"Kijk, daar zit ie!!!"

Verbaasd kijk ik naar de stenen schutting waar mijn zoontje naar wijst. Niets te zien. Enthousiast rennen hij en zijn vriendje ernaartoe. Hebbes! De hoek om en daar zit er nog een. “Yess!!!”

Dingen zien die er niet zijn, de hele wereld is in de ban van Pokémon go! De obsessie van die kleine en grote mannen is bizar om te zien. Zelfs als het niet zo is, is het zo. We zien het niet en toch is het er.

Op de achterbank van de auto, zonder de Pokémon app, zegt mijn zoontje ineens: “Oww... ik dacht dat ik er een zag.”

Wat is het effect van het laten 'vervloeien' van de online wereld in de echte? Terwijl je moeder doorgaat met boodschappen doen, koken en andere saaie dingen, maak jij veel spannender dingen mee.

Ik geef je geen ongelijk!