Als psychiater heb ik dagelijks te maken met cliënten die kampen met een psychische kwetsbaarheid.

Een kwetsbaarheid die zomaar ineens je leven binnen komt wandelen en je genadeloos een spiegel voorhoudt in je nog vaak jonge leven.  En als je dan uiteindelijk echt in die spiegel hebt durven kijken en je je realiseert dat je hulp nodig hebt, dan volgt dikwijls een ingewikkeld pad waarop je je begeeft, het pad richting de hulpverlening.  En dan komt de echte confrontatie met jezelf. Durf ik dat werkelijk aan te gaan ? Je hebt in je leven al zo veel gehoord over anderen die psychische klachten hebben. Je hebt gezien hoe daarover gesproken werd, hoe men daarop reageerde. En je voelde vaak aan dat velen hier liever niet hardop over spraken. Hoe velen daarover oordeelden en dikwijls ook veroordeelden. En nu sta je zelf voor de keuze: ga je hulp vragen bij iets wat mijn leven zo ontregelt, maar wat ook zo persoonlijk ingrijpt op mijn eigen zijn ? Je gedachten razen en je komt er niet uit. Je vecht, je voert een strijd met jezelf die je niet winnen kan, alleen. Je hebt hulp nodig om jezelf te kunnen redden en je besluit de stap te wagen. Met het lood in je schoenen kom je bij de huisarts en begint je verhaal…

Dit relaas is geen fictie, het is namelijk mijn verhaal. Reeds sinds mijn adolescentie kamp ik zelf ook met een psychische kwetsbaarheid. Mijn leven veranderde drastisch en mijn eigen zoektocht naar hoe om te gaan met mijn kwetsbaarheid was begonnen.  Een weg vol met obstakels , twee in het bijzonder: stigma en zelfstigma. Waarover meer in mijn volgende blog…