Mea Wuisman, orthopedagoge, zet zich als familie-ervaringsdeskundige in voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. Klik hiervoor meer informatie over Mea.

Het ondersteunen van familie en betrokkenen is mijn wens. Ooit was ik ook ten einde raad, had ik hele discussies en vroeg ik me af tot hoever ik moest gaan. Wat moest ik wel en wat moest ik niet accepteren? Moest ik wel of niet tegen zijn zin ingaan? Wat moest ik doen? Want verliezen wilde ik hem in geen geval!

Het bewaken van je eigen grenzen en het accepteren van de grenzen van de ander is een vaak terugkerend thema tijdens lotgenotengroepen, psycho-educatiecursussen en individuele gesprekken met naasten. Maar hoe doe je dat, grenzen bewaken?

Inderdaad, begin met ‘ik’ en benoem wat je aan gedrag bij de ander waarneemt en wat het gedrag met je doet. Het lijkt een fluitje van een cent en internet staat er vol van.

Tot ik zelf aan de bak moest! Ik nam gedrag waar wat me niet aanstond. Het was zelfs gedrag dat me zorgen baarde. En ik weet dat het woordje zorgen als een rode lap werkt. Daar mag ik het dus niet over hebben, dat zal verkeerd uitpakken, dat zal verwijdering geven, minder vertrouwen wekken….

Hoe kaart ik het dan aan? Móet ik het wel aankaarten? Kan ik het niet gewoon verzwijgen, voorbij laten gaan? Nee, dat voelt niet goed. Mijn lichamelijke spanning neemt toe. Allerlei nare emoties komen op. De gedachten gaan niet meer uit mijn hoofd. Ik móet het aankaarten. En als hij boos wordt, geïrriteerd, wegloopt? Wat dan?

Ik neem een besluit. Op de drempel neig ik nog tot omdraaien. Maar nee, het moet, het is beter zo: ik loop naar binnen en begin met onzekere stem “Ik zie….”. “Ik zou het heel vervelend, verdrietig vinden als we zo, met geheimen, naast elkaar verder zouden moeten”.

Het lijkt een fluitje van een cent tot je zelf de spanning voelt, de emoties merkt en de twijfels ervaart.

Je grenzen bewaken en je grenzen stellen is meer dan theorie, geplukt van internet.