Mea Wuisman, orthopedagoge, zet zich als familie-ervaringsdeskundige in voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. Klik hier voor meer informatie over Mea.

Hij weet één oplossing: “Laat me naar huis gaan en ik ga meewerken….”  Thuis toont hij enige bereidheid, die echter van korte duur is. Want… hoe eng is het om die boze wereld in te stappen, hoe beangstigend is het om je eigen boontjes te doppen. Systematisch ontwijkt hij de hulpverlening door naar zijn eigen kamer te ontsnappen en niemand toe te laten.

Zijn ouders daarentegen zoeken wel steun bij de hulpverlening. Zij hebben gedurende een jaar regelmatig gesprekken, waarin ze hulp vragen en hun machteloosheid uiten. Maar … “Het schiet niet op”, zeggen zij, “er verandert niets.”  De ouders voelen zich niet gehoord. Ze krijgen zelfs het gevoel zelf de schuld van alles te zijn. Zij hebben hun zoon immers weer in huis genomen, tegen het advies van de hulpverlening in!

Inmiddels wordt de zoon steeds psychotischer. Weer alarmeren de ouders de politie. Ze voelen zich niet meer veilig in hun eigen huis. Ze ontvluchten zelfs hun huis en wijken uit naar familie. De politie begrijpt het niet: er is een voorwaardelijke rechterlijke machtiging, de patiënt is gevaarlijk en toch wordt er door de crisisdienst niet ingegrepen.

Het lijkt wel een patstelling tussen de ouders en de zorginstelling. Muurvast zit het, ieder wachtend op een actie van de ander! De zorginstelling wacht op de ouders, dat zij hun zoon op straat zetten. Alleen dan ziet de hulpverlening kansen, alleen dan gaat de zoon hopelijk meewerken. De ouders wachten op een nieuwe gedwongen opname. Zij wachten op behandeling. Zij weten het niet meer, zij kunnen niet meer. Wanhoop beheerst de ouders: “Onze zoon is ernstig ziek. Je zet toch niet je zieke kind op straat, ook al zijn we soms heel bang!“  

Waar wordt op gewacht?

Op weer een nieuwe bedreiging van de ouders door hun zoon? Want hij kan boos, heel boos worden. Hoewel, niet hijzelf wordt boos, zijn stemmen worden boos!