Wim Veling: Iemand

28-03-2019 1338 keer bekeken 0 reacties

Wim Veling is psychiater en hoogleraar psychiatrie bij het Vroege Interventie Psychose team van Universitair Centrum Psychiatrie, UMC Groningen. Hij was tot juni 2018 voorzitter van Netwerk Vroege Psychose. 

We hebben mijn moeder naar een verpleeghuis moeten brengen. Ze is steeds verder verdwaald in de wereld. Woorden, knoopjes, gezichten, huizen, kinderen, het zijn voor haar losse dingen geworden, die onverwachts voorbij komen en maar heel soms samen iets willen betekenen. Ik snap wel dat ze daar kribbig van wordt. Alleen mijn vader is een baken in haar wereld, al is hij soms haar vader en soms haar man. Haar ogen zijn leeg. Als ik haar aankijk zie ik niemand.

Maar nee, zegt mijn vader, kijk eens goed. Zoals ze tien minuten bezig is om met haar sterke vingers kruimeltjes op tafel bij elkaar te vegen. Hoe ze één fijn lijntje op een schilderij aanwijst dat wij niet hadden gezien. Hoe ze giechelt als een jong meisje als het vrolijk is in de kamer. Zoals ze even tegen je aankruipt als je haar knuffelt, en hoe ze stellig weet dat blauw mooi is. Maar ook zoals ze onrustig het huis doorkruist, op zoek naar de kinderen, ze is nodig, hoe boos ze is als je haar probeert te stoppen.

Ze is er gewoon, ze is zichzelf gebleven. Ook al weet ze het zelf niet meer, en kan ze geen kopjes thee meer voor ons zetten. Al is haar precieze, prachtige schoonschrift verdwenen. Mijn vader snapt niet hoe ze meelevend kunnen zeggen dat hij zijn vrouw kwijt is. Zij is haar wereld en omgeving steeds meer kwijt, ja, en kan veel dingen niet meer. Maar ze is in de gebaartjes, de woorden die lukken, het oog voor detail en de zorg voor het kleine. Je kunt haar voelen, ruiken, aaien.

Maar je moet goed kijken. Dat lukt vaak niet, als er tranen of herinneringen in de weg zitten. Dan is ze weg. Dan kijk ik haar aan en is er niemand. Vorige week zondag zat ik naast haar in de kerk. Zonder haperen zong ze mee. Vanzelfsprekend. Psalm 100 was het. Zijn trouw en waarheid houdt haar kracht, tot in het laatste nageslacht. Ik keek opzij en zag toch iemand.

0  reacties

0  reacties

Cookie-instellingen