Laatst was ik wat aan het rondzoeken op het internet naar het begrip Headspace. Het zei me nog niet erg veel, toen ik de term via Jim van Os voor het eerst las op deze site.

In de introductie van een artikel over Headspace las ik dat jongeren tussen 15 en 25 jaar dikwijls tussen wal en schip dreigen te belanden als zij de transitie  van jeugd-ggz naar die voor volwassenen doormaken en vervolgens massaal afhaken.  Onderzoek toont aan dat er voor jongeren een grote ‘delay’ is tussen het moment van klachten ervaren, hulp zoeken en hulp vinden. Daar kunnen vaak jaren overheen gaan.

Ik heb zelf lang voor een adolescententeam gewerkt en gezien hoe kwetsbaar deze groep kan zijn voor veranderingen, maar ook voor de wijze waarop er met hen wordt omgegaan. En ook hoe herkenbaar dit ooit voor mijzelf was. Als puber al behoorlijk in de knel zittend met mezelf maar vast besloten om het zelf op te lossen, werd mijn eerste hulpkreet niet erg bemoedigend opgepakt door de huisarts. Hij leek destijds nog meer onder de indruk van mijn verhaal dan ikzelf en probeerde het tot rust te brengen met benzodiazepines. Behalve dat dit me alleen maar meer in mezelf deed keren, was het voor mij ook een boodschap dat er niet goed naar me geluisterd werd. Mijn toch al broze vertrouwen in anderen nam verder af en mijn zelfstigma verder toe. Nu terugkijkend begrijp ik dat hij simpelweg niet goed wist wat te doen en ook niet de tijd en ruimte had om er eens echt samen goed voor te gaan zitten. Rustig met me mee kijken wat er nu precies aan de hand was. Onderzoeken of er logica te ontdekken was in mijn persoonlijke ontwikkeling, hoe ik in elkaar steek als persoon en hoe ik omga met tegenslagen. Dat had me mogelijk heel veel gepieker en hopeloos geworstel met mezelf kunnen besparen. En bovenal mijn zichzelf versterkende cirkel van zelfstigma kunnen doorbreken. Maar ja, achteraf is het altijd makkelijk praten…

Neemt niet weg dat een instelling waar jongeren laagdrempelig binnen kunnen wandelen om eens met een deskundige stil te staan bij wat er mogelijk met hen aan de hand is, lijkt mij persoonlijk een zegen. In de puberteit en adolescentie ben je nog zo flexibel, zo vormbaar, maar ook zo kwetsbaar. Eigenwijs, vechtend tegen zichzelf en de wereld om hen heen, is het dan ook een enorme uitdaging om hen te bereiken.

Maar hoe mooi zou dat wel niet zijn? Een apart centrum om jongeren op te vangen, te begeleiden en eventueel verder te helpen op hun levenspad, waarbij kwetsbaarheid gewoon een onderdeel van het leven is…