

Op Social Media ben ik er voor uitgekomen dat ik de nieuwe Suzan ben met een kwetsbare kant. Omdat de reacties op mijn openheid zo geweldig waren kan ik er nu beter mee omgaan. Ik ben wie ik ben en ik verstop mij niet meer achter die ambitieuze vrouw. Iedereen mag het weten dat ik speciaal ben in negatieve en positieve opzicht. Het herstelproces is ingezet. Met acceptatie en ‘ervoor uitkomen’ als belangrijkste ingrediënten.

Ik ben als ervaringsdeskundige aan de slag gegaan bij het RGOc, omdat mijn werk in het netwerk voor psychotische stoornissen (OPS) zo goed ging. Ik wilde meer… Er werd mij een kans geboden bij het RGOc en ik kon meewerken aan een aantal mooie projecten. Vol enthousiasme ben ik begonnen. Een dag in de week op kantoor zitten viel mij tegen, dus ben ik twee halve dagen gaan werken. Dat leek erg goed te gaan.

Mijn werk ging als een speer en ik kreeg leuke opdrachten. Een fotoserie voor het UMCG over mentale gezondheid, een interview op TV over ECT, een presentatie voor de landelijke dag voor de patiëntenvereniging en ga zo maar door. Ik viel van het ene in het andere en ik voelde mij er geweldig bij. Ook was ik nog bezig met het uitgeven van mijn eigen boek en het onderhouden van mijn eigen website. Twee halve dag werken werd al gauw meer. Ik vulde elke vrij uurtje in met mijn leuke projecten.

Ik lette goed op stress-signalen, die mijn grenzen moeten aangeven. Maar ik had geen last van psychotische verschijnselen, dus zolang ging het goed. Maar ik kreeg van alle leuke dingen een opgewonden gevoel ik mijn buik die niet meer wegging. En mijn nachtelijke uren werden steeds korter, want ik had toch nog zoveel te doen. Dus ik ging er om vijf uur in de ochtend uit om vast te beginnen met mijn belangrijke werk.

Toen ik mijn laatste presentatie had gehad en rust zou krijgen voelde ik dat mijn opgewonden gevoel bleef aanhouden en ik begon ook te zweten. Ik dacht te kunnen vliegen en voelde mij ongeremd op alle vlakken. Ik kon de hele wereld aan en zij konden niet zonder mij, dacht ik. Plotseling gingen mijn herinneringen terug naar 2012, toen ik manisch verklaard werd, Ineens wist ik het. Ik ben weer manisch. Die kwetsbaarheid heb ik ook nog.

De ziekte heeft mij toch weer in zijn greep en heeft mij weer verrast. Heb ik een terugval of kan ik dit tot mijn herstelproces rekenen. Ik ga voor het laatste…