De tijd vliegt. Begin 2020 waren we ons nog nauwelijks bewust van een virus dat COVID-19 heet. Sindsdien is er veel gebeurd. In de wereld en in ons eigen leven. Onze wereld heeft stilgestaan en is tegelijkertijd onherroepelijk veranderd. 

Het beeld van de rivier, die immer stroomt maar nooit hetzelfde is, is een belangrijke gedachte van de filosoof Heraclitus. Panta Rhei betekent zoveel als alles stroomt, je kunt dus nooit tweemaal in dezelfde rivier stappen, aldus Plato. Ik vind dit een mooie en zeker ook troostrijke gedachte. Het beeld van de Maas komt daarbij bij mij op. Ik heb jarenlang aan de Maas in Maastricht gewoond en een bolder aan de kade was een vaste pleisterplaats. Soms stroomde de rivier rustig, andere keren ging het water flink te keer. We kennen allemaal de beelden van de overstromingen in Zuid-Limburg in de jaren negentig en zelfs vorig jaar nog. Woest stromend water dat alles op haar weg meevoerde, tot caravans aan toe. Buiten de oevers tredend, stukken land wegslaand en alles wat leeft bedekkend met slik, vuil en ander door de rivier meegevoerd spul, om daarna weer terug in de oude stroom te keren. Alsof er niets gebeurd was. 

Tenminste, zo lijkt dat. Op plaatsen waar de oevers overstroomd waren, steken voorzichtig planten en struikgewassen de kop op. Onzichtbaar eerst, maar na een tijd ziet een geoefend oog de zachte gloed van groen boven de aarde uitkomen, de groei van oude en nieuwe planten, het nestelen van vogels waar ze dit eerder niet deden. Vervolgens ziet zelfs een leek als ik wat het water bracht. Een nieuwe natuur, een nieuwe orde met oude en nieuwe bloei.

Ook ons leven in tijden van Corona past in dit beeld. Veel is verloren gegaan, veel komt niet meer als zodanig terug, maar overal zien we nieuwe initiatieven, nieuwe hoop opbloeien. De wereld lijkt hetzelfde maar is onherroepelijk veranderd. En zo zijn wij dat ook. Dat is voor mij het beeld van Herstel. Van de wereld, van mij en misschien ook van jou.

Dit is mijn laatste blog voor het NVP. Ook in mijn leven is met de komst van Corona veel veranderd, en dat betekent dat ik met pijn in mijn hart afscheid neem van Phrenos. Maar ik kijk met heel veel plezier terug op mijn betrokkenheid bij het NVP, op alle initiatieven die wij gezamenlijk hebben ontplooid. Dat maakt me blij en trots. Ik kijk ook met veel vertrouwen vooruit. Het NVP is een sterke en inspirerende club mensen. Geen organisatie of systeem, maar een groep mensen, hulpverleners, cliënten en naasten, die samen een visie en passie delen voor goede ondersteuning van mensen met vroege psychose. Dat stemt mij ontzettend hoopvol. Deze groep mensen werkt keer op keer aan nieuwe bloeiende oevers langs steeds naar zee stromend water. 

Dank voor alle fijne contacten en samenwerking. Het gaat jullie allen goed!