Terugkijkend begon het al vroeg. Dat gevoel van aan de rand van de groep te staan terwijl niemand het zag. Zo gevoelig en makkelijk uit het veld geslagen. Geen echte aansluiting voelen omdat de rest het anders leek te doen. Familie, vrienden, kennissen, klasgenoten: ze leken moeiteloos de cadans van het leven te volgen. En ik liep voor mijn gevoel dikwijls hopeloos uit de maat. Maar ja, hoe leg je dat nu uit aan mensen die dat zelf niet kennen? Aanpassen dan maar in de hoop dat het me ooit zou gaan lukken om te volgen.
Terugkijkend heb ik het ritme nooit gevonden. Logisch ook, het was namelijk nooit mijn muziek. Inmiddels was de muur van zelfveroordeling zich al aardig aan het ontwikkelen. Gecreëerd door reacties van mensen naar andere groepsgenoten die aan de rand bivakkeerden. Mijn muur werd steeds dikker en hoger. Een muur die de niet begrijpende buitenwereld weg moest houden. Ik keerde naar binnen en besloot dat niemand dit mocht weten. Een masker van vriendelijkheid, aangepast reageren en vooral geen kwetsbaarheid laten zien, bedekte het geheel.
Terugkijkend heet deze muur zelfstigma. En deze muur was in de loop der tijd zo geraffineerd en zorgvuldig opgebouwd, dat ik me niet eens realiseerde dat ik mezelf had opgesloten in mijn eigen gebouwde kerker. Niet vreemd dus dat ik me totaal afgesloten begon te voelen van alles en iedereen om me heen.
Het heeft lang geduurd voordat ik een hulpverlener toe liet binnen deze kerker. Pas toen het écht veilig voelde en ik er van overtuigd was geraakt dat deze man mij niet zou afwijzen voor wie ik werkelijk ben, pas toen opende zich de deur. En daarna ging het stromen.
Met deze ervaring is voor mij het besef pas nu goed doorgedrongen, hoe belangrijk het is dat de ander zich écht gehoord en gezien voelt. Terwijl ik op de hulpverlenersstoel plaats neem, probeer ik me voor te stellen wat de ander tegenover mij nodig heeft om zich veilig te voelen binnen ons contact. Een uitdaging, iedere keer weer.