Ze heeft enorme vochtophopingen in haar benen en voeten. Haar smetvrees is zo uit de hand gelopen dat ze van haar weekgeld alleen nog maar schoonmaakmiddelen koopt. Ondervoeding, tekorten aan allerlei vitamines, ernstige bloedarmoede en oedeem zijn een feit. Ze ging hiervoor naar de huisarts en hij stelde de ondervoeding vast.

Thuiszorg wordt geregeld. Zij willen haar benen verzorgen en vitamine-injecties toedienen. Maar de thuiszorg komt niet meer binnen. De eerste verzorgster zette zo maar haar tas op de smetteloze  vloer! De tweede verzorgster heeft ze gewoon buiten laten staan.

Inmiddels loopt het vocht uit haar benen, omdat de huid kapot is. Het is nu al meer dan een week niet verzorgd. Haar benen zou ze hoog moeten houden maar ze legt ze niet op de bank. Haar bank is schoon en moet kraakhelder blijven. Boodschappen doet ze niet. Haar schoenen zouden vies kunnen worden… Overigens haar schoenen aantrekken zal niet gaan. Misschien lukt het beter met slippers. Maar ook het lopen zal pijnlijk zijn.

Een broer van haar mailt me ten einde raad:

“Gisteren heb ik zelf haar huisarts gebeld. Zonder medeweten en dus zonder toestemming van mijn zus. Hij mocht mij niet al te veel vertellen. Dat wist ik. Ik heb wel zelf kunnen zeggen, dat we ons ernstig zorgen maken. Hij begrijpt de situatie goed, zegt hij, maar kan ook niet veel. Op een gegeven moment in het gesprek zei hij, dat hij verwacht dat we haar ooit dood gaan vinden, in haar kamer, vanwege haar vakkundige zelfverwaarlozing…”

Hij kan niet veel!? 

Help! Tot hoever moet iemand gaan?

Wanneer is er sprake van een gevaar voor zichzelf?

Wat vindt u hiervan?