John Jongejan: Onze (eigen) wijsheid: een stap naar verandering

11-12-2019 1892 keer bekeken 0 reacties

John Jongejan werkt als ervaringsdeskundige bij een FACT team van GGZ-Breburg en volgt de opleiding tot Sociaal Pedagogisch Hulpverlener. Wat hem in zijn werk beweegt, is dat iedereen ervaringskennis kan gebruiken voor zijn eigen proces. Klik hier voor meer informatie over John.

De verhalen van cliënten en ervaringsdeskundigen en hun (eigen) wijsheid worden steeds meer gebruikt bij de invoering van innovaties in de zorg. Maar wat doen hulpverleners nu met onze wijsheid? Voor hen lijkt het herstel ondersteunend werken soms een maniertje en onbewust stigmatiseren ze nog steeds. Het lijkt alsof er twee gezichten zijn. Als het uitkomt zijn de hulpverleners herstel ondersteunend, maar niet als het te dichtbij komt.

Tijdens een opname kon ik het goed vinden met een oude opstandige man. Omdat ik manisch was kon ik heel aanwezig zijn op de afdeling en was ik uitdagend. Ik deed dit niet opzettelijk, maar het maakte dat de verpleging mij vaak corrigeerde en grenzen aangaf. De oude man had een hekel aan de verpleging. Hij maakte onder meer de radio stuk en verwijderde zonder reden gordijnen in de woonkamer. Omdat ik door mijn drukke gedrag zo vaak in beeld was bij de verpleging kreeg ik van alles de schuld. Elke keer was er iets stuk of verdwenen, maar hoe dat kwam wist ik niet. En ik kon niet bewijzen dat ik het niet had gedaan. De bejegening van de verpleging naar mij werd grimmiger. Ik werd er verdrietig van en dacht “Wordt het ooit beter?” Tot op een dag de oude man op heterdaad werd betrapt. Een van de verpleegkundigen excuseerde zich naderhand bij mij om het feit dat ze mij zo achter de vodden hadden gezeten. Ik was opgelucht want deze situatie had me uit balans gebracht. Pas later begreep ik dat mijn manie (lees diagnose) voor hen de bevestiging was dat ik de schuldige was. Ik was ziek en had eigenlijk begrip en aandacht nodig maar het tegendeel gebeurde. Ik werd onheus bejegend vanwege mijn aandoening. En dat gebeurde notabene op een gesloten afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis.

Ondanks dat bovenstaande lang geleden gebeurd is, krijg ik nog vaak van cliënten terug dat ongelijkwaardigheid en bejegening een punt van aandacht blijven. Er gaat veel goed maar het herstel van de cliënt moet meer centraal staan.

De vraag is dan ook: Gebruik je als hulpverlener herstelondersteunende handvatten hierbij? Ga je op zoek naar andere en betere communicatie? Stel je de diagnose niet voorop? Cliënten kunnen goed meepraten over hoe je om kan gaan met kwetsbaarheid. Wij kunnen prima overbrengen hoe de samenwerking tussen cliënt en hulpverlener zou moeten zijn. Onze eigen wijsheid laten horen kan zo een stap naar verandering zijn. Als er steeds weer goed geluisterd wordt naar hoe wij de behandeling (hebben) ervaren, dan kan de hulpverlening ons beter ondersteunen.

Cookie-instellingen