Als vrijwilliger bij de GGz zie ik veel cliënten voorbij lopen en het komt wel eens voor dat ik een praatje met ze maak. Ondanks het feit dat wij niet hetzelfde probleem hebben, hebben wij immers wel wat gemeen. 

Ook al weet ik dat een praatje best veel kan betekenen voor een cliënt die zich bijvoorbeeld eenzaam voelt, soms vraag ik me af of ik niet meer kan doen dan alleen praten. Ik zou zo graag meer willen betekenen voor mensen die een psychische kwetsbaarheid hebben.

Na mijn eerste psychose heb ik er over nagedacht om ervaringswerker te worden, maar ik heb geen echte stappen ondernomen om mijn verlangen waar te maken. Ik was weer negatief aan het denken. Ik dacht weer over wat er allemaal mis kon gaan als ik bijvoorbeeld een opleiding begin, of zelfs werk zou vinden als ervaringswerker. Terugval, moeilijke situaties met cliënten, etc... 

Door de jaren heen kwam het idee om ervaringswerker te worden echter weer terug. Ik geloof dat ik niet voor niks ziek ben geworden en een psychische kwetsbaarheid heb. Ik kan wel een leuke baan vinden buiten de psychiatrie, rekening houdend met de psychische kwetsbaarheid die ik heb, maar daar krijg ik op lange termijn geen voldoening van. Ik geloof dat er geen toeval bestaat in het leven. Daarom geloof ik ook niet dat ik zonder reden ziek ben geworden. Er moet iets positiefs uit mijn ervaring komen.  

Misschien vinden sommige mensen dat ik overdrijf, maar ik zie het als een voorrecht om mensen met een psychische kwetsbaarheid met mijn ervaring te kunnen helpen bij hun herstel.