In een Amerikaanse literatuurreview werd onderzoek geanalyseerd naar de ervaringen en de behoeftes van de naasten van een persoon met EPE. Zij zelf kunnen verdriet, schuld en angst in die periode ervaren en hun eigen leven kan een terugslag krijgen die gevolgen heeft voor hun mentale en lichamelijke gezondheid.

De naasten hebben in de eerste plaats behoefte aan informatie over de stoornis (psycho-educatie), maar willen ook meer betrokken worden bij de behandeling. Uit onderzoek blijkt dat als het gehele gezin bij de behandeling betrokken wordt er minder terugval is. Vooral families die minder goed voorbereid zijn om met de psychose om te gaan (minder zelfvertrouwen, ontwijkende copingstijl, gericht op controle en slechte communicatie) kunnen veel hebben aan op hen gerichte (groeps)interventies, zoals psycho-educatie, het aanleren van probleemoplossende strategieën, ontmoeting van gelijken in onderlinge steungroepen en contact onderhouden met de hulpverleners.

De ervaren last, depressieve symptomen en gevoelens van schaamte en isolement blijken af te nemen als er veel contact is met de hulpverlening en met andere naasten van personen met een EPE. Veel variabelen bepalen of een interventie succes heeft of niet, zoals onder andere de leiderschapskwaliteiten van de leider van de groepsinterventies.

Lees hier de samenvatting.

Dillinger RL, Kersun JM. (2019). Caring for caregivers: Understanding and meeting their needs in coping with first episode psychosis. Early Interv Psychiatry. 2019 Aug 27.