Wat kan autorijden toch een centrale rol spelen bij het herstel van mensen na een psychose. “Ik kan prima autorijden, na mijn psychose heb ik per jaar zo’n 12.000 kilometers gemaakt. Sinds juni 2016 mag ik niet meer rijden voor mijn werkgever, en een dag niet naar het werk, is een dag piekeren thuis. Daar word ik echt depressief van, en soms ook een beetje achterdochtig.”

Dit citaat komt uit een focusgroep van cliënten en naastbetrokkenen (familie, vrienden) die eind mei bij elkaar kwam om het onderwerp rijgeschiktheid te bespreken. Wanneer kun je na een psychose weer autorijden, hoe schat je de risico’s op een adequate manier in? Wanneer moeten behandelaars en keuringsartsen je waarschuwen niet in de auto te stappen? Dat gebeurde in het kader van de ontwikkeling van een nieuwe richtlijn Rijgeschiktheid bij Psychose waar een werkgroep mee bezig is.

Opnieuw waren we onder de indruk van de ervaringen die men heeft met de oude REG2000 (de regeling Rijgeschiktheid van het ministerie), en met de nieuwe die sinds juni 2016 van kracht is.  Met deze laatste regeling hoeven mensen ‘slechts’ een half jaar te wachten na een psychose voor ze weer mogen rijden. Maar zakelijk gebruik mag nog steeds niet. Men krijgt bij een herkeuring een aantekening op het rijbewijs dat men niet voor het werk mag rijden.  Bijvoorbeeld de wijkverpleegkundige die in staat is haar werk fulltime te doen, mag niet met de auto naar cliënten rijden! Dat betekent dat mensen die voldoende hersteld zijn om weer volledig aan de slag te gaan, voor hun werkgever erg onaantrekkelijk worden.  Dat betekent nogal wat voor inkomen, zingeving, identiteit en dagelijks leven!

Daarnaast werd bij de bijeenkomst van de focusgroep duidelijk dat de deelnemers die weer autorijden na een psychose, er zelf heel bewust mee bezig zijn of ze fit genoeg zijn. Ze plannen de reis zo, dat ze weten dat ze niet overprikkeld, te moe of te traag worden. Tot verbazing en bewustwording van één van de naastbetrokkenen: “Deze mensen hier zijn zo bewust bezig met hun rijgeschiktheid! Ze denken na over wanneer beter niet in de auto te stappen. Ik doe dat nooit, ook na een nacht slecht slapen ga ik gewoon rijden”.

Deze groep mensen was naar Utrecht gekomen juist omdat dit onderwerp ze bezighoudt. Maar ze vertegenwoordigen een belangrijke en grote groep mensen, namelijk diegenen die behoorlijk hersteld zijn en dus degenen die we in de Ggz steeds minder te zien krijgen omdat ze geen hulp nodig hebben. Waarom zouden zij niet kunnen autorijden, ook voor hun werk?!