Ik weet het beter was een Nederlandse televisiequiz van de Evangelische Omroep, gepresenteerd door Bert van Leeuwen. Het was de titel van de quiz die mij destijds tot een glimlach verleidde. De beste jongens en meisjes van de klas tegen elkaar. Wie gaat er met de hoofdprijs vandoor?
Inmiddels is me het lachen binnen GGZ land wel vergaan, want soms heb ik tegenwoordig het idee in een dergelijke quiz beland te zijn. Iedereen valt over iedereen heen, als het op meningen over de GGZ aankomt. Neem nu de discussie over de ROM. Al maandenlang knalt de ene oneliner na de ander via LinkedIn m’n mobiele telefoon binnen. En meningen ventileren en uitdragen, je standpunt verdedigen, prima allemaal. Maar wat me iedere keer weer verbaast in deze discussies, is het totale gebrek aan nuance en bovenal verbinding. Nergens krijg ik het gevoel dat de auteurs op zoek zijn naar verbinding rondom materie waarover veel te zeggen valt. Het roept bij mij telkens weer het gevoel op alsof ik in een soort stammenstrijd terecht ben gekomen. Hetzelfde gevoel wat me regelmatig kon bekruipen tijdens mijn opleiding, als verschillende therapiestromingen elkaar weer eens op de korrel namen.
Het maakt me boos. We drijven weg van elkaar. Is degene die het hardst roept, de meeste kennis heeft, binnen bepaalde kringen de meeste macht heeft, ook degene die het meeste recht van spreken heeft rondom wat goed is voor mensen die in psychische nood verkeren? Weten we überhaupt wel wat het beste is? Nee toch? Ik mis bescheidenheid binnen een wereld die als exacte wetenschap door het leven lijkt te gaan, maar dit bij lange na niet is. Wordt het niet eens tijd dat we elkaar proberen te vinden in onze gezamenlijke missie om mensen die in psychische nood verkeren verder te helpen? De weg van het hoofd (noem het kennis) is er één die veel te veel aanzien geniet en die ons steeds meer in narcistische conflicten doet belanden. We willen allemaal gehoord worden. Maar door onze manier van communiceren wordt het een kakafonie van geluid, waarvan buitenstaanders echt geen chocolade meer kunnen maken.
Maar mogelijk ben ik gewoon hopeloos naïef en is mijn gedachte dat de weg van het hart ons verder zal brengen een enorme desillusie. Of is er inmiddels toch een serieuze stroming van het hart opgestaan die een ander geluid laat klinken? Een stroming waarbinnen écht oprecht luisteren naar elkaar weer mogelijk is en waar ruimte is voor verstilling? Verstilling van ons schreeuwende ego om erkenning. Zodat we echt weer bij onszelf naar binnen kunnen kijken en opnieuw kunnen voelen waar het werkelijk toe doet. Ik kijk er oprecht naar uit!