Mea Wuisman, orthopedagoge, zet zich als familie-ervaringsdeskundige in voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. Klik hier voor meer informatie over Mea.

In haar vorige blog (klik hier) beschreef Mea Wuisman de situatie van ouders, die met de handen in het haar zaten omdat hun zoon vond dat hij geen hulp nodig had. In onderstaand blog gaat zij hier op verder.

Ook wij maakten mee hoe moeilijk het was onze zoon in zorg te krijgen: zijn huisarts begreep onze zorgen niet en de psychiater miste de ernst van de situatie. Het werd zo ernstig dat onze zoon ging zwerven. Kwijt waren we hem!

En, als beide ouders werkzaam zijn in de medische wereld, LIJKT het een voordeel te weten hoe de medische wereld in elkaar zit, lijkt het een voordeel te weten welke taal, welk vakjargon je moet gebruiken. Ja, dat te weten lijkt te helpen…

Maar nee! We zaten ineens aan de andere kant van de tafel. Te vaak, helaas, was er geen ruimte voor onze emoties en voor ons verhaal. Wij waren immers niet de patiënt.

En ik, ik was maar een moeder. Een moeder die ineens haar kind niet meer begreep, geen contact kreeg, hem kwijt raakte. Een moeder die zich afvroeg of ze iets belangrijks gemist had of misschien ergens gefaald had. Ik was maar een moeder die in de war was van zijn psychische verwarring, in de war over een toekomst die geheel instortte.

Je kunt nog zo goed weten welke kanalen je moet aanboren... We zaten aan de andere kant van de tafel en dan blijkt pas hoe groot de afstand tussen hulpverlener en cliënt kan zijn.

Kwijt waren we hem! Dus we moesten zelf aan de slag. We stelden zelf een heteroanamnese samen, opdat een psychiater, spv-er of zelfs een rechter in één oogopslag kon zien wat er zich had afgespeeld. In één oogopslag kon zien welke maatregel nodig was.

En dit verslag heeft inderdaad op de dag dat we hem terugvonden bij de spv-er van een crisisdienst , bij de onafhankelijk psychiater en bij de rechter zijn vruchten afgeworpen. Het werd een in bewaring stelling met vervolgens een gedwongen opname, hetgeen het begin was van een geweldig herstel.

Déze ervaring leerde ons andere ouders, partners, broers en zussen en kinderen-van te helpen ook (weer) aansluiting te krijgen bij de zorg en inzicht in de eigen situatie.