Dorothé van Slooten: Eerbetoon aan mensen die niet zelfstandig kunnen wonen

Joyce Huls 26-06-2018 1339 keer bekeken 0 reacties

Dorothé van Slooten is gezondheidswetenschapper en als senior stafmedewerker Vroege Psychose en Innovatie verbonden aan Kenniscentrum Phrenos. Zij is tevens ondersteuner van het Netwerk Vroege Psychose. Klik hier voor meer informatie over Dorothé.

In een oude metaalfabriek zit ik te midden van afbladderende verf, kale muren en oude installaties te luisteren naar de verhalen van twee auteurs over bewoners van een GGz instelling ergens in Nederland. Koos Neuvel en Caroline de Pater hebben twee jaar lang hun ogen en oren open gezet voor de beelden en verhalen van mensen die voor langere tijd in de GGz opgenomen waren. Het heeft een prachtig boek opgeleverd: 't Is hier een gekkenhuis; De ommezwaai in de geestelijke gezondheidszorg. De entourage van de oude metaalfabriek past wonderlijk goed bij het thema ambulantisering. Een sfeer zoals Wim Veling al in zijn blog over de Manicomio’s beschreef: verlaten gebouwen, in staat van verval…

Ik ben altijd een fervent voorstander van ambulantisering en het voorkomen van opname geweest. Kies liever voor extra hulp in de eigen omgeving en zorg daarbij voor een breed palet aan alternatieve ondersteuningsvormen. Maar helaas blijft het een feit, aldus Neuvel en De Pater, dat het zo’n 20.000 mensen niet lukt om zelfstandig te wonen. Naar die mensen zijn ze op zoek gegaan. Hun boek is het verslag van deze reis. Het is een road movie waarin de ervaringen onderweg naar persoonlijke ontwikkeling en verdieping leiden. Van de auteurs, maar vaak ook van de mensen die zij ontmoeten.

Ik heb vele jaren op het terrein van een groot psychiatrisch ziekenhuis gewerkt. Door het raam van mijn kantoor zag ik de dagelijkse loop van velen naar de hoofdingang. Ik ben van dat uitzicht gaan houden en als ik eerlijk ben: ik heb er af en toe nog heimwee naar. Het waren zo veel verschillende mensen met even zoveel verhalen, houdingen, maar zeker ook sferen die aan mij voorbij trokken, dat de noodzaak van goede zorg gebaseerd op een goede visie elke dag onontkoombaar was.  

Piet was één van de mensen die ik dagelijks langs zag lopen. Regelmatig kwam hij op het stoeltje tegenover mijn kantoor zitten, dronk een kop koffie en mompelde onverstaanbare dingen. Tot ik de moeite nam om naar hem toe te gaan en een praatje te maken. Dan kwamen de verhalen, waarin heden en verleden, waan en werkelijkheid moeiteloos in elkaar overliepen. Ik stak regelmatig die gang over. Het bracht mij naar een andere dimensie, waarin de wereld verlaten en in staat van verval was. Terugkomen was voor Piet geen mogelijkheid meer, maar ik kon wel die stap naar hem zetten.

Sinds drie jaar werk ik bij Kenniscentrum Phrenos, maar ik heb nog vaak aan Piet gedacht. In die oude metaalfabriek stond hij mij weer glashelder voor de geest. Inmiddels is hij overleden, heb ik begrepen. Hij was oud. Hij had veel meegemaakt.

Als ik het boek van Neuvel en De Pater lees, denk ik aan Piet en zie hem en zijn vele lotgenoten de loop door de psychiatrie maken. En ik ben blij met de aandacht en het eerbetoon voor deze indrukwekkende mensen. Dag Piet, het ga je goed!

0  reacties

0  reacties

Cookie-instellingen