Dorothé van Slooten is gezondheidswetenschapper en als senior stafmedewerker Vroege Psychose en Innovatie verbonden aan Kenniscentrum Phrenos. Zij is tevens ondersteuner van het Netwerk Vroege Psychose. Klik hier voor meer informatie over Dorothé.

Hoe klein de wereld wordt. De deur naar mijn appartement, de boom bij het balkon achter, de stille straat door de ramen, de overbuurman die in de deuropening ligt te zonnen, het geluid van springende kinderen op een trampoline op zolder. De grenzen van het bestaan zijn niet meer en minder dan datgene wat ik om me heen zie en hoor. Kleine alledaagse dingen krijgen een andere betekenis. Worden zelfs betekenisvoller.

Leven in quarantaine…

Begin maart werd ik ziek. Longontsteking. Het was nog voor de echte Corona maatregelen, nog voor de wereld stil stond. Ik was erg ziek en antibiotica hielp helaas niet echt. Maar zoals dat gaat als je heel ziek bent: ik vond het prima om gewoon maar te liggen met mijn ogen dicht. De hele dag. De hele week. De hele maand. Ik miste niets. Ik zag de wereld niet meer. En wat ik wel zag, die straat, die buurman, die boom, was me meer dan genoeg: een veilig thuis. Ik had genoeg aan mijn eigen wereld.

Na drie weken bleek ik Corona te hebben. Thuis blijven in quarantaine was niet langer een persoonlijke wens maar een opdracht. Ik was ineens een gevaar voor anderen. Mijn huis werd mijn kluis.

Begin april begon het beter te gaan. Ik kon weer denken, de wereld kwam weer binnen. Ik begon weer wat te bewegen. Niet veel, maar voldoende om te merken dat mijn spieren het nog deden, mijn stem nog bestond, mijn brein nog wat kon produceren. Dat was fijn. Bekend. Maar verder was alles vreemd. Ik vond mij terug te midden van een wereld die veranderd was.

Inmiddels begin ik weer langzaam terug te komen. Niet onder de mensen, want ik ben nog niet symptoomvrij. Maar wel in het leven. De straat door de ramen wordt me te klein, de overbuurman heb ik nu wel gezien, het geluid van springende kinderen brengt onvoldoende vertier. Ik word langzaam beter. Wat een opluchting!

Ik heb vaak gedacht aan mensen voor wie mijn tijdelijke situatie een structureel gegeven is. Die leven in een vreemde wereld, waarin zij zich niet welkom voelen. Waar ze weinig contacten hebben. Alleen in een niet altijd veilig huis. Die gedachte is pijnlijk, want ik weet nu een klein beetje hoe dat is. En ik ben nog maar 8 weken alleen thuis...

Dit blog is voor iedereen die zich eenzaam voelt, voor hen die geen mensen om zich heen hebben, voor allen voor wie de wereld vreemd en onveilig voelt. Aan al die mensen wil ik zeggen: Stay strong! Ik denk aan je en stuur je warmte en sterkte toe.

Laten we dat allemaal doen. Maar niet alleen nu, in Coronatijd. Laten we dat ook op 24 mei doen, als het weer Psychose Awareness Day is. En laten we dat vooral ook blijven doen, ver daar voorbij!

#psychoseawarenessday