Tijdens de kerstvakantie hebben we een Netflix account gekregen, ik heb nu al spijt! Nu hebben we het over Carry en Brody, alsof dit huisgenoten zijn. Het eerste wat we doen als de pannen in de vaatwasser staan, is dat kastje aanzetten. Het verwondert me hoe moeilijk het is om je los te rukken uit de serie. Seizoen 1 was nog boeiend, maar seizoen 2 werd zelfs een beetje saai. En toch zit ik nu seizoen 3 te kijken…

Wat me eigenlijk het meest intrigeert in de serie is de psychische kwetsbaarheid van Carry, een zeer getalenteerde CIA medewerkster die zich inzet voor het bestrijden van terrorisme. Ze doorziet gevaar, complotten en vanuit haar achterdochtige inslag is ze kritisch op de stappen van haar collega’s. Haar achterdocht komt juist goed van pas. Is het eigenlijk wel achterdocht? De verwarring is zichtbaar. Bij Carry zelf, maar ook bij haar collega’s.

Mooi om te zien hoe zij haar kwetsbaarheid zodanig weet aan te wenden dat het door haar omgeving als een kracht wordt gezien. Bij de verhoormethoden zie je dat ze hier ook gebruik van maakt en ‘de mens’ in de ander weet aan te spreken. Ze ziet in de terrorist die voor haar zit altijd de menselijke kant en probeert van daaruit contact te maken. In haar woorden: “Kijk naar wat iemand mens maakt, niet naar wat iemand terrorist maakt”.

Wat mij betreft is dat ook de kern van ons werk: “ Kijk naar wat iemand mens maakt, niet naar wat iemand patiënt maakt!”