Dorothé van Slooten: Over psychose, vertrouwen en nabij blijven

10-04-2018 1653 keer bekeken 0 reacties

Dorothé van Slooten is gezondheidswetenschapper en als senior stafmedewerker Vroege Psychose en Innovatie verbonden aan Kenniscentrum Phrenos. Zij is tevens ondersteuner van het Netwerk Vroege Psychose. Klik hier voor meer informatie over Dorothé.

Twee weken geleden lag ik in de stoel van de tandarts. Aardige man, brede belangstelling, geeft goede uitleg van zijn acties en komt nog kundig over ook. Ik ken hem nog niet zo lang, maar de afgelopen anderhalf jaar maakte hij een prima indruk op mij. Kort en krachtig, dat wel. Op mijn gebit was niets aan te merken, zei hij elke keer na een kwartier. Dus bleef de kennismaking oppervlakkig. En eenzijdig natuurlijk, want in zo’n stoel is mijn eigen gespreksstof vrij beperkt.

Dit keer verliep onze afspraak wat anders. Ten eerste had ik nu een hele lange afspraak (blijkbaar was mijn gebit minder vlekkeloos dan hij mij had doen geloven) en ten tweede was het onnoemelijk druk in de praktijk. De boor- en ieieie-geluiden kwamen van alle kanten. Ik ben niet angstig, maar ik ken prettiger geluiden.

De assistente was elders bezig, dus er was even tijd om een minder eenzijdig gesprek te voeren. Hij vroeg wat ik beroepsmatig deed en ik vertelde hem over het Netwerk Vroege Psychose. Hij knikte en was zichtbaar geïnteresseerd. Toen hij later aan de wortelkanaalbehandeling begon, vertelde hij over hoe hij mensen die in lastige situaties terecht gekomen waren, werkervaring in zijn praktijk bood. Dat beaamde de inmiddels gearriveerde assistente volmondig. Zij was ook zo begonnen.

Tussen de bedrijven door maakte ik de bekende “Uhuh” en “Ahh” geluiden, maar toen tijdens een pauze vulmateriaal gemaakt werd, kon ik hem naar de achtergrond van zijn betrokkenheid vragen. Gedurende de resterende anderhalf uur hoorde ik het verhaal van zijn partner die op jonge leeftijd, na de geboorte van hun eerste kind, een psychose had gehad. In de loop der jaren waren er meer gevolgd. Zowel kinderen als psychoses.

Wat mij daar in die tandartsstoel overkwam, was bijzonder. Ik hoorde een aangrijpend verhaal over hoe twee mensen samen leren omgaan met psychose. Of, zoals hij zelf zei: “Het is eigenlijk een verhaal over hoe onze liefde de problemen van psychose overwon. Makkelijk was dat namelijk niet. Maar ons geluk was dat we elkaar en onze liefde blindelings vertrouwden. Dat, en het feit dat we bleven praten, heeft ons steeds gered. Nu is het al weer zes jaar geleden dat ze een psychose heeft gehad. Onze kinderen zijn bijna volwassen. En ja, ik geloof steeds meer in mensen.”

Wat hij vertelde sluit enorm aan bij mijn eigen ervaring, zowel in mijn werk- als privéleven. Blijven praten, elkaars perspectief respecteren, samen zoeken naar oplossingen, je eigen angst overwinnen (misschien nog wel het moeilijkste aspect), nabijheid blijven zoeken en vragen stellen zonder bij voorbaat al het antwoord in te vullen. Ach, we weten allemaal hoe moeilijk dat is. Wat het ons soms kost om dat te leren. Maar het kan. Het is de moeite waard!

Na twee uur in de tandartsstoel was ik een hersteld wortelkanaal en (bij wijze van verrassing) beugel rijker. En toch fietste ik blij en ongelooflijk verrast naar huis. De kracht van verhalen. En van mensen…

0  reacties

0  reacties

Cookie-instellingen