John Jongejan: Ik ben een overlevende!

08-05-2019 1617 keer bekeken 0 reacties

John Jongejan werkt als ervaringsdeskundige bij een FACT team van GGZ-Breburg en volgt de opleiding tot Sociaal Pedagogisch Hulpverlener. Wat hem in zijn werk beweegt, is dat iedereen ervaringskennis kan gebruiken voor zijn eigen proces. Klik  hier voor meer informatie over John.

In de maand mei word ik altijd geconfronteerd met Amsterdam, de stad waar ik mijn verstand verloor. Zo is er de herdenking op de Dam en het bevrijdingsconcert op de Amstel. In Amsterdam wandelde ik uren door de stad. In het begin overdag, later meer in de nacht. Ik kan het die stad of het leven niet verwijten dat het mis is gegaan met mij. Eigenlijk kon ik het leven niet goed aan en moet ik eigenlijk blij zijn dat ik in de kliniek terechtkwam. Dat is dubbel, want ik voel me een slachtoffer. Tegelijkertijd ben ik gered, doordat ik als in een snelkookpan leerde hoe het leven is. Ik moest overleven in die hel en hemel die de kliniek was. Ik zie mezelf dan ook als een overlevende van de psychiatrie.

Laatst liep ik door Breda en zag tot drie keer toe mensen die in de war waren en agressief overkwamen, doordat ze vreemde dingen deden. De mensen liepen er met ontwijkende blikken met een boogje omheen. Ik weet nu uit eigen ervaring dat agressie ook gewoon angst kan zijn, als iemand zich bijvoorbeeld diep van binnen rot en vervelend voelt.  Zeker als iedereen met een boogje om iemand heen loopt. Ik herkende het zo goed vanuit de tijd dat het mij ook slecht verging. Mijn familie waarschuwde me dat ik een normaal leven moest gaan leiden, met gewoon werk overdag, ritme en regelmaat. Maar ik had zo veel onrust en onzekerheid dat ik geen goede keuzes meer kon maken en alles alleen maar slechter werd. De beslissingen die ik maakte, zoals ‘s nachts werken en niet goed voor mezelf zorgen, eisten zijn tol. Ik kreeg mijn eerste psychose en werd opgenomen.

Ik was ziek en maakte vreemde keuzes. Het was ongepast vreemd gedrag zoals schilderijlijsten van de muren halen of ooit verloren dingen in de kast van een andere patiënt zoeken. Ik was ook direct en erg emotioneel. De sancties waren streng en niemand legde mij uit wat er met mij aan de hand was. Maar ik overleefde deze periode. En ik weet nu dat een psychose niet het einde van een leven in de maatschappij hoeft te zijn. Ik ben een overlevende!

Als ik dan kijk naar die mensen op straat gun ik ze ook een dak boven hun hoofd en fatsoenlijk eten en drinken. Ik zou willen dat mensen er niet met een boog om heen lopen. Maar ook hoop ik dat deze mensen door begeleiding en ondersteuning weer een nieuwe start kunnen maken. Zodat zij ook op een punt komen dat ze kunnen zeggen: “Ik ben een overlevende!”

0  reacties

0  reacties

Cookie-instellingen