Gastblogger Kars Wuisman is ervaringsdeskundige bij Zuyderland GGZ te Sittard en is acht jaar na zijn laatste psychose hersteld.

Acht jaar gelden heb ik mijn laatste psychose gehad. Sinds die tijd ben ik in herstel en heb de verschillende fases van herstel aan me voorbij zien gaan en doorleefd, tot vandaag. Het doorleven en zien zal niet stoppen maar vandaag heb ik een ontmoeting met mezelf. Een terugblik op het verleden. Ben ik nog steeds in herstel, vraag ik me af.

Mijn psychose zien als ziekte waarvan ik moet herstellen, staat me steeds meer tegen. Wat gebeurde er eigenlijk tijdens mijn ontregelingen? Was ik wel zo ziek als men dacht? Tja kwetsbaar ben ik en blijf ik, maar ziek zijn, dat is toch eigenlijk niet goed verwoord.

Bij mijn ontregelingen ging ik mijn eigen gedachtegangen zien als de waarheid, zelfs als deze buiten de ‘realiteit’ van het leven bestond. Ik ging met andere woorden een andere realiteit in, een nieuwe beleving. Hoe uniek is dat? Kennelijk is de waarheid een rekbaar begrip. Die waarheid was anders maar zeker niet ziek. Ik gedroeg me en dacht vreemd en kon niet aansluiten bij de rest van de maatschappij.

Wat er gebeurde was dat mijn remming oploste en dat het filter over mijn psyche ophield te bestaan. Ongeremdheid zorgde ervoor dat ik losser in mezelf kwam te zitten waarbij de normen van de maatschappij die ik me had toegeëigend, vervlogen. Dit proces bracht me een stuk dichterbij bij wie ik in mijn gevoel was. Ik was onbevangen als een onbezorgd kind die een spannende ontdekking doet, namelijk nieuwsgierig zijn naar die nieuwe beleving.

Het zonder filtersysteem stellen, maakte het me mogelijk buiten de box te denken. Ik creëerde een eigen belevingswereld die vanuit aardse elementen een nieuw verhaal werd. Wie was ik in dit nieuwe verhaal als nieuwgeborene? Wat doe je als je onbevangen bent en een andere wereld in stapt? Het werd een geestelijke reis met over het algemeen mooie belevingen. Ik ging op onderzoek uit en liet de wereld om me heen voor wat het was.

Door mijn eigen bril kijkend leerde ik een deel van mezelf kennen, dat ik in ‘normale’ doen nooit over mezelf ontdekt zou kunnen hebben. Ik had complot, spirituele en kosmische belevingen waarin ik me staande moest houden. Ik interpreteerde de context om me heen door alles zelf in te vullen, waardoor een gevoel van telepathisch vermogen ontstond. Ik stond echt los van de wereld en verloor mijn oude ik.

Mijn nieuwe ik onderging een metamorfose. Ik wilde niet meer onder het juk van de maatschappelijke normen verder leven. Zo ben ik de wereld anders gaan zien. Het nieuws kreeg een andere betekenis waarin ik de mens met zijn zogenaamde intelligentie als beesten ging zien. Omdat de sociale cohesie tussen de mensheid in mijn beleving uitgelicht werd, zag ik wat we werkelijk waren: beestachtig.

Dit inzicht bracht me in een proces van acht jaar op mijn plek. Ook ik ben mens en het beestachtige zit ook in mij. Het maakte dat ik achteraan in de figuurlijke rij van het leven ben gaan staan en daar mezelf heb ontmoet. Mijn beestachtigheid wil ik onder ogen zien, maar niet de kans geven dat het zich uit.

Door mijn beestachtigheid te zien kan ik andere keuzes maken. Ik leef nu een leven vanuit compassie voor mezelf en daarmee ook voor anderen. Mijn mooie eigenschappen kunnen daardoor naar boven komen zonder dat mijn beestachtigheid roet in het eten gooit. Juist mijn andere waarheid heeft me het cadeau gegeven ‘balans te vinden’ tussen waar het ontstaan van magie in het leven er kan zijn en waar magie omslaat in afbraak van hetgeen mooi is.

Dit is een groot cadeau. Ik kan dat nu niet meer zien als een periode van ziekte, maar als een persoonlijke reis die in samenspel met mijn omgeving een veilige haven heeft gevonden, zoals je ook samen een onbevangen kind veilig in de maatschappij laat landen. Nee ik ben niet meer in herstel van een ziekteperiode. Ik ben gegroeid. Gegroeid tot een tevreden mens.