John Jongejan: Ik ben een patiënt

Joyce Huls 02-10-2018 2642 keer bekeken 0 reacties

In de winkelstraat kwam ik een oude bekende tegen die ik niet meer had gezien sinds mijn laatste psychose en opname. Hij vroeg hoe het met me ging en wat ik nu deed. Ik benoemde dat ik leerde en werkte in de GGZ. Hij keek me aan en zei dat hij blij was dat het goed met me ging. Ik durfde hier op straat niet verder op in te gaan, maar ik wilde eigenlijk zeggen dat er sinds die psychose sommige dingen beter gaan, maar ook dat ik nog veel pijn heb in mijn dagelijks leven. Ik liep verder ook al wou ik hem vertellen dat het ik het gevoel heb dat het met mij nooit meer echt goed komt, omdat ik nu eenmaal een aandoening heb.

En dat laatste wil liever niemand horen. Want het moet allemaal mooier en beter in het leven, anders tel je niet (meer) mee. Zoals het me altijd verbaast dat mensen zeggen dat ze een burn-out hebben en hiervoor uitkomen terwijl later blijkt dat iemand psychotisch, angstig of depressief was. En ook dat kan iedereen overkomen. Maar burn-out klinkt beter en is legitiem omdat er zoveel aandacht voor is. Ook de benaming van de patiënt met een psychiatrische diagnose wordt zachter gemaakt door diegene  te benoemen als cliënt, deelnemer of burger. Dat vind ik ook vreemd. Bij het FACT team geef ik psycho-educatie over psychose en de mensen die meedoen zijn dan deelnemer. Deze vorm van kennisoverdracht, maar ook therapie of behandeling, klinkt minder zwaar nu de patiënten deelnemers of burgers heten. Zou iemand met een hernia of nierziekte ook deelnemer worden genoemd bij een behandeling of therapie?  

Ook wordt je rond de oren geslagen met termen als herstel, empowerment, autonomie, eigen regie, enz. Het idee dat je het bij een psychiatrische aandoening zelf kunt doen, is soms kwalijk. Iemand heeft juist goede zorg nodig doordat men vastgelopen is in het leven. Men wil weer beter worden, net als vroeger, door goede steun en behandeling. Maar dat is volgens de zorgverzekeraar en de overheid te duur geworden. Die wil minder en goedkopere zorg voor de cliënt. Dus worden begrippen zoals eigen regie vertaald naar eigen verantwoordelijkheid, lange wachtlijsten en kortere behandelingen.  Zo moet je het maar zien te redden…

Een goede vriend met een psychische kwetsbaarheid zegt dan ook altijd : ik kost de samenleving alleen maar geld, dus ik begrijp dat ze korten op mij, want wat kunnen ze nou aan mij nog verdienen? Ik vraag me dan af: is iemand die productief is meer waard dan een zieke patiënt? Dan sluiten we wel onze ogen, want we weten dat het iedereen kan het overkomen…

Eigenlijk moeten iemand in de media zeggen (zoals  ik het nu doe):

“Ik ben al jaren patiënt. Ik heb een schizo-affectieve stoornis. Soms heb ik behandeling nodig, zodat ik daarna andere mensen weer tot steun kan zijn!”

0  reacties

0  reacties

Cookie-instellingen