Mea Wuisman: Het nut van lotgenotencontact

31-07-2018 1105 keer bekeken 0 reacties

Mea Wuisman, orthopedagoge, zet zich als familie-ervaringsdeskundige in voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. Klik hier voor meer informatie over Mea.

“Wat een blijdschap, ik was onverwachts zwanger”, vertelt een moeder mij. “Het was weliswaar pas op late leeftijd, maar toch. Een gelukkig gezinnetje werden we, samen muziek maken, samen reizen”.

Maar dat wil ze me eigenlijk niet vertellen.

Haar man overlijdt, haar zoon wordt psychotisch en van het gelukkige gezinnetje is weinig meer over. Voor de eerste keer een psychose roept veel verwarring, verdriet en vragen op. Maar na twee maanden ontslag uit de psychiatrische instelling lijkt er weer ruimte voor blijdschap en opluchting.  Ontslag betekent immers: genezen. De medicatie is gevonden, het kind is weer (enigszins) de oude!

“Nu nog een baan! Maar… waarom helpen ze niet bij het zoeken van werk?”, zucht moeder wanhopig. “Hij wil werken, hij wil gewoon een baan. Hij moét zelfs werken, anders heeft hij geen inkomen. Hij wil niet van mij afhankelijk zijn. Hij ziet dat als in het krijt staan."

En voor de bijstand komt hij niet in aanmerking. Hij heeft een eigen huis, gekocht dankzij een schenking van zijn ouders.

Lotgenotencontact kan dan nuttig zijn. Andere ouders vertellen. Over hun ervaringen, dat zij aanvankelijk ook haast hadden. Ook hún kinderen hebben geen werk en als ze wel werk hebben, dan zeker geen volledige baan!

Andere ouders vertellen dat ook zij hoopten op genezing. Maar zij leerden het concept genezing los te laten en psychosegevoeligheid te accepteren als iets dat hoogstwaarschijnlijk blijft. Het concept herstel daarentegen opent mogelijkheden voor hun kind en voor henzelf. Met  kleine stapjes vooruit. Met veel geduld. Het gaat om betekenisvolle doelen verwezenlijken en zo een zinvol bestaan opbouwen.

Dat geeft hén weer ruimte voor blijdschap en opluchting.

0  reacties

0  reacties

Cookie-instellingen