Mea Wuisman, orthopedagoge, zet zich als familie-ervaringsdeskundige in voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. Klik hier voor meer informatie over Mea.

Ik weet nog hoe moeilijk ik het vond om de belangenvereniging Ypsilon te bellen. Om te moeten erkennen dat je het niet meer weet en dat het blijkbaar zo ernstig is dat je een familievereniging voor mensen met een psychotische kwetsbaarheid nodig hebt.  Schizofrenie heette het toen nog!  En eigenlijk wilde ik er niet aan. Ik kon het woord niet over mijn lippen krijgen!

Nu belt een moeder mij, doorverwezen door het landelijk bureau van Ypsilon. Ik voel haar aarzeling, haar schroom te moeten erkennen dat ze het niet meer weet, dat ze hulp nodig heeft. Ze vertelt  over haar zoon:  hij komt niet meer van zijn kamer, eet bijna niet, valt ernstig af, doucht niet en heeft alle ramen, deuren en stopcontacten afgeplakt. “Zijn gedrag is zo vreemd”, verzucht ze.

Ze was al twee keer bij de huisarts geweest. Die kon alleen maar concluderen dat hij zelf om hulp moest komen.

Dat hij zelf moest komen?? Al weer een déjà-vu: ook wij maakten dit mee. Ook onze zoon moest zelf om hulp komen vragen. Dat moesten we hem vertellen.

Dat hem vertellen??  De angst slaat je om het hart…. Je ziet het al voor je gebeuren. Óf je wordt de deur uitgezet en je hoeft er nooit meer in te komen ófwel de ziekte, de bezorgdheid wordt volledig ontkend.

Maar hoe krijg je iemand naar een huisarts als die ‘niet ziek’ is? De huisarts kon niets doen. Hij kon wel een keer thuis komen om zelf eens met hem te praten. Hetgeen hij inderdaad deed. Maar… de zoon had geen hulp nodig: “Helaas mevrouw, het is ernstig maar ik kan niets voor u doen.”

Gelukkig heeft deze moeder de stoute schoenen aangetrokken en Ypsilon gebeld. Gelukkig weten wij wel wat mogelijk is als een familielid de 18 gepasseerd is en geen ziekte-inzicht (meer) heeft! Gelukkig is nu met ggz-zorg gestart!

In mijn volgende blog zal ik daar nader op ingaan.