Johan Stegeman werkt als ervaringsdeskundige i.o. in het VIPteam van GGNet. Verder leest en schrijft hij graag en heeft een spirituele zienswijze.
“Zal ik ooit weer de oude worden?” vroeg ik mijn psychiater. “Dat weet ik niet”, was zijn antwoord.
Dit speelde zich vijfentwintig jaar geleden af, nadat ik een tijdje Jezus was geweest. Het was geen gedachte, het was mijn oprechte waarheid. De meeste mensen geloofden me echter niet en probeerden mij te overtuigen dat ik in de war was. Dat maakte me verdrietig. Nooit eerder had ik me zo geweldig en zelfverzekerd gevoeld. Ik kon mensen genezen en de wereld beter maken. Mijn diepste wens was uitgekomen. In plaats van dat ze blij voor me waren, maakten ze zich zorgen.
Mijn hulpverleners vertelden mij dat ik een psychose had en dat mijn waarheid niet klopte. Ik kreeg antipsychotica. Na zes weken opname ging ik zonder enige vorm van begeleiding naar huis. Ik kreeg alleen medicatie.
“Hé, daar is die gek die zei dat ie Jezus was”, hoorde ik mijn mede-scholieren fluisteren toen ik door het grote schoolgebouw liep. Ik probeerde mijn MAVO direct te hervatten maar mijn schaamte, onzekerheid en waardeloze en depressieve gevoel sloopten mij. Dat ik niet meer wilde leven heeft niemand gemerkt. Ik deed alsof het redelijk ging om anderen geen pijn te doen en uit angst voor weer een opname.
Dat mijn psychiater niet wist of ik de oude weer zou worden, hakte er in. Er is door niemand aan mij gevraagd wat mij bezighield vòòr mijn psychose. Wie was ik? Waar genoot ik van en waar was ik goed in? Hoe dacht ik dat het zo ver gekomen was? Ik voelde geen enkele interesse in mij als persoon.
Nu werk ik in een VIP team waar eigen regie, de krachten van mensen en wie ze zijn en wat of hoe ze denken niet veroordeeld worden. Er is psycho-educatie en ervaringsdeskundigen zijn onderdeel van het team. Er is veel positiefs bereikt.
Ik vraag af hoe vroege psychose-zorg er over 25 jaar uit zal zien…