Wim Veling: Max wint als het regent

Joyce Huls 10-10-2018 1929 keer bekeken 0 reacties

Wim Veling is psychiater en hoogleraar psychiatrie bij het Vroege Interventie Psychose team van Universitair Centrum Psychiatrie, UMC Groningen. Hij was tot juni 2018 voorzitter van Netwerk Vroege Psychose. 

In het weekend kijk ik altijd met een schuin oog hoe Max Verstappen het doet in de Formule 1. Onze nationale trots. Maar eigenlijk is er niks aan. Formule 1 races zijn extreem saai. De meeste coureurs hebben zo’n zwakke motor in de auto dat ze net zo goed niet kunnen starten. De zes die wel serieus kunnen meedoen finishen meestal in dezelfde volgorde als ze gestart zijn. Tenzij één van hen voor straf achteraan moet beginnen omdat hij te vaak een nieuw onderdeel in de auto heeft gestopt. Dan is het even leuk, want dan kan hij de zwakke broeders allemaal lekker inhalen, tot hij uiteindelijk weer op zijn gewone plaats rijdt. Vreemde sport. Het is ook leuk als er iets mis gaat bij de start. Iedereen wil tegelijk de eerste bocht door, en dat kan niet, dus daar botsen ze dan tegen elkaar aan. De race wordt direct weer stil gelegd, de meest beschadigde auto’s worden weggesleept, en ze beginnen weer opnieuw. Bizarre sport.

Terwijl Max zijn rondjes reed bedacht ik ineens dat Formule 1 lijkt op Vroege Interventie Psychose. En dat is helemaal niet saai! Het is topsport, met veel risico’s. De start is bij vroege psychose ook van het grootste belang. Als het daar niet goed gaat kom je achterop en is het veel moeilijker om op gang te komen, en in het ergste geval crash je. Ook zijn de motoren in de auto’s bij psychose oneerlijk verdeeld. Sommige mensen hebben zoveel pech dat hun auto te zwaar is en hun motor weinig vermogen lijkt te hebben. Trauma’s meegemaakt, erfelijk belast, geen steun van hun omgeving, kansloos vanaf de start, zou je denken. Maar dan begint de race. Ik sta met mijn team in de pitstop straat, en we proberen met z’n allen de banden zo goed mogelijk te wisselen als er iemand bij ons binnen rijdt. De deelnemers rijden hun eigen race, zoeken de voor hen ideale lijn op het parcours. Sommigen racen in één streep naar de finish, anderen rijden soms maar half op het asfalt, proberen in te halen, raken soms de vangrail, of worden gedubbeld. Verschillende coureurs slaan de pitstop over en rijden op versleten banden. Maar iedereen is op weg. Ik kijk in bewondering en word vaak verrast. Je kunt niemands race van tevoren uittekenen. De rit is vaak heroïsch. En de uitslag is altijd spannend, want het gaat er niet om wie het eerste bij de finish is.

Soms wint Max de race. Hij bloeit op als de omstandigheden tegen zitten. Als het regent. Als er veel bochten in het circuit zijn. Dan wordt er het uiterste gevraagd van de coureur en moet je het niet hebben van bruut vermogen. En dan is Max een VIP.

0  reacties

0  reacties

Cookie-instellingen