Oei, ik groei.

U kent het boek van dr. Frans Plooij en dr. Hetty van de Rijt misschien nog wel. Ik kreeg het als kraamcadeau bij de geboorte van mijn oudste dochter – inmiddels bijna 14 jaar geleden. Het boek bood mij houvast op de dagen dat ik niet meer wist wat te doen met een huilende baby op de arm.

De theorie van Oei, ik groei beschrijft hoe de mentale vermogens van baby’s zich in sprongen ontwikkelen. Dergelijke sprongen gebeuren in 2 stappen:

1. De lastige periode: hierin is een kind huileriger, hangerig en humeuriger dan normaal. De vooruitgang kan stilstaan of zelfs achteruitgang worden.

2. Een periode van nieuwe dingen ontdekken of oude dingen anders doen.

De laatste weken moet ik er vaak aan denken. 5 jaar geleden inmiddels ben ik samen met mijn compagnon Sylvia gestart met Twomorrow. Met de ambitie om meer mensen met een psychische kwetsbaarheid naar een betaalde baan te begeleiden. Vanuit de eigenwijsheid dat we dat beter kunnen dan de gevestigde partijen. En met de naïviteit van een startende ondernemer.

Van een afstand ziet het ondernemerschap er misschien geweldig uit. En dat is gelukkig vaak ook zo. Maar de stress, de eenzaamheid en het harde werken zijn de prijs die betaald moet worden. Dat zijn de lastige periodes. De nachten als ik ga slapen en de (mentale) pijn voel van het groeien als ondernemer. En wat ben ik dan blij als het weer dag is en ik mijn groeipijn kan delen met mijn compagnon.

Op dit moment staan we op de vooravond van een nieuwe groeispurt. Ik kijk er naar uit. En ik vrees het ook. Toch is het heel simpel. Wij, Sylvia en ik, moeten er doorheen. De pijn is een teken dat we groeien naar de volwassen onderneming/ondernemer die we 5 jaar geleden voor ogen hadden. Zodat we voor nog veel meer mensen met een psychische kwetsbaarheid impact kunnen maken op de arbeidsmarkt. En op herstel van hun gezondheid. Dus geven we gas, blijven we op de tenen lopen en blijven we groeien!

Hoe verdraag jij eigenlijk jouw groeipijn?