Komende maanden zal ik afscheid moeten gaan nemen van het VIP team in Tilburg. Dit is de laatste blog die ik vanaf deze werkplek ga schrijven…

In september mag ik starten met de opleiding tot klinisch psycholoog, een super mooie kans en uitdaging. Maar…. ik laat veel achter. Veel wat me dierbaar is. Collega’s, cliënten en een manier van werken die me goed past.

Het samenwerken in een hecht team, de hoge frequentie van contacten met cliënten en het beroep dat wordt gedaan op je flexibiliteit; dat is VIP-werken. De creativiteit die nodig is om steeds te blijven zoeken naar een ingang en behandelmogelijkheid: ik vind het heerlijk.

En nu dus loslaten, iets wat ik van nature al niet zo goed kan, en waar nu nog meer een beroep op wordt gedaan. De sollicitaties voor ‘mijn’ plek zijn in volle gang - maar gelukkig hoef ik daar niet over mee te beslissen. Het is een toffe werkplek, maar hoe krijg ik alles wat we de afgelopen 9 jaar hebben opgebouwd in korte tijd overgedragen? Ik krijg er stress van.

Middels wetenschappelijk onderzoek, management en de activiteiten voor Netwerk Vroege Psychose hoop ik bij dit vakgebied betrokken te blijven. Echter, de cliënten en collega’s ga ik echt missen. Ik denk dat het op een goede manier afscheid nemen belangrijk is. Het is een soort ritueel, wat een overgang vergemakkelijkt. De Fransen hebben er een mooi woord voor: ‘rite de passage’.

De Franse taal is sowieso mooi, de term voor afscheid “Au revoir!” spreekt me ook meer aan, het geeft me een open einde: “Tot weerziens”, ik ga je weer zien.

Dat is toch wat minder definitief dan het Nederlandse “Afscheid nemen”.

Dus…. au revoir!