Dorothé van Slooten: Met de focus op angst vergeet je de hoop!

Joyce Huls 27-11-2018 1509 keer bekeken 0 reacties

Dorothé van Slooten is gezondheidswetenschapper en als senior stafmedewerker Vroege Psychose en Innovatie verbonden aan Kenniscentrum Phrenos. Zij is tevens ondersteuner van het Netwerk Vroege Psychose. Klik hier voor meer informatie over Dorothé.

Marseille. Een hele warme dag eind augustus. Ik loop door smalle straatjes op zoek naar een plein dat ik van vorige bezoeken ken. Het moet ergens rechts van de haven zijn en dan naar boven. Ik doorkruis straten vol graffiti en steegjes waar het afval hoog opgestapeld ligt. Ik hou van Marseille. Het leeft, het is volks, het voelt welkom.

Maar vandaag niet. Nergens vind ik dat plein met die fijne sfeer, nergens die graffiti-trap die er naar toe leidt. Wel veel andere leuke plekken, maar daar loop ik aan voorbij. Ik zie ze niet eens. Ik wil dat ene plein.

Na anderhalf uur geef ik het op. Ik zak neer voor een café en bestudeer de stadskaart. Dat helpt niet veel, maar geeft wel een gevoel van controle. Ik weet in ieder geval weer waar ik nu ben.

Naast me ploft een man neer. Ploffen is het juiste woord. Hij puft. Het is warm. Hij ziet er uit alsof hij ook naar het plein op zoek is geweest. Ik knik en mompel iets vaags: “La température, c’est dûr, n’est-ce pas?”, want ik spreek een aardig mondje Frans als ik er heel lang over na kan denken. Hij kijkt me bevreemd aan en zegt: “Sorry? Je ne parle pas français”. Een Hollander, kan niet missen.

Hij is sinds kort met pensioen, vertelt hij bij de koffie. Altijd als hulpverlener in de ggz gewerkt. Mooi beroep, maar hij mist het niet. Hij geniet van de rust, van de dagen zonder stress. Bovendien heeft hij nu meer tijd voor zijn dochter en dat komt de onderlinge verhouding zeer ten goede. Hij schetst de laatste jaren, waarin zijn dochter een paar psychoses doormaakte. “Ik wist niet hoeveel je als ouder moet verwerken. Noch hoe moeilijk dat is. En dat terwijl ik in mijn werk toch veel met familie deed en hen betrok bij de zorg. Maar ik heb echt een paar jaar nodig gehad om te ontdekken dat ik veel te veel van mijn dochter verwachtte. Of liever: de verkeerde dingen verwachtte. Te normerend was. Ik zat te vast in mijzelf en in mijn eigen ideeën over hoe het moest, en had te weinig oog voor haar, voor haar ervaringen en proces. Achteraf zie ik dat ik te weinig vertrouwen in haar had. Dat is heel confronterend om te ontdekken. Ik zag vooral de dingen die ze niet deed, de dingen die ìk belangrijk vond.”

Ik herken wat hij zegt. Het valt niet mee om een ander diens eigen keuzes te laten. Eigen fouten te gunnen. ‘Dignity of risk’ is niet alleen voor professionals, maar ook voor naasten een moeilijk thema. De man beaamt dat en vervolgt beschouwend: “Ik hield vast aan de pijn en vergat de hoop. Mijn focus lag op mijn eigen angst.”

Ik denk aan mijn eigen zoektocht. Vanmorgen nog, naar ‘mijn’ pleintje. Ik zag op elke hoek wat er niet was en ging voorbij aan de goede dingen die ik tegen kwam. En ik besluit dat ik dat niet meer wil. Ik sta op, geef de man bij het afscheid mijn stadskaart en loop met open geest naar de volgende hoek. Laat maar komen, die ervaringen!

0  reacties

0  reacties

Cookie-instellingen