Over een paar maanden ben ik jarig en ik wilde mijn verjaardag dit jaar vieren. Ik kan me niet herinneren hoe oud ik was toen ik voor het laatst mijn verjaardag heb gevierd. Ik weet dat ik heel jong was. Daarom dacht ik dat het een goed idee zou zijn om mijn verjaardag dit jaar wel te vieren.

Op een verjaardag worden mensen uitgenodigd en daar ligt mijn dilemma. Ik wil een paar mensen uitnodigen voor mijn verjaardag, maar niet iedereen weet dat ik een psychische kwetsbaarheid heb.

De reden waarom ik sommige mensen niet heb verteld over mijn psychische kwetsbaarheid is niet zo zeer dat ik het wil verbergen, maar dat ik het te vroeg vind om het nu te vertellen. Het gaat daarbij vooral om mensen die ik dit jaar heb leren kennen. Daarnaast weet ik niet hoe ze erop zullen reageren.

Als ik mensen op mijn verjaardag wil uitnodigen, dan is er een grote kans dat degenen die niets weten van mijn kwetsbaarheid, erachter zullen komen. En het ergste zou zijn dat zij het van iemand anders horen. Niet van mij.

Ik wil niet sommige mensen wel uitnodigen en anderen niet. Dat zou niet eerlijk zijn tegenover degenen die niets van de kwetsbaarheid weten. Bovendien zouden de niet-genodigden niet begrijpen dat ik een feest heb gegeven zonder ze uit te nodigen. Dat zou ik zelf ook niet begrijpen als ik in hun schoenen zou staan. Ik zou denken dat ze mij niet mogen of dat zij mij toch niet als vriend zien. En dat is niet waar.

Daarom begon ik me af te vragen wanneer het beste moment is om te vertellen over mijn psychische kwetsbaarheid. Het antwoord op deze vraag hangt van zoveel dingen af. Bijvoorbeeld van hoe lang ik de persoon ken en of het überhaupt nodig is om het vertellen.

Even voor de duidelijkheid: als het aan mij lag zou iedereen weten dat ik een kwetsbaarheid heb, maar het punt is dat ik niet weet of iedereen het zou begrijpen. Er rust nog steeds een stigma op psychische kwetsbaarheid!