John Jongejan: De gelukkigste tijd

Joyce Huls 15-10-2019 1150 keer bekeken 0 reacties

John Jongejan werkt als ervaringsdeskundige bij een FACT team van GGZ-Breburg en volgt de opleiding tot Sociaal Pedagogisch Hulpverlener. Wat hem in zijn werk beweegt, is dat iedereen ervaringskennis kan gebruiken voor zijn eigen proces. Klik hier voor meer informatie over John.

In de periode dat ik thuis zat met een uitkering, zei ik tegen mijn begeleider van de ggz dat ik voorlopig geen vrijwilligersbaantje of cursus meer wilde volgen. Het mislukte elke keer en dat gaf me alleen maar stress! Naast de nare verwarrende gedachten en gevoelens die ik sowieso had, werd ik dan juist  extra geconfronteerd met mijn kwetsbaarheid. We spraken af dat ik een jaar lang niets erbij zou doen en dat we dan zouden evalueren hoe dat ging. Ik was content en voelde me gesteund.

Ik was 28 jaar en besloot er te zijn voor buren, vrienden, familie en natuurlijk voor mijzelf. Ik had de gelukkigste tijd van mijn leven! Ik voelde een vrijheid om mijn leven te leiden zoals ik dat wou. Zonder druk, verplichtingen  of stress van buitenaf. Het voelde goed en alles leek compleet.

Ik praatte uren met vrienden of met mijn familie aan de telefoon. Hoewel ik geen drukke baan of gezin had, had ik genoeg te vertellen en kon ik een goed luisterend oor zijn voor die ander. Ik had niet veel geld maar kwam niets tekort en voelde me verbonden met anderen. Er kwam ook een ritme en structuur in mijn leven. Zo deed ik overdag boodschappen en ging ik even langs bij de buurvrouw. In de middag kwam er dan een vriend koffie drinken en in de avond kookte ik om beurten met mijn eetmaatje een gezonde Hollandse maaltijd.  In de avond was het tv kijken of ging ik toch nog even langs die andere maten om even bij te kletsen. In het weekend ging ik stappen.

Natuurlijk baalde ik weleens over mijn weinige geld en als ik ht even niet meer wist hoe ik verder moest. Zeker als ik overmand werd door mijn aandoening. Maar er  was in mijn leven rust en dat was goed voor mijn herstel. En ik had van alles genoeg.  Ik kreeg van de buurvrouw op zaterdag een worstenbroodje of een onsje gesneden kaas. Mijn zus nam spijkerbroeken voor mij mee die mijn zwager te klein waren geworden. De voorzienigheid hielp mij doordat anderen het beste met mij voorhadden, waardoor ik onderdeel bleef van de maatschappij.

Als ik de behoefte had iets te kopen, dan ging ik naar een tweedehandswinkel. Het belangrijkste daar was eigenlijk dat er een goede sfeer was en ik daar sociale contacten opdeed. Ik voelde me gezien als mens ondanks dat ik een kwetsbaarheid had. Het gewoon kunnen praten over zaken die voor iedereen belangrijk zijn. Me verbonden voelen. Dat voelde goed.

De laatste tien jaar ben ik weer gaan participeren met als mijlpaal: mijn hbo-diploma Social Work. Het maakte dat ik meer in de stroom van de maatschappij meega. Ik heb nu meer geld om boodschappen te doen en ik kan het me permitteren om een nieuwe spijkerbroek te kopen. Ben ik nu gelukkiger dan toen ik 28 jaar oud was? Ik weet het niet…

Het is noodzakelijk dat er ruimte is voor rust en beschouwing om verder te komen in je herstel. Ook het ontspannen bezig zijn met activiteiten zonder druk is belangrijk. Het mogen oefenen met je eigen agenda en tijdsplanning in een periode zonder stress is goed voor je herstel. Het is dan ook jammer dat de ontwikkeling van de participatiesamenleving samenvalt met bezuinigingen op uitkeringen en voorzieningen. Ik gun vooral (jong-) volwassen mensen een periode van opbouwen van je identiteit. Zeker het ontdekken waar nu echt je talenten en kracht zit. Het meemaken van gelukkige tijden is goed voor je basis. Zo kun je sterker worden!

0  reacties

0  reacties

Cookie-instellingen