Wanneer mensen in een peer-omgeving komen, dan is het delen van de ervaren ontwrichting zoals neergeslagen in een diagnose wat in eerste instantie verbindt. De ROZE OLIFANT, de in de diagnose omschreven aandoening die aanwezig is in de levens van mensen bij wie psychiatrische problematiek speelt. 

Vanuit de maatschappij wordt er veel gesproken over de psychiatrische patiënt, maar vaak niet met de mensen zelf. En als er wel met de mensen wordt gesproken dan gaat het alleen maar over het deel wat kwetsbaar is. Want zo’n ROZE OLIFANT is best groot. Dat maakt het voor de mensen moeilijk om die altijd aanwezige ROZE OLIFANT bespreekbaar te maken.                                                                               

En dan komen ze in een omgeving waar de ROZE OLIFANT niet wordt ervaren als anders zijn. De vrije ruimte waar de ROZE OLIFANT wel bespreekbaar is. Door te delen geven mensen betekenis aan hun ervaring, aan de ontwrichting. En mogen de emoties er zijn zonder oordeel en ontstaat er ruimte voor begrip en gezamenlijke ondersteuning. Het mogen delen is leidend, je kunt  zelfs zeggen helend.  

Naarmate mensen langer in een peer-omgeving verkeren, neemt de kans toe dat er een kanteling plaats gaat vinden. De diagnose krijgt een andere plek. Je ziet mensen (weer) hoop krijgen en leren van elkaars ervaringen. Ze ervaren groei van zelfvertrouwen (eigenwijsheid) en worden mondiger. Hun zelfbeeld verandert en ze zoeken steun in hun omgeving.

De peer-omgeving, de vrije ruimte is niet statisch, maar juist bewegelijk en ondersteunend aan het herstelproces.  Vrije ruimte  waar talenten en het verkennen van wat mogelijke is leidend zijn.  In die vrije ruimte kunnen cliënten zelf bepalen hoe zij hun herstelproces vormgeven.   

Bekjk de presentatie van Amna Haji tijdens de werkconferentie 11 maart 2019.