Mea Wuisman, orthopedagoge, zet zich als familie-ervaringsdeskundige in voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. Klik hier voor meer informatie over Mea.
Mensonwaardig.
Onverzorgde haren, een grauwe huid, te weinig kleding voor de tijd van het jaar. Hevig gesticulerend loopt hij, onverstaanbaar, in het niets te oreren. Passanten nemen afstand en kijken liever de andere kant op.
Deze onverzorgde, hevig gesticulerende, in zichzelf pratende man werd tot de Middeleeuwen gezien als een bezetene door de duivel. Hij betekende een bedreiging voor de mensheid en eindigde hoogstwaarschijnlijk op de brandstapel. Vanaf de Middeleeuwen werden allen die buiten de gangbare (dat wil zeggen, wenselijke) omgangsvormen vielen, als "krankzinnig" beoordeeld. Zij werden opgesloten in dolhuizen. Zij woonden daar hun verdere leven afgezonderd, hopelijk menswaardig.
Vanaf de tweede helft van de 18de eeuw worden verwarde mensen steeds meer als patiënten gezien. De geneeskunde gaat haar aandacht richten op het onderzoeken, behandelen en genezen van ziekten van de geest.
En nu, hoe gaat het nu anno 2021?
Hoe gaat het nu met de hevig gesticulerende, onverstaanbare, in het niets orerende man die de zorg succesvol weet te mijden?
Als een mensonwaardig wezen schuifelt hij over straat, zoekt zijn kostje uit de afvalemmers bijeen, slaapt onder de brug en verkeert in zichzelf. Er is sprake van een status quo. Niemand doet meer wat. Machteloos kijken we toe. Zijn “wilsbekwaamheid”, zijn zelfbeschikkingsrecht, zijn privacy en autonomie staan in hoog aanzien en staan stevig in de wet verankerd.
Hoe moeilijk het begrip menswaardigheid ook te bepalen is, een menswaardig bestaan blijkt ook nu nog niet voor iedereen weggelegd.
En dat doet veel familieleden pijn. Het zal je kind maar zijn!