Chrissie Koks

  • Chrissie Koks: Een hoop gepraat maar weinig gezegd...

    07-02-2018 1282 keer bekeken 0 reacties

    Gastblogger Chrissie Koks werkt is in opleiding tot klinisch psycholoog en werkt bij ggz Breburg. Zij is lid van de Commissie NVP. Klik hier om meer te lezen over Chrissie.

    De laatste tijd komt steeds vaker de term ‘gebakken lucht’ in mijn gedachten op.

    Wat wordt er toch een hoop gepraat en weinig gezegd!

    In opleiding zijn betekent in mijn geval voortdurend ‘reflecteren’.  Na elke les, bijeenkomst of ingeleverde opdracht wordt gevraagd om er nog iets over te zeggen. Echter: soms wil ik er gewoon even niets van vinden!!! Zo’n ‘reflectie’ zorgt naar mijn idee dus vooral voor veel gebakken lucht. Een hoop tromgeroffel en dan… oude wijn in nieuwe zakken.

    Ik hoorde een mooi verhaal, dat ik graag met jullie wil delen:

    Een eenzame monnik kreeg eens bezoek van een groep mensen. Nieuwsgierig vroegen ze hem welk nut het leven in stilte had. De monnik, die net een emmer water uit een bron omhoog haalde, zei: “Kijk eens in de bron. Wat zien jullie?” De mensen tuurden naar het water en zeiden: “We zien helemaal niets.”

    Wat later herhaalde de monnik zijn vraag: “Kijk nog eens. Wat zien jullie nu?” De mensen bogen zich over de rand. “We kunnen in de weerspiegeling onszelf zien!” “Juist,” zei de monnik. “Eerst was het water onrustig en zagen jullie niks.”

    Wat later zei de monnik weer: “Kijk nu nog een keer in de bron. Wat zien jullie nu?” Ze keken en riepen uit: “Nu zien we de stenen op de bodem van de bron!” “Juist,” beaamde de monnik. “Als je maar lang genoeg wacht en opgaat in stilte en meditatie, kun je de grond van alles aanschouwen.”

    Uit: ‘De kleren van de yogi’. 32 Verhalen uit alle windstreken, verzameld en naverteld door Wim van der Zwan

  • Chrissie Koks: Ruimte maken doe je zelf. Maar makkelijk is het niet…

    27-11-2017 1448 keer bekeken 0 reacties

    Chrissie Koks werkt als GZ psycholoog bij het vip team in Tilburg, onderdeel van ggz Breburg. Zij is lid van de Commissie NVP. Klik hier om meer te lezen over Chrissie.

    Ik heb het veel te druk.

    Te veel leuke dingen, te druk op het werk, te druk thuis. Het is feitelijk druk, maar eerlijk gezegd, het is vooral druk in m’n hoofd. Volgens mij ‘doe’ ik gewoon druk.

    Wat is balans houden toch moeilijk! Vooral wanneer je zoveel dingen leuk en interessant vindt. Overal doe ik beloftes en geef aan 'erbij' te zijn.

    Tot een lieve collega zei: “Maar op een belofte kun je toch terugkomen?”

    Huh??? Nooit over nagedacht. Voelt helemaal niet goed. Voor andere mensen alle begrip hebben, maar zèlf iets afzeggen…  

    Maar toch: ik heb wat afgezegd, de laptop in de kast gezet en vervolgens heerlijk een paar avondjes Netflix gekeken. Ik moest wel! Nu lijkt het dat ik weer wat rust heb gevonden. Het is niet minder druk, maar vooral: ik ‘doe’ minder druk.

    Dan komt er ook weer ruimte, ruimte voor andere dingen.

    Zo sprak ik met een schoolmoeder over de 'ideale broodtrommel'. Hoe die eruit ziet en waar je die koopt. Dat is er één met aparte vakjes voor de snoeptomaatjes. Want ja, dat is ook belangrijk…

    Dus ja, ik geloof dat ik er weer ben. En weer ruimte heb voor andere dingen!

  • Afscheid Chrissie Koks: Au revoir!

    07-08-2017 1062 keer bekeken 2 reacties

    Komende maanden zal ik afscheid moeten gaan nemen van het VIP team in Tilburg. Dit is de laatste blog die ik vanaf deze werkplek ga schrijven…

     

    In september mag ik starten met de opleiding tot klinisch psycholoog, een super mooie kans en uitdaging. Maar…. ik laat veel achter. Veel wat me dierbaar is. Collega’s, cliënten en een manier van werken die me goed past.

     

    Het samenwerken in een hecht team, de hoge frequentie van contacten met cliënten en het beroep dat wordt gedaan op je flexibiliteit; dat is VIP-werken. De creativiteit die nodig is om steeds te blijven zoeken naar een ingang en behandelmogelijkheid: ik vind het heerlijk.

     

    En nu dus loslaten, iets wat ik van nature al niet zo goed kan, en waar nu nog meer een beroep op wordt gedaan. De sollicitaties voor ‘mijn’ plek zijn in volle gang - maar gelukkig hoef ik daar niet over mee te beslissen. Het is een toffe werkplek, maar hoe krijg ik alles wat we de afgelopen 9 jaar hebben opgebouwd in korte tijd overgedragen? Ik krijg er stress van.

     

    Middels wetenschappelijk onderzoek, management en de activiteiten voor Netwerk Vroege Psychose hoop ik bij dit vakgebied betrokken te blijven. Echter, de cliënten en collega’s ga ik echt missen. Ik denk dat het op een goede manier afscheid nemen belangrijk is. Het is een soort ritueel, wat een overgang vergemakkelijkt. De Fransen hebben er een mooi woord voor: ‘rite de passage’.

     

    De Franse taal is sowieso mooi, de term voor afscheid “Au revoir!” spreekt me ook meer aan, het geeft me een open einde: “Tot weerziens”, ik ga je weer zien.

    Dat is toch wat minder definitief dan het Nederlandse “Afscheid nemen”.

     

    Dus…. au revoir!

  • Chrissie Koks: Yoga zou psychoses kunnen oproepen. Oh jee...

    25-04-2017 1122 keer bekeken 0 reacties

    Dinsdag is mijn wekelijkse yoga dag. Op mijn 20ste ben ik daarmee begonnen. Lettend op mijn ademhaling en tijdens lichamelijke oefeningen vloeit de spanning soms letterlijk uit mijn lijf. Met mijn toch wat gejaagde karakter en over het algemeen te druk volgeplande dagen is yoga een vast rustmoment in mijn leven geworden.

    Tot ik deze week een artikel in het Parool las: ‘Angst, waanbeelden en psychoses: gevaarlijke vorm van yoga’.

    Op internet vind je talloze verhalen over het ontwaken van energie dat allerlei sensaties met zich zou meebrengen. Om die reden is Kundalini yoga niet onomstreden. Het onvoorzichtig oproepen van de energie kan tot allerlei psychische problemen leiden, zeggen critici: angst, waanbeelden en zelfs psychoses.

    Oh jee…..!

    Ik denk aan de herhaaldelijk ‘down facing dogs’, ‘zonnegroeten’ en ‘cobra’s’ die ik wekelijks uitvoer. Ik ervaar rust en voel van alles gebeuren in mijn lijf. Is dat suggestie? Zijn dat gevoelshallucinaties?

    Toen ik vanavond samen met mijn groepsgenoten zat te zoemen tijdens ‘de bij’, moest ik er toch even aan denken. Stel je voor: 8 dames en 3 mannen tussen de 30 en 50, zittend op een matje, vingers in de oren en zoemen maar.

    Per ongeluk haalde ik mijn vingers uit mijn oren en hoorde ineens niet meer alleen mijn eigen gezoem, maar ook dat van de anderen. Een lachstuip bekroop me… Snel stopte ik mijn vingers weer in de oren en ging verder.

    Laten we elkaar vooral niet bang maken en buitengewone ervaringen als normaal beschouwen. Iedereen voelt weleens iets, toch?

    En weet je wat? Ik vind het heerlijk!!! Ik heb nu alweer zin in volgende week!

  • Chrissie Koks: The blues of …. Blues

    Kristien Harmsen 24-02-2017 1046 keer bekeken 0 reacties

    De derde maandag van januari, als somberste dag van het jaar, is gewoon gepasseerd, maar zo halverwege februari krijg ik het.
    Wat een rot klimaat, wat een chagrijnig binnenzitleven, wat een drukte op het werk, ik ben moe, wat is het koud, grrr… Komt het ooit nog goed?

    Gelukkig heeft de zuidelijke helft van ons land er ook nog iets anders op bedacht: CARNAVAL!!!

    Yess, 5 dagen lang lam zuipen, lallen en hossen, kortom: elk verlies van decorum is toegestaan. Dusss….. daar word ik nou ook niet zo heel blij van, en laat ik er nou midden in wonen.

    Oké, misschien één avond, maar mijn winterblues kan ik beter met een echte blues bestrijden, een heerlijke Eric Clapton of BB King song…. In plaats van de diverse verbasteringen van Zak maar lekker doar.

    In mijn omgeving verschijnen diverse mensen met lichtlampen en brillen, misschien is dat wel iets voor mij.

    Anyway, Wat ben ik blij als het maart is! Volgend jaar eens oriënteren op een lamp, maar nu eerst: op naar het weekend! Alaaf!! 

  • Chrissie Koks: Kijk naar wat iemand mens maakt, niet naar wat iemand patiënt maakt!

    17-01-2017 1024 keer bekeken 1 reacties

    Tijdens de kerstvakantie hebben we een Netflix account gekregen, ik heb nu al spijt! Nu hebben we het over Carry en Brody, alsof dit huisgenoten zijn. Het eerste wat we doen als de pannen in de vaatwasser staan, is dat kastje aanzetten. Het verwondert me hoe moeilijk het is om je los te rukken uit de serie. Seizoen 1 was nog boeiend, maar seizoen 2 werd zelfs een beetje saai. En toch zit ik nu seizoen 3 te kijken…

    Wat me eigenlijk het meest intrigeert in de serie is de psychische kwetsbaarheid van Carry, een zeer getalenteerde CIA medewerkster die zich inzet voor het bestrijden van terrorisme. Ze doorziet gevaar, complotten en vanuit haar achterdochtige inslag is ze kritisch op de stappen van haar collega’s. Haar achterdocht komt juist goed van pas. Is het eigenlijk wel achterdocht? De verwarring is zichtbaar. Bij Carry zelf, maar ook bij haar collega’s.

    Mooi om te zien hoe zij haar kwetsbaarheid zodanig weet aan te wenden dat het door haar omgeving als een kracht wordt gezien. Bij de verhoormethoden zie je dat ze hier ook gebruik van maakt en ‘de mens’ in de ander weet aan te spreken. Ze ziet in de terrorist die voor haar zit altijd de menselijke kant en probeert van daaruit contact te maken. In haar woorden: “Kijk naar wat iemand mens maakt, niet naar wat iemand terrorist maakt”.

    Wat mij betreft is dat ook de kern van ons werk: “ Kijk naar wat iemand mens maakt, niet naar wat iemand patiënt maakt!”

     

  • Chrissie Koks: Als ik de baas zou zijn van het journaal…

    22-11-2016 1000 keer bekeken 0 reacties

    Angst. De hele wereld in afwachting van Trump.

    Het slaat me lam. Ik kom tot weinig. Het is dat de kinderen naar school moesten en ik dat liever niet in pyjama doe, anders had ik me nu nog niet aangekleed. Hoe kan het dat zoveel mensen op de man stemmen?

    Een man die niets anders doet dan in alle ‘denkfouten’ stappen.

    - Snelle conclusies

    - OverGeneraliseren

    - Zwart-wit denken

    - Confirmatie tendens (zie je wel!)

    - Overdrijven en minimaliseren

    - Selectieve aandacht

    Binnen de cognitieve gedragstherapie is het algemeen bekend dat dit de grondleggers zijn van waanachtige denkbeelden. Om ze te ontwikkelen of in stand te houden!

    Waarom gaan mensen daarin mee? Angst regeert!

    Weet je, ik wil er niet eens meer over nadenken. Geboren in 1980 ben ik nog altijd dol op kinderen voor kinderen. In 1984, ik was 4 jaar oud, zong ik luidkeels mee. Mag ik nog even terug naar die tijd? Klik net als ik maar eens op dit linkje!

    http://m.youtube.com/watch?v=yrNcGYuUqrU

    Daar wordt je vrolijk van, toch??

     

     

  • Chrissie Koks: Ze drijven mij tot wanhoop, sterker nog, tot waanzin!

    27-09-2016 963 keer bekeken 0 reacties

    Eindelijk lig ik in bed. Ik ben moe. Vandaag wil ik echt even goed slapen…

    Zzzzzz  Zzzzzz…  Een mug!!!!!

    De stress! De adrenaline die door mijn lijf giert als ik het geluidje hoor. Ongelofelijk wat zo’n klein beestje met mij doet. Zelfs als ik me bedenk dat hij me gewoon mag prikken, lukt het me niet het gezoem te verdragen. Mijn hele lijf reageert op het geluid. Licht aan, bedgenoot mokkend, want die wil slapen. Licht weer uit...

    Zzzzzzz…

    Licht aan. Elektrisch tennisracket in de aanslag. En dan zoeken... Het lukt niet. Verdragen dan maar. In alleen m’n onderbroek voor het verlichte raam, de buren zullen wel denken. Maar dan: hebbes! Dat heerlijke gevoel: je denkt dat je ze hebt, dus kun je eindelijk weer rustig slapen. Maar nee hoor…

    Zzzzzzz…

    Dood moeten ze, ik wil ze allemaal dood hebben. Ik ben ‘boeddhist tot op zekere hoogte’. Bestaat die stroming eigenlijk al? Ik voel me overprikkeld en klaarwakker. Dit is nou echt iets dat mij tot wanhoop, sterker nog, tot waanzin drijft. Met verbeten, gespannen blik ga ik verder op jacht.

    Zo kwam het dat ik ergens begin augustus rond 04.30 uur online horren heb besteld. Ze zijn inmiddels geplaatst en slapen dat we doen! Hmmmmmm…

  • Chrissie Koks: Dingen zien die er niet zijn: in de ban van Pokémon go!

    02-08-2016 3150 keer bekeken 0 reacties

    "Kijk, daar zit ie!!!"

    Verbaasd kijk ik naar de stenen schutting waar mijn zoontje naar wijst. Niets te zien. Enthousiast rennen hij en zijn vriendje ernaartoe. Hebbes! De hoek om en daar zit er nog een. “Yess!!!”

    Dingen zien die er niet zijn, de hele wereld is in de ban van Pokémon go! De obsessie van die kleine en grote mannen is bizar om te zien. Zelfs als het niet zo is, is het zo. We zien het niet en toch is het er.

    Op de achterbank van de auto, zonder de Pokémon app, zegt mijn zoontje ineens: “Oww... ik dacht dat ik er een zag.”

    Wat is het effect van het laten 'vervloeien' van de online wereld in de echte? Terwijl je moeder doorgaat met boodschappen doen, koken en andere saaie dingen, maak jij veel spannender dingen mee.

    Ik geef je geen ongelijk!

  • Chrissie Koks: Hulpverleners dragen bij aan stigmatisering. Verbazing alom...

    14-06-2016 1527 keer bekeken 0 reacties

    Ik ben boos. Ik ben eigenlijk ook heel verbaasd. Hoe kan het toch dat collega’s op basis van een vooroordeel bijdragen aan stigmatisering?

    Op bezoek bij een vriendin, een oud studiegenootje, vertel ik vol enthousiasme over alle nieuwe ontwikkelingen binnen de psychosezorg, het hechte team waarbinnen ik werk en de hands-on mentaliteit die er heerst. Zij (op zoek naar een nieuwe uitdaging) wordt enthousiast en gaat wat rondvragen. Zonder uitzondering waarschuwen collega’s haar met reacties zoals: “Dat is toch niets voor jou?”, "Geen therapie, alleen pappen en nathouden", "Dat is echt zwaar werk, hoor!", "Uitzichtloos", "Gevaarlijk" en "Vind je dat niet spannend?".

    Verbazing en boosheid alom... Zijn deze hulpverleners geen patiënten met buitengewone ervaringen tegen gekomen? Of gewoon in hun dagelijks leven? Nee, dat kan niet!

    Hele groepen mensen zaten voor de buis toen Uri Geller voorwerpen liet bewegen met energie. Uit een enquête van Gallup, Newport en Strausberg (2001) onder de Amerikaanse bevolking bleek dat:

    • 54% gelooft in ‘spiritual healing’
    • 50% extra sensorische perceptie ervaart
    • 42% denkt dat het kan ‘spoken’ in huizen
    • 41% denkt dat bezetenheid door de duivel bestaat
    • 38% gelooft dat geesten of dode mensen terug kunnen komen.
    • 36% gelooft in telepathie

    Het is dus vrij normaal om buitengewone ervaringen te hebben. Het is niet zo dat er een harde lijn te trekken is tussen wel of niet psychotisch. Het is een continuüm, waarbij de klachten mild tot ernstig kunnen zijn.

    Als wij behandelaars onderling de boodschap naar elkaar uitstralen dat het vreemd, gek en eng is, hoe kunnen mensen die een psychose doormaken dan ooit het vertrouwen en de hoop terugkrijgen, dat ze zullen herstellen en hun leven weer kunnen herpakken? Het krijgen van een psychose is een verschrikkelijk nare ervaring, de kans op herstel is aanzienlijk, behandeling biedt mogelijkheden en een omgeving zonder stigma zou het voor cliënten zóóó veel makkelijker maken.

    Dus collega’s: we hebben een prachtig vak! Laten we elkaar stimuleren en ondersteunen in het uitvoeren van zo goed mogelijke behandelingen. En ik denk dat hoop en perspectief daarin een belangrijke rol spelen!!

Cookie-instellingen