Een opname in de ggz is niet niks. Het kan ontwrichtend zijn en een intense ervaring. Even kom je in een andere wereld terecht met andere regels en mensen. Naar huis gaan en de draad weer oppakken lijkt zo vanzelfsprekend. Maar wat als alles ineens zo anders is door nieuwe ervaringen of medicatie?
Je kan in een diep gat vallen. Niet alleen moet je de ervaring verwerken, maar vaak zijn er ook allerlei andere problemen die opgelost dienen te worden. Hoe zit het met de relaties, de financiën, de administratie? Hoe is het contact met de behandelaren, je familie, vrienden en andere naasten? Ook moet je verwerken dat is sommige gevallen de controle weg is gevallen die je had over jezelf. Misschien heb je wel dingen gezegd en gedaan waar je nu spijt van hebt en waar je toen geen controle over had. Ook krijg je te maken met zelfzorg. Dat was toch altijd zo vanzelfsprekend? Maar daar ligt echt de key bij een goed herstel. Jezelf op nummer 1 zetten en goed voor jezelf zorgen. Dat betekent dus voldoende slapen, gezond eten, voldoende beweging zoals wandelen en sporten, maar ook dierbaren zien en bellen. Verder gaat zingeving spelen. Is er iets wat het leven zin geeft en wat ook helpt bij de dagbesteding? Werk, een studie of vrijwilligerswerk. De overgang van een opname naar een thuissituatie kan heftig zijn. Voor mij hielpen de volgende dingen:
1. Ga naar de herstelgroep.
2. Heb regelmatig contact met je behandelaren en wees zo open en duidelijk mogelijk over wat je voelt en ervaart.
3. Slaap voldoende.
4. Eet gezond.
5. Beweeg voldoende. Ik ben gaan wandelen en hardlopen.
6. Maak dingen waar je mee zit bespreekbaar. Zo had ik last van suïcidale gedachten en heb dat besproken met mijn behandelaar.
7. Voer een hobby uit. Ik ging lezen (vooral C-boeken) en ging tekenen.
8. Spreek af met dierbaren.
9. Doe af en toe iets leuks. Ik ging naar de sauna met mijn vriend of een weekendje weg met mijn ouders.
0. Herstel de schade die mogelijk is ontstaan in de crisis. In mijn geval waren dat relaties, administratie en financiën.
11. Ga op zoek naar zingeving bijvoorbeeld dagbesteding of vrijwilligerswerk.
12. Hou hoop. Mogelijk zit je in een fase van rouw. Er is licht aan het einde van de tunnel.
13. Plan sociale activiteiten, maar hou ook veel ruimte in je agenda voor rust. Je bent aan het herstellen en het verwerken van ervaringen heeft tijd nodig.
14. Neem ook de tijd voor dingen. Herstel heeft tijd nodig en dit is dus ook een oefening in geduld. De factor tijd kan niet vaak genoeg genoemd worden.
15. Kijk of je deze ervaringen kan omzetten in iets positiefs bijvoorbeeld een boek, schilderij of muziekstuk.
Ik ben zelf twee maanden opgenomen geweest en ben nu 10 weken thuis en zie progressie, maar ook dat gaat met golfbewegingen. Het accepteren dat ik in een fase van rouw zit heeft mij geholpen de periode door te komen. De scherpste randjes zijn er nu bijna af en ik ervaar al momenten van geluk, maar dat is niet altijd zo geweest. Afgelopen weken heb ik ervaren als de meest pittige periode in mijn leven. Nu pas ik het monitoren van mijn stemming toe en probeer daaropin te spelen door de juist activiteit te doen bij de juiste stemming. Zo ga ik bij somberheid een rondje wandelen en zoek ik bij eenzaamheid contact met een dierbare. Het is een nieuwe levenskunst die ik ontwikkel.
Als laatste: Koester je dierbaren Er zijn mensen in mijn buurt gebleven toen ik echt heel diep zat. Ik ben deze mensen niet vergeten en koester hen nu. In het geval van psychose en manie kun je in zulke bizarre situaties komen dan je daar ook van moet herstellen. In mijn geval is het een besef dat ik in een diepe psychose ben gekomen en daarvoor ook langere tijd gefunctioneerd heb met een deken van psychose over me heen. Dit is een harde reality check. Ik sta nu stil bij dingen die ik in die fase deed waar ik nu niet meer achter sta. Dat doet best wel pijn. Mogelijk heeft de verandering van medicatie dit bij mij teweeggebracht. Daarom denk ik ook dat er extra aandacht moet zijn voor mensen die van medicatie wisselen. Het heeft enorm veel invloed op hoe je bewust zijn is en hoe je de realiteit beleeft. Dit kan een verschil van dag en nacht zijn. Ik heb alle processen gemonitord en gedocumenteerd met kunst. Dit was voor mij een manier om om te gaan met alle schommelingen en grenservaringen. Ik ben van plan om dit proces te laten verschijnen in een kunstboek en in een expositie.
Deze tekst en beelden zijn gemaakt door Myrrhe van Spronsen. Myrrhe van Spronsen studeerde in 2001 geneeskunde in Rotterdam. Daarnaast volgde zij twee research masters in Molecular Medicine en in Neuroscience. Vervolgens deed zij een promotieonderzoek in de neurobiologie en postdoconderzoek op Yale en UCL bij Nobel Laureate James Rothman. Haar proefschrift werd onderscheiden met de Neurofederatie Thesis Award. Al vanaf het begin van haar studies was Myrrhe geïnteresseerd in de psychiatrie en neurologie en startte de opleiding tot psychiater. Myrrhe studeerde vervolgens aan de Rietveld Academie. Ze schreef een boek over cocreatie in de ggz samen met Jim van Os, “We zijn God niet”. Momenteel verdeelt ze haar tijd tussen schrijven en beeldende kunst.