Iemand heeft tegen me gelogen vandaag en dat voelt niet goed.

Het brengt herinneringen terug van mijn eerste opname in de kliniek. Ik kreeg te horen dat ik niet zo emotioneel moest zijn en moest stoppen met dat huilen. Ik vond dat lastig om te horen want mijn verdriet was echt en puur. Ik huilde om mezelf en hoe eenzaam en achtergelaten ik me voelde door alles en iedereen. Maar de begeleiding vroeg me te stoppen, anders kon ik niet deelnemen aan de activiteiten. Het drong niet tot me door en het verdriet bleef, dat was de waarheid. De leugen dat ik het weg moest slikken en me moest aanpassen voelde niet goed. Natuurlijk weet ik dat mijn emoties en hoe ik toen was, uitvergroot leek. Maar ik kon mezelf niet zijn. Ik mocht geen verdriet hebben, zelfs niet op een gesloten afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis.

Door medicatie en de structuur en het schema dat de afdeling gaf, leerde ik mijn persoon en wie ik was meer en meer aan te passen. Later huilde ik niet meer om mezelf maar meestal op een begrafenis of om het verdriet van een ander. Ook lach ik niet meer zo vaak uitbundig. Ik ben bang beticht te worden van ontremming of te druk te zijn. Het is ook vreemd een diagnose te hebben die bestaat uit een stemmingsstoornis en psychose. Dit neem je heel je verdere leven mee. Wanneer ik me voorstel aan nieuwe mensen kunnen ze zich niet voorstellen dat ik een psychiatrisch verleden heb gehad. “Je bent zo normaal en ik zie niks aan je”, zeggen ze dan. Als ik dan terugkijk op mijn leven ben ik een kameleon nummer één. Ik ben me altijd zo bewust geweest hoe ik overkom of wat ik wel of niet kan zeggen of doen in bepaalde situaties. Dat is mijn tweede aard geworden en ik ben er succesvol door geworden. Vandaag denk ik dat ik tegen mezelf heb gelogen daardoor om mijn emoties voor de zoveelste keer weg te stoppen. Omdat ik heb geleerd dat het zo hoort. Ik bescherm mezelf maar ik wil ook vanuit de binnenkant leven. Wat zou ik graag huilen en lachen tegelijk want dat is het om echt mens te zijn. Zonder te liegen mijn waarheid juist te leven. Leven vanuit de binnenkant want zo hoort het eigenlijk volgens mij.