Vijftien jaar was ik toen ik op een avond met vrienden XTC zou proberen in combinatie met het roken van wiet. Deze combinatie zou hallucinaties opwekken, dat leek ons wel gaaf. Ik weet niet of ik het zelf eigenlijk ook wel zo gaaf vond, want al vanaf het begin was ik me ervan bewust dat ik misschien weer zulke rare dingen zou meemaken zoals soms gebeurde met glaasje draaien. Inmiddels was voor mij wel duidelijk dat er meer is tussen hemel en aarde.
Deze ervaring werd er inderdaad een die een diepe indruk zou achterlaten. Het werd een zeer beangstigende ervaring en er was ook niemand die mij op dat moment kon kalmeren. We waren nog jong en onbezonnen, wisten wij veel.
Gedurende de trip kwamen er enge, donkere, zwarte, demonachtige wezens die ik met klauwen over mijn huid voelde kruipen. Ik dacht ‘als ik ga slapen, ga ik dood’. Op een gegeven moment voelde ik zelfs een druk rond mijn nek alsof ik gewurgd werd. Een vriendin die er ook bij was zei nog tegen mij ‘Ik zie ze ook’.
Zonder dat ik had geslapen brak de volgende dag aan, maar het zou nooit meer hetzelfde zijn. De angsten die ik tijdens de trip had gehad bleven ook nadat de middelen waren uitgewerkt. Ik was in de greep van angst en ik durfde letterlijk NIETS meer alleen te doen. Er had zich een overtuiging in mij genesteld dat deze wezens mij dood wilde maken. Slapen is bijvoorbeeld de vier jaar daarna nauwelijks gelukt waardoor een depressie volgde. Maar simpele dingen zoals naar de wc gaan, douchen, koken, fietsen, waren een uitdaging geworden door de angst.
Samen met mijn moeder gingen we hulp zoeken in de alternatieve gezondheidszorg. Zoals een magnetiseur en diverse paranormaal therapeuten. Dit heeft veel betekend voor mij om een wereldbeeld te ontwikkelen waarin ik met mijn ervaringen beter paste. Dat het bijvoorbeeld mogelijk is dat overledenen contact maken, dat mijn ervaringen verklaarbaar zijn. Later ging ik yoga doen wat hielp om liefdevol te verbinden met mijn lichaam, dit heeft me veel ontspanning en vertrouwen gegeven om mijn eigen unieke pad te blijven bewandelen. En onlangs heb ik een studie clownerie (vorm van dramatherapie) afgerond die mij blijvend van mijn depressie heeft verlost!
Ergens in mij geloof ik nog steeds dat wat er gebeurd is echt was. Dat deze wezens werkelijk bestaan en onze levenskracht leegzuigen. Ik heb er nooit eerder over gesproken uit angst om gediagnosticeerd te worden als psychotisch, zeker met mijn psychosegevoeligheid! Maar met mijn kennis van nu durf ik er wel over te spreken. Ik heb technieken geleerd om je energiesysteem schoon te houden waardoor je energie of levenskracht niet weg lekt.